လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများမှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က […]

ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် ခင်ပွန်းသည်တာဝန်ကျရာ တောင်ကြီးကို လိုက်မသွားမိတာ အမှားကြီးမှားသွားပလား စိတ်နဲ့ တညလုံးအိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။ အိမ်ထောင်သက် ၁၀နှစ်သက်တမ်းမှာ တခါမှအလိုးမပျက်ခဲ့တဲ့ အရာရှိဦးမောင်မောင်ဟာ မနေ့ကပဲ တောင်ကြီးကို ယာယီပြောင်းရွှေ့သွားရတယ်။ တကယ်တော့ ဦးမောင်မောင်ဟာ ဒေါ်တင့်တင့်ထက် ၁၀နှစ်အသက်ကြီးတယ်။ ဒေါ်တင့်တင့်ဆိုပေမယ့် အသက်က

အိုး ”” ဆက်ခနဲ ရုန်းပြီး ထွက်ပြေးမလို လုပ်တဲ့ ချိုချိုရဲ့ ခါးသိမ်ကလေးကို လှမ်းဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ရှင်မတောင် သနပ်ခါးနံ့သင်းနေတဲ့ ပါးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်မွှေးပစ်လိုက်တယ် ထိတ်လန့်ပြီး ခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခပ်းလေးကို ငုံပြီးစုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ တစ်ခါတည်း

“ဝုတ် ဝုတ် ဝုတ် ဝုတ်” ရပ်ကွက်အတွင်း ခိုကပ်နေသော ခွေး၂ကောင်မှာ နှင်းသူဇာ အားထိုးဟောင်တော့သည်။ “ဟဲ့ခွေး ဟဲ့ခွေးးး သွားစမ်း” အသံကြားလိုက်မှ ခွေးတစ်ကောင်မှာ သူမအနီးသို့ ပြေးလာပြီး အနံ့ကို မှတ်မိသွားသည့်အလား အမြီး တနံ့နံ့ဖြင့်

အခန်း(၁)မမနှင်းတို့အိမ်ဘက်အပြေးတပိုင်းနှင့်ပြေးလာသောအတာတယောက်ရှေ့တွင်စျေးခြင်းတောင်းကိုင်ကာလာနေသောဒေါ်မြမေကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကြီးမေ..ကြီးမေ…မမနှင်းအိမ်မှာလား ဟုမေးလိုက်လေသည်။အေး..ဟုတ်တယ်..ခေါင်းကိုက်တယ်ဆိုပီးအိမ်မှာအိပ်နေတယ်..သွား..သွားရှိတယ်..အတာတယောက်ပြေးလာရသည်ကတော့ ၁၀တန်း၃ခါကျနေသည့်သူ့ကို guide လုပ်ကာစာကြည့်ပေးခဲ့သောဆရာမလဲဖြစ်Guide လဲဖြစ်သည့်မမနှင်းကိုအောင်စာရင်းတွင်သူပါသည်ဟုပြောရန်သာဖြစ်သည်။ အတာတယောက်၁၀တန်းဖြေသာဖြေရသည်စာကလဲဟုတ်တိပတ်တိကျက်သူမဟုတ်ရာ စာမေးပွဲကျသည်မှာအဆန်းမဟုတ်အောင်တာကသာအဆန်းဖြစ်သည်။ အတာဆိုတာကအိမ်နာမည်ဖြစ်သည်နာမည်အရင်းကအောင်ကျော်ဇင်။ လူကသာ အတာ ဆိုတာအသက်၁၉နှစ်တွင်အရပ်ကလဲ၅ပေ၈လက်မလောက်နှင့်လူကလဲတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးနှင့်ကျားကိုစီးစားမကုန်သည့်ကိုယ်ခန္ဒာမျိုးကြီးဖြစ်သည်။သူကမမနှင်း…မမနှင်းခေါ်သော guide နှင်းဆီမေမှာအလယ်တန်းပြလေးဖြစ်ပီးအသက်ကလဲ၂၄-၂၅ခန်သာရှိသေးသည်။အရပ်ကလေး၅ပေကျော်ရုံသေးသေးသွယ်သွယ်လေးဆိုတော့မသိလျှင်အတာနှင်သက်တူရွယ်တူလောက်သာထင်ကြရမည်။သူမခမျာအိမ်ထောင်ရေးကံမကောင်းရှာလက်ထပ်ပီး၅လခန့်တွင်ယောက်ျားကကားမှောက်ရာတွင်ဆုံးပါးသွားရာမှမုဆိုးမလေးဖြစ်နေရှာသူဖြစ်သည်။ မိဘများဆုံးပီးကတည်းကသူမအဒေါ်နှင့်နေသူဖြစ်ပီးကျူရှင်းလေးပြ guide လေးလုပ်နှင့်ဘဝကိုဖြတ်သန်းနေရရှာသူလေးဖြစ်သည်။ဒီနေ့တော့ကျောင်းကပြန်လာပီးအိမ်တွင်ခေါင်းကိုက်သလိုဇက်ကျောထိုးသလိုဖြစ်နေသောကြောင့်နားနေကာလှဲနေစဉ်မေ့ကနဲ့အိပ်ပျော်သလိုဖြစ်သွားခဲ့သည်။အတာဆိုသောကောင်လေးကို guide လုပ်ပေးခဲ့စဉ်ကစာမကြိုးစားသောကြောင့်နင်တော့ဘယ်လိုဖြေဖြေအောင်မှာမဟုတ်ဘူး

သူ့ကို ကုလားထိုင်တလုံးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ် ။ သူ့ကို စနှိပ်ပေးလိုက်တယ် ။ ဇက်ကျော ပုခုံး ကို နှိပ်ပေးရင်း..“ ညိုညိမ်းက ဦးကို ဘယ်လို ခေါ်ရမှာလဲဟင်…” လို့ မေးလိုက်တော့ သူက ပြုံးပြီး “

ဒီလို ဖြစ်လာ လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး ။ မထင်တာတွေက ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ် ။ အမေရိကန်ပြည် အရှေ့ဖျားက မြို့ကြီးတမြို့မှာ မြန်မာလူမျိုး တက်နေဝန်း နဲ့ ဇနီး ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ နေနေကြတာ ဆယ်နှစ် မက ရှိနေပါပြီ

အိမ်ရောက်တော့သူ့ဇနီးသင်းသင်းကိုမတွေ့၍ အိမ်ဖေါ်မသန်းရွှေအားနင့်အမဘယ်သွားသလဲဟုမေးလိုက်သည်၊ “အော်အကိုပြန်လာပြီလား။ အမဟိုဘက်တိုက်ခန်းကအဒေါ်တို့အိမ်သွားနေတယ်ကျမသွားခေါ်လိုက်ရမလား” ဒီအခွင့်အရေးကိုစောင့်နေသောကိုဇော်ဝင်းသည်ရတဲ့အခွင့်အရေးကိုလက်မလွတ်စေရန်။စဉ်းစားရင်း “မခေါ်ပါနဲ့ဟာ။နေပလေ့စေ။” “အော်။ ဒါဖြင့်အကိုလဘက်ရည်သောက်မလား။ကျမသွားဖျော်လိုက်မယ်လေ” “အေး ကောင်းသားဘဲ” ဆို၍သူ၏ဝတ်ထားသောတိုက်ပုံချွတ်၍ “ရော့ သန်းရွှေ။ အကိုအကôျအ ခန်းထဲမှာသွားချိတ်ထားစမ်း” ဟုဆိုရပြီးလှမ်းပေးလိုက်သည်၊ ဘာမျှသိရှာသောမသန်းရွှေမှာကပြာကသီလှမ်းယူပြီး။အိမ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားသောအခါ။အကြံယူနေသောကိုဇော်ဝင်းကနောက်မှထလိုက်သွားပြီးအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်သောအခါ။မသန်းရွှေခမျာ “ဟင် အကိုဒါဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဘာမှမလုပ်ပါဘူး