အချိန် မှာ ၁၉၈၈ ခု နှစ် အစပိုင်း …။ အင်းစိန် ဗဟိုအကျဉ်းထောင် ။ ဘသန့်ထူး သည် ပြီးခဲ့တဲ့ အတိတ်က အကြောင်းတွေကို စဉ်းစားလိုက်တိုင်း ဒေါသ တွေ ထွက်ခါ မဆိုင်သူတွေကို […]

ကျနော့်နာမည် မျိုးကိုပါ ဆောက်လုပ်ရေးကုမဏီ တစ်ခုမှာ ဖြူကျော့ဝေ၊ ကိုဇော်ဝင်းတို့နဲ့အတူ အလုပ် လုပ်ကိုင်ပါတယ် ကျနော့မှာ မိန်းမရှိပါတယ် ခုသူ့မှာ ကျနော့ရင်သွေးလေး ရှိနေပါသည်။ ဖြူကျော့ဝေဆိုတာက တော့ ကိုဇော်ဝင်းရည်းစားမဖြူရဲ့ ညီမပါ ကိုဇော်ဝင်းနဲ့မဖြူကသုံးဆယ်နီးပါးတွေပါ။ သူမအသက်က၂၅ကျော်ပြီမို့ သုံးနှစ်ပဲငယ်ပါသည်။

ပထမလင်က သူမနှင့် ငါးနှစ်သာ ပေါင်းခဲ့ရပြီး သူမအသက်(၂၆)နှစ်အရွယ်မှာ ကားမှောက်တိမ်းပါးသွားခဲ့ခြင်းကြောင့် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် မုဆိုးမလေးဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒါပေမယ့် မမြစိမ်းတယောက် မုဆိုးမဘဝနဲ့ ကြာကြာမနေလိုက်ရ။ သူမ၏ ပထမလင်နှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသော တစ်ယောက်က ပေါင်းသင်းလက်ထပ်ခွင့်တောင်းကာ မမြစိမ်းအား လက်ထပ်ယူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်

ကျွန်တော့် စိတ်တွေ လုံးဝရှုပ်ထွေးနေခဲ့တယ် ဘာလို့ဆို ကျွန်တော်အရမ်းချစ်တဲ့ ကျွန်တော့် မိန်းမက ကျွန်တော့်ကို စကားမပြောတာ နှစ်ပတ်ရှိပြီ စီးပွားရေးကအဆင်မပြေ လူမှု့ရေးက ခက်ခဲဆိုတော့ စိတ်တွေလေလာခဲ့တယ် စိတ်လေလို့ဆိုပြီး ဖြစ်ချင်ဖြစ် လက်ရှိသုံးနေတဲ့ အကောင့်မှန် ကိုခေတ္တခဏ နားပြီးတော့

သူရလည်း ခရီးလမ်းတစ်လျောက် အချိန်တော်တော်ကြာအောင်တွေးလိုက်တာ နောက်ကနေ ပုခုံးကို လာပုတ်မှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရ သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ ”လာလေကွာ…။ မင်းမလည်း အလွမ်းသယ်နေတာနဲ့ မပြီးတော့ဘူး။ ငါတို့က မင်းကိုစောင့်နေတာ။ ဒီမှာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဘာမှလုပ်တတ်တာမဟုတ်ဘူး။” ”အေးပါကွာ။ လာပါပြီ။”

မရတော့ဘူး လိုး လိုးပေးတော့ ” “ဖင်လား စောက်ပတ်လား ” “ကြိုက်တာလိုး နှစ်ခုစလုံးလိုး ” ဂဒူး တစ်ယောက်တည်းမလိုးဘဲ မောင်သောင်းကို အသာလက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည်။ နှစ်ပင်လိုးရတာကို သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ဝင်စားသူတွေဖြစ်၍ မောင်သောင်းလည်းမဆိုင်းမတွပင် ထိုင်ရာကနေ ချက်ချင်း

မလွှဲသာလို့ သာ ရီလေးမှာ စက်ဘီးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာရသည်။ ဒီကြည်ကြည်အေး ဆိုသော မိန်းမဆီကို သွားချင်တာမ ဟုတ်ပေ။ ဒီမိန်းမက ရပ်သိရွာသိ နှာဘူးမဖြစ်သည်။ အသက်က သုံးဆယ်လောက်။ လူကတော့ လှသည်။ မိန်းမချင်း မနာလို

၇တန်းအောင်ပြီး၈တန်းတတ်စလောက်ကပေါ့ အရွယ်လဲနည်းနည်းရောက်လာပြီလူပျိုဝင်လာပြီစိုတော့ကာမစိတ်တွေလဲတဖွားဖွားပေါ့ တစ်ဖွားဖွားစိုတာနဲ့တွေ့သမျှဖင်တွေကြည့်ပြီးအိမ်ရောက်ရင်မှန်းမှန်းထုရတာကလဲအရသာရှိသကိုး.. ၈တန်းကျောင်းစတတ်တော့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရတယ်ကျွန်တော်ကလဲလူအေးစိုတော့သိပ်အပေါင်းသင်းမရှိဘူး ကျွန်တော်ပေါင်းမိတဲ့ကောင်ကလဲလူအေးဘဲစိုပါတော့ နာမည်က”မြတ်မင်း”တဲ့အေးလိုက်တဲ့ပုံများရေခဲတုံးကြနေတာဘဲ။ အဲ ဒါပေမယ့်တနှာကာမတော့ကြီးရော ဒါကတော့ကျွန်တော်ရောဘဲလေ အတန်းထဲမှာမြန်မာစာသင်တဲ့ဆရာမအိမ်နဲ့မြတ်မင်းအိမ်ကကပ်လျက်ဘဲ အဲ့ဒီဆရာမနာမည်က”ဒေါ်ဥမ္မာကျော်”တဲ့ဗျ။ စာအရမ်းအသင်ပြကောင်းတယ်အမြဲတန်းမျက်နှာလေးကပြုံးပြုံးရွင်ရွင်ဘဲ အသက်ကတော့..၂၄လောက်ရှိပြီထင်တယ်ခုထိနုပြိုထွားကြိုင်းနေတုန်းဘဲ မြတ်မင်းစိူတဲ့အကောင်ကလဲဆရာမရေချိုးနေရင်ခိုးခိုးကြည့်ပြီးအိုးတွေတောင့်ကြောင်းနို့တွေကားကြောင်းကျွန်တော့်ကိုပြောပြောနေကြဗျ။ ဟုတ်တယ်ဗျဆရာမကဖင်ကအကြီးကြီးဘဲတောင့်တင်းနေတာဘဲတစ်ခါတစ်လေစိုဘစ်ယာပါထင်းနေတာဘဲ.အရပ်တော့ပုတယ်ဗျ ပုပုထွားထွားလေးပေါ့.ကျောက်သင်ပုန်းကိုမမှီလို့ခြေထောက်ထောက်ပြီးစာရေးနေရင်ထဘီနဲ့အင်္ကျီဟဟလေးထဲကအသားလေးတွေကဝင်းနေတာဘဲ.ဘော်လီအဖြူလေးတောင်မြင်နေရတယ်.တစ်နေ့ကျွန်တော်နဲ့မြတ်မင်းကျောင်းတတ်ခေါင်းလောင်းအသံမကြားမိဘဲကျောင်းဆီးခြံမှာဆရာမအကြောင်းဖလှယ်ပြောရင်းကာမဆာလောင်နေကြတယ်။ အဲ့အချိန်ဆရာမရောက်လာတယ်.ဆရာမကအတန်းပိုင်စိုတော့ဘာနေနေအစွန်းထင်းမခံဘူးလေလိုက်ခေါ်တယ်ကျွန်တော်တို့ကို.ကျွန်တော်တို့ကလဲအားတိုင်းဆီးခြံဘဲသွားနေတော့ဆရာမကသိနေတာ. “ဟဲ့”မြတ်မင်းနဲ့ ကျော်ကျော်” ကျောင်းတတ်နေပြီလေ

ကျောင်းမှပြန်လာသောပိုးအိလွင်တယောက်အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကျောပိုးအိပ်လေးကိုအသာချကာ ရေချိုးဖို့ပြင်သည်။တံခါးလည်းလော့ချပြီးသား ပြူတင်းပေါက်ခန်းစီးတွေလည်းပိတ်ပြီးသားမို့ လွတ်ဘွတ်လပ်လပ်ပင်အဝတ်တွေတခုပြီးတခုချွတ်ကာ အိပ်ခန်းနှင့်တွဲလျက်ရှိသောရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်မှာက အိမ်ဖော်များအတွက်မှလွဲလျင်ရေချိူးခန်း တွေချည်းဖြစ်သည် ။ဖေဖေနှင့်မေမေကတစ်ခန်းlသူမကတစ်ခန်းlမမ နှင်းအိလွင်ကတစ်ခန်းlဧည့်သည်များအတွက် ထားသောအိပ်ခန်းသုံးခန်းလည်းရှိသေးသည်။ဖိုးဖိုးရှိစဉ်က အိပ်ခန်းလည်းအခုတော့ ဧည့်သည်ခန်းထဲပါသွားပြီ။မနှစ်က သူမစာမေးပွဲရက်မှာ ဖိုးဖိုးကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ဖေဖေနဲ့မေမေမှာ ပထမတော့ သမီးနှင်းအိလွင်တယောက်သာရှိသည်။နှင်းအိလွင်ဆယ်နှစ်သမီးအရွယ်ခန့်မှာ ဖိုးဖိုးငယ်သူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့တဦးတည်းသောသားဖြစ်သူ အသက်သုံးဆယ်အရွယ်မှာ