အော

အိမ်ရှေ့ကားပါကင်ထိုးသံကြားတာနဲ့သိလိုက်ပြီအဘွားကြီးပြန်ရောက်ပြီဆိုတာ အဘွားကြီးကအသက်၄၅ ကျနော်က ၃၀ ဒီလိုဗျ ကျနော့်အနေနဲ့ဝန်ခံစရာရှိတာကတော့ အဘွားကြီးကို ကျနော်ပိုင်းလုံးလုပ်ပြီးယူလိုက်တာပဲ ကျနော့်မိဘကလည်းစီးပွားရေးကောင်းသူတွေပါ အဘွားကြီးနာမည်က ဆုဆု ဒေါ်ဆုပေါ့ ဆွေမျိုးကလည်းသိပ်မကင်းဘူးဆက်ရင်အမျိုးတော်သေးတယ် အမေနဲ့ဆို ညီအမဝမ်းကွဲလောက်တော်တာ ဒီတော့ ဘယ်သဘောတူမလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ ကျနော့်ကို ပိုင်းလုံးလို့မထင်ဘူး […]

ဖြစ်ရပ်မှန် အမည်နာမများလွဲထားပါသည် သမီး နာမည်မီးငယ်ပါ မီးမီးအသက် ၁၈နှစ် အပျိုဖော်ဝင်စအရွယ် တဖက် အမျိုးသားတွေကို စိတ်ဝင်စားမွုတဏှာအားကြီးခဲ့ပါတယ် မီးတို့နယ်မှာ တနေရာနဲ့တနေရာကို ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားလာရတော့ တနေ့မှာ မီးရဲ့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲ ထမင်းချိုင့် ကျန်နေခဲ့လို့ မီး ထမင်းချိုင့်သွားပို့ဖို့

ထပ်သွင်းပေးဦး “ရပြီလား” “ထပ်သွင်းပေးဦး” “ဒီလောက်ဆိုရင်ကော” “ထပ်သွင်းပေးဦး” “ရော့” “ထပ်သွင်းပေးဦး” ဖူးဖူးရောင်ကာ မို့မောက်ပြီး နီတွတ်နေသော ခိုင်နှင်း၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဦးရဲနောင်က သူ့လီးကို တစ်ဆင့်ချင်း သွင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးရဲနောင်မှာ အသက် ၅၀

ညက တညလုံး အိပ်မရတာ အတော်ကို ဆိုးတယ်ရှင်။အိမ်ထောင်သည် ဘဝမို့ အလိုလို တောက်လောင် လာတဲ့ ကာမမီးကို ငြိမ်းမရတဲ့ ခံစားချက်ပေါ့။ကျမနာမည် ဇာဇာလှိုင်ပါ အသက်က ၃၇ထဲမှာ အိမ်ထောင်ရှိတယ် အိမ်မှာပဲ ကုန်စုံဆိုင် ဖွင့်ထားတာပါ အလှကုန်

“တီတီလေးရေ…တီတီလေး…လာပါအုံး…မြန်မြန်…အား…အား….” အိပ်ခန်းထဲမှ ‘ မိုင်မိုင် ’ ၏ အလန့်တကြား အသံကြောင့် သီတာပြုံးလက်ထဲမှ စာစောင်ကိုချ၍ ကမန်းကတန်းထ၍ ပြေးလာမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲလှမ်းဝင်လိုက်တော့ မှန်ရှေ့မှာရပ်နေသော မိုင်မိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘာအဝတ်အစား မှမရှိ။ သူမကျောပြင်လေးကို မှန်ဖက်သို့လှည့်ကာ

မင်းဇော် တစ်ယောက် အလုပ်တာဝန် ပြီးပီ မို့ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်….. လေးရက်လုံးလုံး မိမိ အထက်လူကြီး နဲ့ ခရီးစဉ် တလျောက် ပါသွားခဲ့တာ အခု မနက်ပိုင်း ပြန်ရောက်ခဲ့တာ မို့ နေ့လည်ပိုင်း ရုံးပြန်မတက်ချင်တော့

”ကျွီ ဂျောက်” ရှယ်လီ တံခါးကိုအသာလေးပိတ်ပြီးသော့ခတ်လိုက် သည်။ဒါမှလည်းဘေးအိမ်ကအသံမကြားမှာလေ။ ရှယ်လီကဒီအိမ်မှာ အိမ်ငှားနေရတာဆိုတော့အစစ အရာရာ ဆင်ခြင်ရသည်။ ပြီးတော့ သူအခုလို ညပိုင်းအပြင်သွားတာသာ ဘေးအိမ်ကသိလိုကတော့ သူ့ဘဲကြီးကိုညောင့်မှာအ သေချာ။ပြသနာတော့မရှိ သူ့ဘဲကြီးကလည်းသူ့ကို တိတ်တိတ်ပုံး ထားတာဆိုတော့ လာရင်တောင် ညည

ဒီတစ်ခေါက်ခြံထဲကိုလာတာဦးစိုင်းလုတစ်ယောက်ထဲဖြစ်လို့ခမ်းအံ့အောနေသည်။ခါတိုင်းတောင်ကြီးကနေဟဲဟိုးကော်ဖီခြံကိုလာတိုင်းစော်တစ်ပွေအမြဲတန်းပါလာတတ်လို့ခမ်းကချက်ပြုတ်ပေးပြီးတာနဲ့အိမ်ပြန်ပြီးရှောင်နေရသည်။ ဦးစိုင်းလုကခမ်းကိုဝက်လက်ပေါင်းစားချင်တယ်ဆိုလို့မီးဖိုထဲမှာအလုပ်ရွုပ်နေတုန်းဦးစိုင်းလုဝင်လာလို့”ဟဲဟဲဒီတစ်ခေါက်အန်ကယ်လာတာထူးဆန်းနေပါလား”လို့ပြောလိုက်သည်။ဦးစိုင်းလုက”ဘာကိုထူးစမ်းတာလဲ”လို့ပြန်မေးလို့ရှမ်းသံဝဲဝဲလေးနဲ့”စော်မပါတော့တာလေ” လို့ပြောအပြီးမှာဦးစိုင်းလုက”ဒီမှာရှိနေတာဘဲ”လို့ခမ်းကိုလက်ညှိုးထိုး ပြသည်။ခမ်းရင်တွေတုန်ပြီးမျက်လုံးတွေပြာသွားသည်။ခမ်းကသူရဲ့အလုပ်သမားဖြစ်သည့်အပြင်တစ်ခုလပ်ဖြစ်တာကိုသူသိရက်နဲ့ခမ်းကိုသူကမယားလိုနေမယ်ပြောတာဖြစ်လို့အံ့အောပြီးရင်တုန်သွားတာဖြစ်လေသည်။”ဟာအန်ကယ်ကလည်းခမ်းကအလုပ်သမားပါ”လို့ညှိုးငယ်စွာပြောလိုက်သည်။ ဦးစိုင်းလုကတကယ့်ကိုချမ်းသာပြီးအလုပ်သမားတွေကိုလည်းပြည့်စုံအောင်ထားသူဖြစ်သည်။သူ့ဖာသူမိန်းမပွေပေမဲ့လူတန်စားမခွဲခြားလို့ခမ်းအပါအဝင်အလုပ်သမားအားလုံးကလေးစားပြီးချစ်ကြသည်။ဒီကော်ဖီခြံကလည်းသူမလုပ်ရင်ဖြစ်ရဲ့သားနဲ့အလုပ်သမားတွေအလုပ်လက်မဲ့မဖြစ်အောင်သူလုပ်နေတယ်ဆိုတာလည်းအားလုံးသိသည်။ သူ့အကျိုးကိုရှေ့မထားဘဲသူအပန်းဖြေရန်အတွက်သာရည်စူးပြီးဘန်ဂလိုလေးတစ်လုံးဆောက်ကာတပါတ်တစ်ညအိပ်လောက်လာအပန်းဖြေခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးစိုင်းလုကခမ်းကိုဖက်ထားပြီး”ခမ်းကချောတယ်စေတနာလည်းကောင်းတယ်ဒါကြောင့်နောက်လာတိုင်းစော်ခေါ်မလာဘဲခမ်းနဲ့နေမယ်”လို့ပြောပြီးခမ်းနွုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်သည်။ခမ်းအတွက်လုံးဝမထင်ထားတာမို့ထပ်အံ့အောနေရပြန်တော့သည်။”အန်ကယ်ရယ်ဟင်းချက်အုံးမယ်လေ”ဆိုတော့ဦးစိုင်းလုအားမလိုအားမရဖြစ်သွားပြီးလွတ်လိုက်သည်။ ခမ်းကအိမ်ထောင်ကွဲပြီးကတည်းကဦးစိုင်းလုကော်ဖီခြံမှာဝင်လုပ်ခဲ့တာနှစ်နှစ်ကျော်ပြီ။ခြံထဲမှာအလုပ်သမားတွေနေဘို့တန်းလျားဆောက်ပေးထားလို့လည်းအတော်အဆင်ပြေသည်။လစာတစ်သိန်းဆိုပေမဲ့ ဆန်ဆီဆားကိုအခမဲ့ထောက်ပံ့လို့စားဝတ်နေရေးပူစရာမလို။ခမ်းလိုတစ်ဦးတည်းနေတဲ့ဘဝကသာသာယာယာဖြစ်သည်။ ခမ်းကတစ်ခုလပ်ဆိုပေမဲ့ကိုယ်လုံးကအတော်တောင့်သည်။အလုပ်ကြမ်းလုပ်နေလို့ဖြူတဲ့အသားကနေလောင်ထားပေမဲ့အတော်ကြည့်ကောင်းသည်။ အသက်ကလည်းသုံးဆယ်ဝန်းကျင်မို့ငယ်ဂုဏ်ကမပျောက်သေး။ဦးစိုင်းလုတွေးနေရင်းခမ်းကိုစားမယ်လို့တွေးမိသည်။ဒါကြောင့်ဒီ အပါတ်ဂေါက်ကွင်းကစော်တွေကိုခေါ်မလာဘဲတစ်ဦးတည်းလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဟင်းချက်နေတဲ့ခမ်းကိုနောက်ကနေကြည့်ရင်းဦးစိုင်းလုစိတ်ပိုကြွပြီးလီးကတောင်လာသည်။ ခမ်းမကျက်သေးဘူးလားကွာ လို့မေးတော့ “ဟယ်ကလေးကျနေတာဘဲကွယ်”လို့ခမ်းကပြောသည်။ဦးစိုင်းလုက”ခမ်းနဲ့ဆိုကလေးလေးလိုဘဲပေါ့”လို့သူဌေးကြီးကြွေနေရှာပြီ။ခမ်းကတခစ်ခစ်ရီပြီး”ပြီးမှချိုချို တိုက်မယ်နော်”လို့လှည့်ပြောသည်။ ခမ်းမီးဖိုထဲကနေထမင်းစားစားပွဲပေါ်ဟင်းတွေတင်ပြီးအုပ်ဆောင်နဲ့အုပ်သည်။ပြီး”အန်ကယ်ခမ်းရေပြန်ချိုးအုံမယ်”လို့ပြောသည်။ဦးစိုင်းလူက”ချိုးမနေပါနဲ့ကွာ”ဆိုကလေးလိုထပ်ပူဆာပြန်သည်။ခမ်းက”ချွေး တွေနဲ့ကွာရွံစရာကြီး”လို့ပြောပြီးဆင်းပြေးသွားသည်။ဦးစိုင်လုလည်းရေချိုးလိုက်သည်။ခမ်းပြန်ရောက်ပြီးထမင်းဝိုင်းပြင်နေတုန်းဦးစိုင်းလုကခမ်းကိုဖက်ပြီးနွုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်းတစ်ကိုယ်လုံးပွတ်သပ်လေသည်။ခမ်းက”ထမင်းစားပါအုံး”ပြောတော့”ချစ်ချင်ပြီခမ်းရယ်”ဆိုထမီကိုအတင်းဆွဲချွတ်သည်။”အိုကွာ”ဆိုဘဲပြောရသေးသည်ဦးစိုင်းလုလက်ကစောက်ပတ်ကြီးထဲမွေနှောက်နေလေပြီ။ခမ်းစောက်ဖုတ်ကအရည်တွေစမ်းမိတော့ဦးစိုင်းလုကလည်းခမ်းစိတ်ပါနေတယ်ဆိုတာကိုသိသွားသည်။ခမ်းရဲ့ခြေတဖက်ကိုဦးစိုင်းလုကဆွဲမပြီးထိုင်ခုံပေါ်တင်ကာ ဘာဂျာကိုင်ဘို့လုပ်သည်။ခမ်းက”အန်ကယ်ခမ်းကသူများလိုးပြီးသားနော်”လို့ပြောပေမဲ့မရ။စောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီးလျာကြီးကခမ်းစောက်ဖုတ်ပေါ်ထိလာသည်။”ရွီးကိုကြီးရယ်ရွံစရာကြီးကိုကွာ”ဆိုခမ်းကော့ပေးလိုက်သည်။

ကနေ့မောင်မောင်ကင်းမစောင်တေါ့။အိမ်မှာမမအေးနှင့်ဦးလေးတို့နှစ်ဦးစစ်ကိုင်းဘက်ကဆွေမျိုးတယောက် ဆုံးလို့သားအဖနှစ်ယောက်သတင်းမေးရင်းညအိပ်ကြမယ်လို့၊ အိမ်မှာကဦးလေးမိန်းမအဒေါ်နှင့်မိမိသာရှိနေသည်၊အိမ်စောင့်ရင်းသင်ခန်းစာများကိုထမင်းစားပြီးကထဲကကြည့်နေလိုက်သည်မှာညနေစာထမင်းစားကထဲကအခုည ၉ နာရီထိတိုင်ပင်၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးမိုးတွေအုံ့ပြီးလေတွေလာနေသည်၊မောင်မောင်ကအခန်းထဲမှပြေးထွက်လါပြီးအိမ်ရှေ့မှသိမ်းစရာရှိသည်များကိုအဒေါ်ဖြစ်သူနှင့်ကူညီ၍သိမ်းဆည်းပေးနေသည်၊ “ဟဲ့မောင်မောင် အိမ်အပေါ်ထပ်တံခါးတွေတက်ပိတ်လိုက်အုံး” “ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး” မောင်မောင်အပေါ်ထပ်သို့အပြေးအလွားတက်သွားသည်၊မောင်မောင်၏အဒေါ် ဒေါ်ထွေးထွေးအိမ်ရှေ့တံခါး ပိတ်ပြီးအိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားပြန်သည်၊မိမိတို့အိမ်ခန်းတွင်းဝင်ပြီးခေါင်းရင်းတံခါးကိုဆွဲပိတ်လိုက်သည်၊ အပြင့်လေတိုက်နေသည်မှာဝုန်ဒိုင်းကြဲနေသည်၊အိမ်မှာလည်းရိမ်းထိုးလွုပ်ခါနေသည်ဟုဒေါ်ထွေးထွေးမြင်မိလိုက်သည်။ ဒီကြားထဲလျှပ်စစ်မီးကပြတ်သွားသဖြင့်မှောင်နဲ့မဲမဲစမ်းတဝါးရှိလွန်း၏။ “ဝုန်း ဂျိန်း ဒလန်း” “အား မောင်မောင်”

နှင်း ချည်နှောင်ခံရတာနဲ့ ချည်နှောင်ရတာ ဘာကိုကြိုက်လဲဟင် နှင်းကတော့ ကိုယ့်ကိုအချည်မခံနိုင်သလို ကိုယ်တိုင်လဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မချည်ချင်ဘူး သူ့လွတ်လပ်ခွင့်နဲ့ သူပဲလေ ဒါမဲ့ တခါတလေမှာ ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ပဲ ကိုယ့်အပြုအမူတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ပြန်ချည်လာတဲ့အခါ ကိုယ့်အတွက် တကယ့်ကိုအရုန်းရခက်တယ်မလား အခုလဲ မထင်မှတ်ပဲ