အပြာစာပေ

(ဖြစ်ရပ်မှန်ကို အခြေခံပါသည်) သြော် ဘာလိုလိုနဲ့ ရွက်ဟောင်းကြွေလို ရွက်သစ်တောင်ဖူးနေပါပြီ နေညိုချိန်အိပ်တန်းတတ်လို့ဌက်လေးတွေတေးဆိုနေတာ ငါ့အတွက်အလွမ်းဆုတွေလား မတွေ့တာကြာလို့ နင့်ငါ့ကို သတိရရဲ့လားဟာ နင့်မရှိပဲ ငါ့ကျောင်းတတ်နေရတာ ငါ့မပျှော်ပါဘူး ခက်ခက် ရယ် နင့်နဲ့ နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရတဲ့ ၉တန်း အောင်စာရင်းထွက်တဲ့နေ့ […]

ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။သွားပြီ…သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမှတော့ သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သာသူရှုပ်နေကြတာလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်အောင်သာ ညနေ

သီတာပြုံးက မိုင်မိုင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သည်။ သီတာပြုံးကို မိုင်မိုင်ဖခင်၏ ညီမက မွေးခဲ့တာဖြစ်သည်။ မိုင်မိုင်၏ မိဘများ တွင် သားသမီးမထွန်းကား၍ သီတာပြုံးအား လေးနှစ်သမီးအရွယ်ကပင် ခေါ်ယူ၍ မွေးစားခဲ့သည်။ သီတာပြုံး (၅)တန်း ရောက်သောနှစ်တွင်မှ မိုင်မိုင်ကို မွေးဖွားခဲ့တာဖြစ်သည်။

ကျမယောက်ျားဟာ အရက်နွံထဲနစ်သွားပြီးကတည်းက သူ့မိန်းမ အေးမေနဲ့သားလေးတို့ကို အရက်လောက် တန်ဘိုးမထားတော့တာ ကျမကအာပူလျှာပူနဲ့ တုတ်ထိုးဆိုင်လေးကျောင်းဈေးတန်းမှာရောင်းတယ် သားက ၈တန်းကျပြီး ဆက်မတက်တော့ပဲ ဆိုင်ကယ် ပြင်ဆိုင်မှာ အလုပ်သင်နေ့စားဝင်လုပ်တယ်လေ ကျမလင်တော်မောင်ကတော့ မိုးလင်းတာနဲ့ အရက်ဖိုးတောင်း အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ဆိုင်မှာ တနေကုန်သောက်နေတတ်တာ အစားမမှန်တော့

ပိုးသားနက် ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံလေး ဖြင့် သီရိ ခပ်သွက်သွက်လေး ရုံးခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည် ။ သီရိ ဆိုတာက မြူနှင်းကုမ္မဏီကြီး ရဲ့ အတွင်းရေးမှုး တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ထို ကုမ္မဏီပိုင်ရှင် များ၏ မွေးစား

ည​နေကတည်းက ညစာအတွက်​ထမင်းကို တဝတပြဲစားထားပြီးပြီ။ ဒီ​နေ့ ​သိန်း​ဆောင်​ ကြက်​ခြံမှာ​စောင့်အိပ်​မှဖြစ်​မယ်​။ သူ့ရွာက ​ကောင်​​တွေအ​ကြောင်းကို သိန်း​ဆောင်​ ​ကောင်း​ကောင်းသိတယ်​။ တန်​​ဆောင်​တိုင်​ည အတွက်​ ရွာက​ကာလသား​ကောင်​လေး​တွေရဲ့ ပစ်​မှတ်​က သူ့ရဲ့ကြက်​ခြံ ဖြစ်​​နေမယ်​ဆိုတာ ​မြေကြီးလက်​ခတ်​မလွဲ။ ​ နောက်​​နေ့မှ ကြက်​ခးိုတဲ့လူ​တွေကို

ကျွန်မအမည်က ဖြိုးသူဇာ လူမျိုးပေါင်းစုံနေတဲ့ တနသာင်္ရီ တိုင်းရဲ့ ရွာလေးတစ်ရွာမှာနေတယ် အဖေဖြစ်သူက ကျွန်မ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားတယ် အမေ နဲ့ အမေ့ရးရဲ့ ညီမဖြစ်သူ အဒေါ်တို့နဲ့နေတယ် အမေက အရက်သမား မိန်းမဆိုးပေါ့ အဒေါ်ဖြစ်သူက ဖဲသမား

ငါ သိပ် အထီးကျန်တယ် သူငယ်ချင်း…. ဒါကြောင့်နင့်ကို ငါ ကိုယ်ချင်းစာတယ်” လို့ ကျွန်တော် ပြောလိုက်တော့ နွယ်နီက ကျွန်တော့်ကို အကြောင်သား ကြည့်နေတယ်။“နင်က အထီးကျန်ရအောင် ရည်းစားကြီး ငုတ်တုတ်နဲ့လေ။ ငါက အသည်းကွဲနေတာဟဲ့” “ငါ့ရည်းစားက

ကျနော်လည်း နေ့တိုင်းလိုလို လိုးချင်စိတ်ပေါ်လာတတ်သလို လိုးစရာ ချစ်သူလည်းမရျိခဲ့ဘူးလေ သိတယ်မဟုတ်လာ မလေးရှာမှာတော့ ကျားတွေသာျားတော့ မိန်းခလေး တွေ လူလွတ်ဆိုတာမရှိခဲ့ဘူးလေ ကျနော့လို ရုပ်မလှတော်ကီ မကောင်းတဲ့ သူအတွက် မလေးရှားမှာ မြန်မာ မိန်းခလေး တစ်ယောက် ချစ်သူရ

မောင်တုတ်အသက်(၂၀)ကျော်အရွယ်တုန်းကပေါ့။ကျောင်းကကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ရည်းစားဖြစ်တယ်။ဒါလဲသိပ်အဆန်းကြီးတော့မဟုတ်လှပါဘူး။လူငယ်သဘာဝချစ်ကြ၊ကြိုက်ကြ၊ဟော်တယ်ခေါ်ဆွဲလိုက်ကြဆိုတော့မထူးတော့မထူးဆန်းပါဘူး။အဲ့ဒီကောင်မလေးနဲ့ကြိုက်ပြီး(၃)လလောက်နေတော့သူမအိမ်ကိုမောင်တုတ်ဝင်ခွင့် ထွက်ခွင့်လက်မှတ်ရသွားတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီကောင်မလေးနာမည်ထက်ထက်လို့ပဲမှတ်လိုက်ပါတော့။ထက်ထက်တို့အိမ်ကိုဝင်ထွက်ခွင့်ရပြီဆိုတာနဲ့မောင်တုတ်တစ်ယောက်ချောင်းပေါက်မတက်သွားတော့တာပေါ့။မနက်ပိုင်းဆို ကျောင်းသွားဖို့ဝင်ခေါ်တယ်။ညနေဆိုပြန်ပို့တယ်။ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆိုကျူရှင်အကြောင်းပြပြီးဟော်တယ်ဒိုး တယ်ပေါ့။မောင်တုတ်မိဘတွေကလဲ သူတို့သားလေးသွားလာရေးအဆင်ပြေအောင်ဆိုပြီးတော့ကားအစုတ်တစ် စီးဝယ်ပေးထားတော့ မြင်းကိုအတောင်ပံတပ်ထားသလိုစိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မြန်မြန်ဆန်ဆန်သွားဖြစ်တယ်ပေါ့။ ဇာတ်လမ်းကိုပြန်ဆက်ပေးပါ့မယ်။ထက်ထက်အိမ်ကိုဝင်ထွက်ခွင့်ရတာနဲ့မနက်တိုင်းကျောင်းသွားဖို့ကြိုပေးရတာ ပေါ့။အဲ့ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ထက်ထက်တစ်ယောက်အိပ်ယာထနောက်ကျနေတဲ့နေ့ဆိုရင်မောင်တုတ်တစ်ယောက် အိမ်ထဲမှာထိုင်စောင့်ပေရော့ပဲ။ယောက္ခမကြီးကတော့စကားကိုတစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစလာပြော၊ပြီးတော့ကော်ဖီဖျော် ပေး၊ပြီးသူမလဲရေမိုးချိုးဖို့ပြင်ရတာပဲဗျ။ဘာလို့လဲဆိုတော့ မောင်တုတ်ယောက္ခမကြီးဟာ နာမည်ကြီးမြို့လယ်က ဟော်တယ်တစ်ခုမှာရာထူးအကြီးကြီးမန်နေဂျာမကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပေါ့ဗျာ။ထက်ထက်တို့ကအဖေဆုံးသွားပြီဆိုတော့ အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခုပေါ့။ (အင်းလေ..တစ်ခုစီပဲပါမှာပေါ့။အပိုတော့ဘယ်ပါမလဲဗျ…နော့)။ ပြန်ဆက်မယ်ဗျာ….း)