အော

ကျနော်သည် ရန်ကုန်မြို့့ ၏ဆင်ချေဖုံးမြို့နယ်တခုတွင်နေပါသည်။ ကျနော်တို့လမ်းထဲတွင် ကျနော် နှင့်အလွန် ခင်သော သူငယ်ချင်း မောင်မောင်တို့အိမ်ရှိသည်။ မောင်မောင့်ဖခင်သည် အစိုးရအရာရှိကြီးတဦးဖြစ်ပြီး အလွန် ဖေါ်ရွေသူဖြစ်ပါသည်။ မောင်မောင်၏မိခင်မှာ အနည်းငယ်မျက်နှာတည်သော်လည်း မောင်မောင့်သူငယ်ချင်း များကို မောင်မောင်ကဲ့သို့ပင် ဂရုစိုက်ပါသည်။ မောင်မောင့်တွင် […]

တက္ကစီ တစ်စီး လမ်းဘေး သစ်ပင်ရိပ်အောက်တွင် ရပ်ထားသည် ။ ကားပေါ်တွင်တော့ တက္ကစီ ဒရိုင်ဘာနှင့် နောက်ခန်းတွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားသော အမျိုးသား တစ်ဦး ။ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ခုနှစ်နာရီခွဲသာသာရှိသေးသည် ။ ကားဘက်မှန်ထဲ

ဤပုံပြင် သည် တောရွာလေးတစ်ရွာအား နောက်ခံထား၍ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤရွာလေး၌နေထိုင်သော..မောင်ဘိုသန်း..သူ၏သရုပ်သည်ကား အသားမဲသည်။ ရုပ်မချော။ တောင့်သည်၊ ဖြောင့်သည်၊ ညာဘက်မျက်နှာ၌ အမာရွတ်ကြီးတစ်ခုရှိသည်။ ဆင်းရဲသည်။ သဘောထားရိုးသားဖြူစင်သည်။ ဟိုဟာလား၊ အင်း..သူရဲ့ကောင်မလေး မဆေး နဲ့တွေ့တဲ့ အခါကြမှ လုံးစေ့ပတ်စေ့ဖေါ်ပြပါမည်။ သူ့ရဲ့ချစ်သူ

တင်လှသည် တော်တော်လှသည်။ အိုးကလည်း လုံးကျစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကလည်း သွယ်သွယ်လေး။ ရင်ကို ကြည့်ဦး မလား စွင့်စွင့်ကားကားလေး။ ဟိုကောင် မင်းထိုက်နဲ့ လားလား မှ မတန်။ မင်းဆွေ အဖို့ သိပ်မခက်လှ။ သူ့ဖခင်က ရွာမှာ

ကျမကရွာမှာနေ တယ်…ပြောရရင်တောသူပေါ့။ရွာမှာက ပျိုးနှုတ် ကောက်စိုက် လယ်အလုပ်ကလွဲပြီး တခြားမယ်မယ်ရရမရှိ။မွေးချင်းမောင်နှမများတော့ စီးပွားရေးက အဆင်မပြေ။ဒါနဲ့ပဲ အမေတို့ကမြို့မှာရှိတဲ့ အမေ့ညီမဝမ်းကွဲဆီကိုပို့လိုက်တယ်။အမေ့ညီမဝမ်းကွဲဆိုပေမဲ့ ဆွေမျိုးနီးစပ်လောက်ပဲထင်ပါတယ်။ကျမတော့ တခါမှမတွေ့ဖူးဘူး။ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ကျမနာမည်က အေးအေးနွယ်။မိအေးလို့ပဲအလွယ်ခေါ်ကြတယ်။ အသက်က ၁၉ နှစ်။တောမှာနေ တောမှာကြီးပေမဲ့လို့ ကျမကဖြူဖြူဖွေးဖွေး။အဖေကရှမ်းစပ်တော့ အသားအရည်လဲကောင်းတယ်။ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့

ညီမ ငယ်ငယ်တုန်းက အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်လောက်တုန်းကတော့ အိမ်နီးနားချင်း အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်နဲ့ သုံးလေးငါးရက်လောက် လိုက်ပြေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ အိမ်က အချိန်မီ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လိုက်ခွဲပြီး ရှမ်းပြည်ဖက်က အမျိုးတွေဆီပို့ ကျောင်းပြောင်းပြီး တက်ခိုင်းလိုက်တော့ အားလုံးက အပျိုလို့ပဲ သိကြတာပေါ့။ အပျိုမှတော်တော့်ကို

မေစိမ်းသည် ညီမ အငယ်ဆုံး မေညို က သူ့ယောက်ျား ဦးဆန်နီကြီးက ပန်းသေနေတာမို့ သူနဲ့ မအိပ်တာ ကြာပြီ ဆိုပြီး ညည်းပြခဲ့ဘူးသလို ညီမ အလတ် မေနှောင်း ရဲ့ ယောက်ျား သက်ထွေးအောင်က မေနှောင်းက

လယ်ပိုင်ရှင် ကြီး ဦး တင် ရဲ့ အလုပ်သမား။ အသက် ၁၈ ပြည့်ပြီ။မိဘ ဆွေမျိုးမရှိ သော တ ကောင်ကြွက်။ ရွယ်တူကောင် မ လေးတွေက သူ့ကို စိတ်မဝင် စား။သူကလည်း အနိမ့်စားမို့

မြို့ပြ ရဲ့မွန်းကျပ်မှုနဲ့အတူ ရုံးကအပြန် ဘတ်စ်ကားတိုးစီးရတဲ့ဘဝကို မင်းမင်းစိတ်ကုန်လှပြိ..ရန်ကုန်သားဖြစ်ပေမယ့် ၄လွှာက ကွန်ဒို ခန်းလေးသာ ငှားနေနိုင်သည်.. အိမ်ရောက်တော့ပင်ပန်းမှုတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲပြိး အတွေးနယ်ဆန့်လိုက်သည်.. မနက်ဖြန်ဆိုနယ်ပြန်သွားတဲ ဇနိးလေး မြတ်နိုးပြန်ရောက်မည်.. အိမ်ထောင်ကျပြိး ၃ နှစ် လောက်ထိ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကလေး

ကျမငယ်ငယ်လေးထဲက မိဘတွေ ဆုံးသွားလို့ အဒေါ်နဲ့ ရင်းနီးတဲ့ ရန်ကုန်က ချမ်းသာတဲ့ မိသားစုတစ်ခုက မွေးစားထားလို့ ရန်ကုန်ရောက်နေတာ… မွေးစားတယ် ဆိုပေမယ့် တစ်ကယ့်မိသားစုလိုဘဲ ငယ်ငယ်လေးထဲက ပြုစု စေါင့်ရှောက်လာကြတာပါ. ဘဝမှာ ဘာမှ လိုလေသေးမရှိဘူး… မွေးစားအကိုဆိုလဲ