အော

ထွန်းမြိုင် ကျနော်နဲ့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း ။ ကျနော် ဆည်မြောင်းမှာအလုပ်ဝင်တော့ ပစ္စည်းထိန်းဌာနမှာ အတူတူ ကျနော်တို့မြို့က မြန်မာနိုင်ငံရဲ့အလယ်ပိုင်း ခရိုင်မြို့လေးပါ။ အဲ့ချိန်က ကျနော်ရော ထွန်းမြိုင်ပါ အသက်၂၀ အရွယ်တွေဘဲ ရှိသေးတယ်။ ဆည်မြောင်းဌာနပစ္စည်းထိန်းတွေဆိုတော့ သိတဲ့ […]

တိုက်ခန်း တံခါးဝကိုရောက်တော့ ဖွင့်လျှက်မို့ ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမ ဖိနပ်တစ်ရံ တွေ့တာနဲ့ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိတယ်။ ဝင်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလဲ မတွေ့ရ နောက် ကိုသိန်းအောင် အခန်းက အသံကြားနေရသည်။ အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ပုံမှန်ထက်တော့ပိုသည်။ သုံးထပ်သားအခန်းဖွဲ့မို့

သမီးဈေးသွားလိုက်ဦးမယ်နော် “” အေး အေး သမီး ဘယ်လောက်တောင်ကြာမှာလဲ “” ကြာမယ်ထင်တယ်အမေ ဆိုင်စောင့်ပေးရမယ်ထင်တယ် သွားပြီနော်အမေ့ “မိထားက ကိုယ့်အကြံနှင့်ကိုယ် ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့သည်။ အခုတလော အမေပုံမှန်မဟုတ်။ အဖေကလည်း ဒီတစ်ခေါက်ခရီးထွက်တာ ကြာနေသည်မဟုတ်လား။အမေ့အသက်က ၃၅

တကယ်တော့ လောကကြီးကအေးချမ်းပါတယ် ပူလောင်ခြင်းဆိုတာတွေ မကောင်းမှုဆိုတာတွေကို လူတွေကသာဖန်တီးဆေးခြယ်လိုရာပုံသွင်းပစ်ခြင်းကို လောကကြီးကသာ ခါးစီးခံနေရတာပါ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလင်းကမျက်နှာကို ထိုးကျလာပေမဲ့ မလှုပ်မယှက်ထိုင်ရင်း သံလွင်မြစ်ပြင်ကိုငေးကြည့်ရင်း မျက်ဝန်းထဲ မျက်ရည်လေးများဝေ့လာရင်း ကမ်းစပ်ကိုအပြေးလေးရိုက်ခတ်လာတဲ့ လှိုင်းခွက်ကလေးများကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဦးငြိမ်းချမ်း တစ်ယောက် ရင်ထဲမငြိမ်းချမ်းပဲ

သထုံမြို့ရဲ့ဝါဆိုမိုးက အငြိုးနဲ့များရွာသွန်းနေသလား ထင်မှတ်လောက်တဲ့အထိ မရပ်မနားအဆက်မပြတ်သွန်းဖြိုးလို့နေပါတော့တယ်ဗျာ ညကဘော်ဒါတွေနဲ့အရက်ဝိုင်းဖွဲ့သောက်တာများသွား လို့ခေါင်းတွေကိုက်ပြီး လူကအိပ်ယာနှိုးကတည်းက မလန်းပဲဖြစ်နေပါတော့တယ် ဆိုင်ကယ်ကိုစက်နှိုးလိုက်တော့ အမေ့ရဲ့ စကားလုံးများနားထဲပျံလွင့်လာပါတော့တယ် မိုးလင်းတာနဲ့ ဒါကဘယ်လည်း အိမ်အလုပ်ကူလုပ်မယ် မစဉ်းစားဘူး ကလေးလည်း မဟုတ်တော့ဘူးနော် အလင်းစက် အခုထိပြောနေရတုန်းပဲ ညကလည်း

ဒီလိုဗျ ကျော်စွာတယောက် ဘန်ကောက်မှာ ယိုးဒယားမလေးတစ်ပွေနဲ့ချိတ်တိတ်တိတ်ဖြစ်တော့ ကောင်မလေးက (လိုင်းချက်) ပဲသုံးတာဆိုလို့ သူလဲလိုင်းလိုက်သုံးပြီး နောက် လျှောက်အပ်ရင်း အသိမိတ်ဆွေတွေများလာပြီး ကျော်စွာတစ်ယောက် လည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိလာသည့်နောက်ပိုင်း ပထမတော့ အဲ့ယိုးဒယားမလေးနဲ့ချိတ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုချိတ် ပွားရင်း ပွားရင်းနောက် တဖြည်းဖြည်း ချိတ်မိသည့်အထဲ

မိုးလင်းကတည်းက အသဲအသန်ရွာသွန်းနေသော ကိုရွှေမိုးက ညနေရောက်မှာသာ လုံးလုံးတိတ်သွားတော့သည်၊ဇွဲကိုက ဆိုင်ရှေ့မှာပစ္စည်းလေးတွေ ပြန်ခင်းရင်းဈေးဝယ်သူအလာကိုသာ ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်၊မိန်းမက ဆိုင်အတွင်းက စက်ချုပ်ရင်း ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားမိတော့ ပြုံးမိပြန်သည်။ ကျွန်တော်နာမည်က ဇွဲကိုပါ ၊အမျိုးသမီး နာမည်က မိုးမြင့်သူပါ၊ကျွန်တော်က စက်ရုံတစ်ရုံမှာ စာရေးလုပ်တယ်၊သူကတော့

သူ့နာမည်က သဇင်။ကျွန်တော် ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော်၈ တန်း နှစ်တုန်းက သင်္ချာကျူရှင် ဆရာမလေ။ အဲဒီတုန်းက နေ့တစ်နေ့ကို ခုထိပြန်သတိရနေတုန်းပဲဗျာ။စနေနေ့တွေဆိုရင် မသဇင်ကကျွန်တော်ကို မနက် ၉ နာရီကနေ ၁၁ နာရီထိ လာသင်တယ်။

အစများ၏ အစမှ စရမည်ဆိုလျင်တော့ မိုးဆွေ၏ ဒေါ်လေးဖြစ်သူ အန်တီမိုးက စရမည်ထင်သည်။ အန်တီမိုးက တစ်ခုလပ်မလေး ဖြစ်သည်။ သမီးလေး တယောက်ရှိသည်။ သမီးလေးပင် ဆယ်တန်းအောင်၍ တက္ကသိုလ်အဝေးသင် တက်နေပြီဖြစ်ရာ အန်တီမိုးအသက်မှာလည်း လေးဆယ်ပင် စွန်းနေပြီ ဖြစ်သည်။

ကျွန်တော် နောက်ဆုံးနှစ်စာမေးပွဲတွေပြီးလို့ အိမ်ပြန်လာတော့ အလုပ်အကိုင်ကလည်း မရှိသေး ဟိုယောင် ယောင် ဒီယောင်ယောင် ၊ အိပ်လိုက်စားလိုက် ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်လိုက်နဲ့ လူပျင်းတို့ထုံးနှလုံးမူကာ မိဘပိုက် ဆံကိုထိုင်ဖြုန်းနေတုန်း တစ်နေ့ခေါင်းရင်းအိမ်က အန်တီချိုရီက လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး ‘သားရေ မင်းလည်းအလုပ်မရသေးခင်