အောစာပေ

မိလွန်းကြင် လက်ရှိအခြေအနေနဲ့ မတင်းတိမ်နိုင်ဘူး ။ ဘဝကို ဒီထက် တိုးတက်ချင်တယ် ။ အဖေအမေတို့တားတဲ့ကြားက ရန်ကုန်ကို ထွက်ခဲ့တယ်။ မိလွန်းကြင် ကြိုးစားချင်စိတ်တွေက များနေတယ် ။ ရန်ကုန်မှာကလမ်းပေါက်တွေ ရှိနေတယ် ။ တိုးတက်ကြီးပွားမယ့် လမ်းပေါက်တွေ..။ […]

ဇော်ရဲသည် ရန်ကုန်မှာမွေးသော ရန်ကုန်သားတယောက်၊ ရန်ကုန်ကနေ အေဝးသင်နှင့် ဘွဲ့ရထားသူ။ ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်၊ ဗလတောင့်တောင့်။ အသားကခပ်လတ်လတ်၊ ရည်းစားရယ်လို့ အတည်တကျမထားဘဲ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ထည်လဲတွဲတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးနုနုရွရွလေးတွေကိုတော့ အနမ်းလေးတွေပေးရုံshopping ထွက်ရင်တွဲကောင်းရုံမျှသာနေတတ်ပြီး၊ ခပ်ကဲကဲတွေနှင့်ဆိုလျှင်တော့ သူကလည်း ကဲပေးလိုက်သည်။

ဆရာရယ်…ကျမ ဘယ်လောက် ဒက်စပရိတ် ဖြစ်နေသလဲ ဆိုရင်..ဆရာသာ ကျမကို ဒီဥစ္စာ ကူညီမယ် ဆိုလို့ ရှိရင် ဆရာ့ကို ကျမ ကိုယ်ကို ကျမ ထိုးအပ်..ဆရာ လိုရာသုံးစေ ဆိုပြီး ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ အထိတောင် ပြင်ဆင်ထားတယ်

ငါ့တူရေလာဦး။ ကျော်ခိုင်တစ်ယောက် အိမ်ခန်းထဲမှာ အပြာစာအုပ်ဖတ်ပြီး ဂွမ်းထုနေရာမှ ရေချိုးခန်းမှ ဒေါ်လေးဖြစ်သူ သီသီစိုးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် စာအုပ်ကိုချကာ ကပျာကယာထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ တကယ့်ကို အရှိန်ကောင်းပြီးခါနီးအချိန်မှ ခေါ်ခံလိုက်ရသဖြင့် နဲနဲပင် ကျွဲမြီးတိုသွားသလို ရင်တုန်ပန်းတုန်လည်း ဖြစ်သွားသေးသည်။ ရေချိုးခန်းပြင်ဘက်ကနေမေးလိုက်သည်..

ဘဝဆိုတဲ့အရာကြီးသည်ချိုမြိန်မွုထက်ခါးသီးမွုကိုသာပို၍ ပေးစွမ်းတတ်ပါသည်။ ဘဝကြီးဟာ အကြမ်း တွေချည်း ဖြစ်နေချိန်မှာ ကိုယ်ကနုနေလို့ ဘယ်ရတော့မလဲ။ ကိုယ်တိုင်လည်း လိုက်ကြမ်းရတော့မပေါ့။ ဒါကို ပတ်ဝန်းကျင်က ရိုင်းတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ရိုင်းတယ်ဆိုတော့လည်း ရိုင်းတယ်ပေါ့ တချိန်က ကိုယ်ခံနေရချိန် တုန်းကရော သူတို့ဘာများကူညီခဲ့လို့လဲ။

မမြစိမ်းဆိုတာ တရပ်ကွက်လုံးက လက်ဖျားခါရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်။ စံပြဈေးနောက်ဘက် ရပ်ကွက်လေးထဲကို ပြောင်းရွေ့လာတဲ့ မမြစိမ်းတို့မိသားစုကို ပတ်ဝန်းကျင်က လူအချို့က နှာခေါင်းရွုံ့ကြသည်။ အချို့ အတင်းပြောတတ်သော မိန်းမများက မဲ့ကြရွဲ့ကြသည်။ အချို့ကတော့ စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ နှမြောတသစွာဖြင့် မမြစိမ်းကို ဝေဖန်ပြောဆိုကြပြန်သည်။

ဘိုတောက် သည် ဘကြီးဘုန်းကြီးကြောင့် တောမှ မြို့ရောက်ခဲ့ရသလို ဘကြီးဘုန်းကြီးရဲ့..ရပ်ဆွေရပ်မျိုး..ဦးလွန်းမောင်ဒေါ်တင်တင်မြင့်တို့ဆီမှာ..နေခွင့်အ လုပ်လုပ်ခွင့် ရရှိခဲ့ပြီး လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်လာခဲ့ပေ သည် ။ မိဘမဲ့ တကောင်ကြွက် ဘိုတောက် သည် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရ သည်

ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကျွန်တော်သည် ဟိုတယ်တွင်လာတည်းနေသော ဧည့်သည်အစ်ကိုအရွယ်တစ်ယောက်နှင့် ပုံမှန်ကားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ဧည့်သည်ရဲ့နာမည်က ကိုထွန်းဖြစ်ပြီး တောင်ကြီးမြို့မှာနေသည်။ ကုန်ကားတွေထောင်ထားပြီး ကားကိစ္စအတွက်လာကာ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်လောက်တည်းခိုနေသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် ပျော်တတ်သူများဖြစ်၍ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် တော်တော်ခင်သွားကြသည်။ ထိုညနေတွင်ပင် သူကိုညစာထမင်းစားဖို့ စားသောက်ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ပေးရပြီး ကိုထွန်းသည်

ပထမဦးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ရှိလို့လား။ နွုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။

ချယ်ရီလူမှန်းသိခါစထဲကခြေမွေးမီးမလောင်လက်မွေးမီးမလောင်နေလာခဲ့ရတာ ကံတရားကောင်းတယ်ပဲပြောရမလား နှစ်ဖက်သောအဖိုးအဖွားတွေရဲ့တစ်ဦးထဲသောမြေး ဖေဖေမေမေရဲ့အသည်းကျော်တစ်ဦးထဲသောသမီးလေးပေါ့ ဒီလိုနဲ့အချိန်တန်အရွယ်ရောက်လူလားမြောက်လာတဲ့အခါမှာ မိန်းခလေးတို့ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့အဖုအဖောင်း အမို့အမောက်ရွိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့မြင်သူတကာသွားရေကျအောင်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကအချိုးအစားပြေပြစ်ပြီးလှပနေပါတယ် ချယ်ရီ လဲကျောင်းပြီးရော မိဘတွေကသမီးလေးနောင်ရေးအတွက် သူ့မိတ်ဆွေသားနဲ့အိမ်ထောင်ချပေးပါတယ်။ ချယ်ရီလဲလင်ယောက်ျားရဲ့မြို့(ရန်ကုန်မြို့)ကြီးကို အဖေအမေတွေရှိ့တဲ့ဟိုးမြန်မာနိုင်ငံအစွန်အဖျားမြို့လေးကလိုက်လာရတာပေါ့ ဆွေမျိုးအသိကလဲမရှိ ယောက်ကျားကလဲ ခုမှတွေ့ဘူးတာ မိဘပေးစားလို့သာယူရတာ ချစ်တာမှမဟုတ်တာ မင်္ဂလာဦးညဆို လို့သူများတွေလိုကြင်ကြင်နာနာမရှိခဲ့ပါဘူး။