ကျွန်တော်က မန္တလေးဇာတိဖြစ်ပြီး ၁၀တန်းအောင်တော့အမှတ်မှီသဖြင့် (တီတီစီ ) ကျာင်းသို့တက်ခဲ့သည်။ ကျောင်းဆင်းပြီး ခန္တီးမြို့သို့တာဝန်ကျသဖြင့် သဘောင်္ပေါ်ရောက်နေသည်။ အခန်းယူထားသဖြင့် ဘေးဘက်ခုတင်မှာ မည်သူနှင့်ကျမည်ကို ရင်ခုန်မိသည်။ သားအမိလား ဘာလားတော့မသိ။အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်နှင့် အမကြီးတစ်ယောက်အခန်းထဲသို့ဝင်လာသည်။ အဒေါ်ကြီးပုံကနေကောင်းဟန်မရှိ ။အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့်လှဲတော့သည်။ အမကြီးကထိုင်စရာနေရာမရှိတော။အပြင်ဘက်ထွက်လမ်းလျှောက်လိုက် […]
ရွှေရည်လဲ့သည် ဇော်မင်းကို၏ လီးတန်ကြီးကို သေသေချာချာကိုင်ဆွပေးရင်းက ပိုပြီးစိတ်တွေကြွတက်လာရလေသည်။ “လဲ့ ဇော့်လီးကြီးကို ကြိုက်လားဟင်…..” “လဲ့ မရှက်စတမ်းပြောရရင် လဲ့လေ ဇော့်လီးကြီးကိုဘဲ ကြိုက်နေပြီသိလား… လဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာလဲ မချောင်ဘူး… ပြီးတော့ သိပ်အားရပါးရရှိတယ်ကွယ်.. နောက်ပြီး အရှည်လဲ
နောင်တဆိုတာ ပူလောင်မှန်း သိပေမယ့် ခုတော့ မိဆူးတစ်ယောက် တုန်လှုပ်နေရပြီ။ အိမ်မှာထိုင်မရ ထမရ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြစ်နေမိတယ်။ ငါ့ကိုလာဖမ်းတော့မှာလား။ အဖမ်းခံရတော့မှာလား တွေးရင်း မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာမိတယ်။ ဥပဒေနဲ့ မလွတ်ကင်းဘူးဆိုတာ မိဆူးမသိ။ မိဆူးသိတာက
သမီး အမည်က ( လုံးလုံး ) နာမည်နဲ့ လိုက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်က လုံးပြီး ငရံ ကိုယ်လုံး အရပ်က ၅ပေ၄လက်မ အများမြင်မှ အပျိူလို့ ထင်ရပေမဲ့ ယောက်ကျားနဲ့ ရှိတယ် ဆန္ဒတောင်း တ
ကျွန်တော့် နာမည်က… ငပဲ။လိင်တန်ဆာ ဆိုရင်လဲမမှားဘူးပေါ့။ဒါပေမယ့် လီးလို့လဲ ခေါ်ကြပြန်တယ်။ နောက်ထပ်လဲ အခေါ်အဝေါ် လေးငါးဆယ်မကရှိပါသေးတယ်။ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလို လွတ်လပ်စွာ တင်စားပြီး ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးဘူး။ကျွန်တော်က တော်တော် စရိုက်ကျတဲ့ကောင်ဗျ။ နဲနဲလဲ ကြွစောင်းစောင်းနိုင်တယ်။ဒါမို့ ငပဲဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့
မနက်ဖြန် ဝ၈၀ဝ နာရီ မှာ ဘော့စ်နဲ့တွေ့ရမယ်…စောစောရောက်အောင်လာခဲ့ …လှလှပပ လေးလည်း ပြင်လာခဲ့နော်…ကျမကို သေသေချာချာ မှာနေပါတော့တယ်… မနက်ဖြန် မှာသူဌေးနဲ့ ဘယ်လိုကြုံတွေ့ ရအုံးမယ် မသိ..ရင်တွေခုန်လိုက်တာနော်…. ဘရားသားကုမ္ပဏီ … သူဌေးနဲ့တွေ့ဘို့ မနက်ဝ၈၀ဝနာရီ ချိန်းထားတာ
အတွေ့အကြုံရနေပြီဖြစ် တဲ့ အပျိုလေး မိချိုဟာ ယောကျာၤးတစ်ဦးနဲ့ အတူတူနေရတာကို စွဲမက်လို့နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးသဘာ၀ စိတ်ဆန္ဒဆိုတာ ယောကျာၤးလေးများလိုအမြဲတမ်းတော့စိတ်မဖြစ်ဘူး။ယောကျာၤးတစ်ယောက်နဲ့ အတူနေဖို့ မိချို စိတ်အပါဆုံးအချိန်ဟာ ရာသီလာခါနီးတပတ်အတွင်းမှာပဲ ဖြစ်တယ်။ရာသီလာဖို့ တစ်ပတ်လောက်နီးလာပြီဆိုရင်ဖြင့် စိတ်ကိုလှုံ့ဆော်တဲ့ အရာတခုခု လမ်းမှာသူများအတွဲ
ဒီနေ့ ကျနော် ချစ်ရတဲ့သူနှင့် ချိန်းထားသည်။ ကျနော်တို့ နေ့တိုင်းနီးပါး ဆုံနေရပေမယ့် အခုလို အားလပ်ရက်လေးမှာ အကြင်နာတွေ ဖလှယ်ဘို့ ခဏခဏ တွေ့ဖြစ်သည်။ မနက် စောစီးစွာ ရေမိုးချိုးပြီး ကိုယ်လုံးတင်မှန်မှာ ပေါ်နေသည့် မိမိ ကိုယ်ကို
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းပြီး အိမ်ခြံဝန်းထဲကို လွုပ်လီလွုပ်လဲ့လျှောက်ဝင်သွားသော ဒေါ်နီနီမြင့်၏အိုးကြီးကို ကြည့်၍ ထူးကျော်စိတ်ထဲက ကောင်းကောင်းကြီး ပြစ်မှားနေမိသည်။ ဒေါ်နီနီမြင့်သည် သူဆိုင်ကယ်ကယ်ရီဆွဲလာသည့် သက်တမ်းတစ်လျှောက် စိတ်ဝင်စားစရာ အကောင်းဆုံးဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည့် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူမ အသက်အားဖြင့် ၄၅ နှစ်ဝန်းကျင်ခန့် ရှိပြီ။
မယုံတော့မရှိနဲ့ ဟင်းတခွက်ပေးရုံ ၊ လ္ဘက်ရည်တခွက် တိုက်ရုံနဲ့ သူနဲ့အိပ်ခွင့်ရတဲ့ မိန်းမတယောက် သီဟတို့ရွာမှာ တကယ်ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမ်ိန်းမက သီဟတို့ ရွာသူ စစ်စစ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ ယောက်ျား ကိုစိန်ထွားက ဒီရွာသား။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ညားတော့
