ကျွန်တော်အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်တုန်းကပါ။အဖေ့ဘက်ကတူမတယောက်ဒီမှာကျောင်းလာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့အဖေကအိမ်မှာပဲလာနေခိုင်းပြီး ကျောင်းတက်စေလိုက်တယ်။အိမ်မှာကလဲလူဦးရေနည်းတော့အခန်းလွတ်တွေကအများ ကြီးလေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ကဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေဆိုပေမယ့်အနေစိမ်းတဲ့လူတွေချင်းအခုမှ တွေ့ကြတာဆိုတော့စိမ်းနေကြတယ်။ စကားလဲသိပ်မပြောဖြစ်ကြဘူး၊ရောက်စမှာပေါ့လေ။ သူကျောင်းစတက်ရတဲ့နေ့ရောက်လာတော့သူ့ကိုကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကြို၊ ကျောင်းပို့လုပ်ပေးဖို့ အဖေကကျွန်တော့်ကိုခိုင်းတယ်။ အဲဒါနဲ့သူကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ကစပြီးအကြို၊အပို့လုပ်ပေးနေရတော့တယောက်နဲ့တယေက်ကရင်းနှီးလာတယ်။ စကားအပြောဆိုလေးတွေကနေပြီးအစအနောက်လေးတွေရှိလာတယ်။ အိမ်မှာကအဖေနဲ့အမေရယ်ကတခန်း၊ညီမလေးကတခန်း၊အိမ်အောက်ထပ်မှာနေကြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့စစကတည်းကအိမ်ပေါ်ထပ်ကစ်ိတ်ကြိုက်ရွေးထားတဲ့အခန်းလေးမှာ နေတာပေါ့။သူရောက်လာတော့အောက်ထပ်မှာအခန်းလဲမရှိတော့တာရယ်၊တယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်ဆိုပြီးရယ်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာသူ့အတွက်တခန်းစီစဉ်ပေးတယ် ကျွန်တော့်အခန်းကိုသွားချင်ရင် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်ရတယ်။ တခါတလေတံခါးလေးဟနေတာမျိုးတွေ့တော့ တစေ့တစောင်းကြည့်မိတာမျိုးရှိတယ်ပေါ့။အခန်းထဲတော့ ကျွန်တော်မဝင်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းရင်းနှီးလာတော့ကျွန်တော်အိမ်ပေါ်တက်လာချိန်မျိုး သူ့အခန်းဖွင့်ထားတာနဲ့တွေ့ရင် အခန်းထဲဝင်ပြီးစကားဝင်ပြောတာမျိုးရှိလာတယ်။

နှင်း ချည်နှောင်ခံရတာနဲ့ ချည်နှောင်ရတာ ဘာကိုကြိုက်လဲဟင် နှင်းကတော့ ကိုယ့်ကိုအချည်မခံနိုင်သလို ကိုယ်တိုင်လဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မချည်ချင်ဘူး သူ့လွတ်လပ်ခွင့်နဲ့ သူပဲလေ ဒါမဲ့ တခါတလေမှာ ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ပဲ ကိုယ့်အပြုအမူတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ပြန်ချည်လာတဲ့အခါ ကိုယ့်အတွက် တကယ့်ကိုအရုန်းရခက်တယ်မလား အခုလဲ မထင်မှတ်ပဲ

နှင်း ချည်နှောင်ခံရတာနဲ့ ချည်နှောင်ရတာ ဘာကိုကြိုက်လဲဟင် နှင်းကတော့ ကိုယ့်ကိုအချည်မခံနိုင်သလို ကိုယ်တိုင်လဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မချည်ချင်ဘူး သူ့လွတ်လပ်ခွင့်နဲ့ သူပဲလေ ဒါမဲ့ တခါတလေမှာ ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ပဲ ကိုယ့်အပြုအမူတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ပြန်ချည်လာတဲ့အခါ ကိုယ့်အတွက် တကယ့်ကိုအရုန်းရခက်တယ်မလား အခုလဲ မထင်မှတ်ပဲ

မြစ်ဝကျွန်းပေါ် မြို့ကလေး တစ်မြို့၌ မောင်သာဒွန်းဆိုသော လူငယ်လေးသည် ထင်းခွေ ရေခပ် ကျပန်း အလုပ်မာ်းကို လုပ်ကိုင်ပြီး မိခင် မုဆိုးမကြီးကို လုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးနေလေ၏။ မောင်သာဒွန်း ၏ မိခင် ဒေါ်စာသည် မြို့ထဲတွင် ပဲပြုတ် နှင့်

မိုးတွေအု န်းအုန်း နှင့်ရွာနေသည်။ကျူရှင်က ဆရာမ နေမကောင်း၍ မသင်တော့ ဘူဆိုလို့ စောစောပြန်လာရသည်။အိမ်ရောက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိ။ဖေဖေနှင့်မေမေက ရုံးမှပြန်မရောက်သေး။ထုံးစံအတိုင်းဆို ၅ နာရီကျော်မှပြန်ရောက်တတ်သည်။ လွတ်လွတ်လပ်ရှိပြီဆိုတဲအတွေးနဲ ဧည့်ခန်း က ကွန်ပြူတာရှေ့ထိုင် ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေမိသည်။တစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဘယ်သူမှမရှိတုံး

“ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ဝတ်ရည် ပြီးတော့မယ်…” “အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…” တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ဝတ်ရည် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော

နေ့လည် ၁၂ကျော်တာနဲ့ မစု လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး စဖွင့်ပါပြီ။သဘောကောင်း မနေကောင်း လက်ဖွာတတ်သူမို့ ညနေ ၆နာရီလောက်ဆို လက်ဖက်သုပ် မုန်လာချဉ်သုပ် မက်မန်းသီးသုပ် အကုန် ကုန်တာပဲ။အသက်၃ဝကျော်ပေမယ့် မျက်နှာသွယ်သွယ် ပုခုံးကျယ်ကျယ် ရင်သားထွားထွား ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်က ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေတဲ့ တင်သားကြီးများက