အောစာပေ

ကျွန်တော့် ဘဝ ရဲ့ ပထမဦးဆုံး လူပျိုရည် ကို စုပ်ယူ သောက်သုံးခွင့်ရလိုက် တဲ့ ကံထူး တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် က ပညာတတ် အင်ဂျင်နီယာ မမ တစ်ယောက်ပေါ့ အသက် က ၃၄ […]

အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာပြန်တော့ ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေသတိရမိသည်။ အဲ့တုန်းက သူက ၂၁ ဝန်းကျင်လောက်၊ မိဘတွေပြသနာ ဖြစ်တာကြောင့်ရော မိဘနဲ့အတူမနေရတာကြောင့်ပါ ဆိုးလို့ရမျှ ဆိုးနေတဲ့အချိန်၊ ဆေး၊ အရက် ၊ဆက် အကုန်လုပ်သည်။ အပေါင်းအသင်းတွေထဲမှာ အကောင်ကြီးကြီးသားသမီးတွေပါတယ်ဆိုတော့ လုံခြုံတာလဲပါသည်။ ပေါင်းတဲ့အပေါင်းအသင်းတွေကလဲဒီထဲကလူတွေ၊ ထားတဲ့ဆော်ကအစ။

မဖြစ်နိုင်ဘူး ဒါ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး „ အတွေးနှင့် ခါးခါးသီးသီးငြင်းဆန်ရင်း ခေါင်းကိုခါရမ်းပစ်မိတော့ တားဆီးချိန်မရလိုက်တဲ့မျက်ရည်တွေက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ လွင့်စင်ကုန်ကြသည် သူငယ်ချင်းတွေ လာလာသတိပေးခဲ့ ပြောခဲ့ကြပေမယ့် ယုံကြည်လို့မရခဲ့ အခု မိမိမျက်လုံးနဲ့ တပ်အပ်မြင်နေသည့်တိုင်အောင် ချစ်မိတဲ့နှလုံးသားက အမှန်ကိုလက်ခံဖို့

ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုပွပွ နဲ့ထမီလေးဝတ်ပြီးအပျိုလုပ်လာတဲ့မီးမီး အသက် အားဖြင့် ၁၇ နှစ်လောက် ရှိဦးမယ် သနပ်ခါး ပါးကွက် ကျဲနဲ့ ကျနော့်အိမ်ထဲ ခြေ ဆောင့်ပြီးဝင် လာပါတယ်။ဟေ့ အမှိုက်အီးမှန်လာတယ်ထင်တယ်လို့လှမ်းစလိုက်တာအတင်းပြေး လာပြီးလက်မောင်းကိုထုပါတော့တယ်။ က လေး ပေါက်စ လေးဖြစ်လာတဲ့မီးမီး

ကျမ အသက်က ၂၉ နှစ်ပါ ။ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ စာရင်းကိုင်လုပ်ရင်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့အိမ်ခန်းလေး တစ်ခန်းငှားနေတယ်ဆိုပါတော့ ။ အရင်က ကျမယောက်ျားလေးတွေအများကြီးနဲ့ဖြစ် ခဲ့ဖူးပေမယ့် လူပျိုစစ်စစ်လေးတစ်ယောက်နဲ့တော့ဖြစ်ကြည့်ချင်တဲ့စိတ်ကူးတွေတော်တော့်ကို ဖြစ်နေပါတယ်ရှင်။ ကျမဆိုလိုတဲ့လူပျိုစစ်စစ်ဆိုတာက မိန်းကလေးတွေနဲ့လုံး၀ တစ်ခါမှ မထိတွေ့ဖူးသေးတဲ့ လူပျိုစစ်စစ်မျိုးကိုဆိုလိုတာပါ

မိုးတွေအု န်းအုန်း နှင့်ရွာနေသည်။ကျူရှင်က ဆရာမ နေမကောင်း၍ မသင်တော့ ဘူဆိုလို့ စောစောပြန်လာရသည်။အိမ်ရောက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိ။ဖေဖေနှင့်မေမေက ရုံးမှပြန်မရောက်သေး။ထုံးစံအတိုင်းဆို ၅ နာရီကျော်မှပြန်ရောက်တတ်သည်။ လွတ်လွတ်လပ်ရှိပြီဆိုတဲအတွေးနဲ ဧည့်ခန်း က ကွန်ပြူတာရှေ့ထိုင် ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေမိသည်။တစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဘယ်သူမှမရှိတုံး

ကိုင်တော့မကိုင်ကြည့်ဖူး ပါ။ ဒါပေမဲ့ မစန်းကြည်၏ ကားကားစွင့်စွင့် ရှိလှသော တင်ပါးကြီးတွေက မာတင်းပြီး နေမည်ဆိုသည်ကိုကား ဖိုးတုတ် တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းကြီး သိနေသည်။ တနေ့တနေ့ ဒီတင်ပါးကြီးတွေကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး လူပျိုသိုး ဖိုးတုတ်လီးတောင်ခဲ့ရတာ မနည်းပေ။ ကလေးတစ်ယောက်

ဖွာလက်စ ဆေးလိပ်ကို ပြာခွက်ထဲခဏချထားပြီး အောင်အောင် ဆိုင်ပြင်ဘက်သို့လှမ်းရှိုးလိုက်သည်။ အားပါးပါး တော်တော်ကိတ်တာဘဲလို့သူ့စိတ်ထဲကပြောလိုက်သည်။ ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်သွားသူမှာ ဒေါ်စန်းစန်းမြင့်တို့သားအမိ ဒေါ်စန်းစန်းမြင့်နှင့်သူ့သမီးမေသက် သားအမိလိုထက်ညီအမလိုဖြစ်နေသည်။ ဆရာလေး တစ်ယောက်ထဲလား လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုမြကြီးက လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို လာချရင်းပြောလိုက်သည်။ ဒီည ဘောလုံးပွဲကောင်းတယ်နော် ဆရာလေး

“ဟေ့…..ရှယ် လီ….ဒါတို့အကို ဂျင်မီတဲ့…´´ ပင်စီ၏ စကားကြောင့် ရှယ်လီမှာ ဂျင်မီဆိုသောလူကို သေချာကြည့်ရင်း ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင် ပြုံးပြလိုက်မိသည်။“အိုင်က ဂျင်မီပါ….´´ သူလှမ်းပေးသောလက်ကို ရှယ်လီလှမ်း၍ဆွဲလှုပ်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ “ရှယ်လီကို အရင်ထဲက မြင်ဘူးနေတာ…..ဒီနေ့မှ ပင်စီကို မိတ်ဆက်ခိုင်းရတာ…´´ “အို…ရှင်´´ရှယ်လီ အံ့သြမှုကြောင့်

ဒါ အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်သွားတာဘဲ….အောင် ..မင်းနဲ့ငါ ထပ်တွေ့စရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး….”မမရိန်ရဲ့စကားလုံးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် နာကျင်သွားစေပါတယ် ။ “ မမ…ကျနော့်ကို ဘွန်းဖစ်ရှ် မှာ ဒင်နာစားဖို့ ခေါ်တာကကော အက်ဆီးဒင့်ဘဲလားဟင်……”“ အိုကွယ်…မင်း ထင်ချင်ရာထင်….မတော်တဆဖြစ်သွားတာ..အက်ဆီးဒင့်.ဖြစ်သွားတာ…..လူဆိုတာ