သမီးနံမည်က ငယ်ငယ်ပါ. ရန်ကင်းမှာ နေပါတယ်. သမီးက တစ်ဦးတည်းသော သမီးပါ. ဒါကြောင့်မို့ သမီးက သူငယ်ချင်းတွေကို အင်မတန်ခင်ပြီး စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပေါင်းတက်ပါတယ်.. သမီးရဲ့ အပျိစင်ဘဝဟာလဲ သူငယ်ချင်းကို ခင်မိလို့ ဆုံးခဲ့ရတာပါ… ဖြစ်ပုံလေးကတော့… သမီးအသက် […]
စီမံကိန်းအတွက်ဆိုကာ ခြံခတ်သိမ်းစည်းသွားတဲ့ လယ်ယာတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းကြာညို သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ ဒီလယ်ယာတွေကို အနိုင်ကျင့်သိမ်းယူသွားကတည်းက သူမတို့မိသားစုအပါအဝင်တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်နေရသည်။ လယ်ကလွဲလို့ဘာမှမလုပ်တတ်သော လယ်သမားတွေ ဘိုးဘွားပိုင်လယ်မြေတွေ မရှိတော့သောအခါ ဘဝပျက်ကြသည်။ အလုပ်အကို သစ်အတွက်မြို့တတ်သွားတဲ့သူတွေရှိသလို ကြွေးလည်ပင်းနစ်ကာ စီးပွားပျက်အပူမီးတောက်နေသော သူမတို့တွေလည်းရှိသည်။
ကျနော့နာမည်က ဆက်ပိုင် အသက်က ၂၀ ရန်ကုန် စက်မှုဇုံတခုမှာ ကားဝပ်ရှော့လုပ်သည် ။ မမနာမည်က မိုးမိုးခိုင် အသက်က ၃၀ ဝန်းကျင် အသားဖြူဖြူ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ကျနော့်ကားဝပ်ရှော့ဆရာရဲ့အမဖြစ်သည် ။ ကျနော်နဲ့ မမဟာ တစ်အိမ်ထဲနေကြတာမို့
မေစိမ်းသည် ညီမ အငယ်ဆုံး မေညို က သူ့ယောက်ျား ဦးဆန်နီကြီးက ပန်းသေနေတာမို့ သူနဲ့ မအိပ်တာ ကြာပြီ ဆိုပြီး ညည်းပြခဲ့ဘူးသလို ညီမ အလတ် မေနှောင်း ရဲ့ ယောက်ျား သက်ထွေးအောင်က မေနှောင်းက
အောင်ကိုနိုင်နှင့်ဒေါ်ခင်ခင်သူတို့၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဒာကိုယ်နှစ်ခုသည် သိမ့်သိမ့်တုန်၍သွား၏။သူတို့ နှစ်ဦးသည် တယောက်ကိုတယောက် သိမ်းကြုံးကာ တင်းကြပ်စွာဖြင့် ဖက်ထားကြ၏။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ သူတို့၏ ကိုယ်နှစ်ခုသည် တဖြေးဖြေးငြိမ်ကျသွားရတော့သည်။ အောင်ကိုနိုင်၏ဦးခေါင်းသည် မျက်လုံးနှစ်လုံးပိတ်၍ ပက်လက်လေး မှိန်းနေသော ဒေါ်ခင်ခင်သူ၏ ဦးခေါင်းပေါ်တွင် မှောက်လျှက်သားဖြစ်ကာ
အချိန်က ညနေဆည်းဆာ အချိန်ဖြစ်သည်။ ရွာလမ်းတလျှောက် အသက်သုံးဆယ်လောက်ရှိသော အသားနီစပ်စပ်နှင့် တရုတ်ကပြားပုံပေါက်နေသော လူတယောက် လျှောက်လို့လာသည်။ ထိုသူမှာ ခြံတခြံရှေ့သို့ရောက်လျှင် ရပ်၍ ခြံထဲသို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ခြံထဲတွင် သုံးပင်နှစ်ခန်း ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးတလုံးရှိနေသော်လည်း အိမ်ရှေ့တွင် ခြံစပ်ထိ စိုက်ပျိုးထားသည့် ရွက်လှပင်များ၊
သူမ ဆေးလိပ်သောက်နေတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ထိုင်ကြည့်နေမိသည်.. ဆေးလိပ်တစ်ဝက်ခန့်ကုန်တော့ ဆက်မသောက်တော့ပဲ ထိုးချေမီးသတ်လိုက်သည်.. ခုချိန်ထိ ဦးချမ်းသာအောင် ဆေးလိပ်မသောက်ဖြစ်သေး.. “ကိုယ် .. မင်းအကြောင်းကို စိတ်ဝင်စားတယ် နွယ်နီ.. ကိုယ့်ကို မင်းအကြောင်းပြောပြနိုင်မလား..” “ဟား.. ” သူမရယ်လိုက်သံက ကဗျာမဆန်..
စက်ရုံကနေညဆိုင်းဆင်းပြီးပြန်လာတော့ ညကိုးနာရီခန့်ပင်ရှိနေချေပြီ။ ဒီနေ့ညမှ အရင်ကပို့ပေးနေကျ ဖယ်ရီ ဒရိုင်ဘာနေမကောင်းသဖြင့် ကိုယ့်အစီအစဉ်နှင့်ကိုယ်ပြန်ရလေသည်။ ယခင်ကဆိုလျှင်တော့ အတူပြန်နေကျ တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေ သူငယ်ချင်းမတွေရှိပေမဲ့ ယခုတော့ အများစုက စက်ရုံပြောင်းသွားကြသည်မို့ မြသီတာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေသည်။ ရှေ့သုံးလမ်းကျော်လောက်ဆို အိမ်နားရောက်ခါနီးပြီမို့ မြသီတာ သတ္တိမွေးအားတင်းပြီးလျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမီးတိုင်တွေကလဲ
ဖြစ်ပုံက ဒီလိုလေးဗျ ကျနော် ပျင်းလို့ဆို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ကလပ် သွားမူးပီးက နေတုန်းဘေးနား အသားဖြူဖြူဒေါင်ကောင်းကောင်း ကိုယ်လုံးလှလှ နဲ့အမျိုးသမီးတစ်ဦးကနေတာတွေ့တော့ နည်းနည်းစိတ်ဝင်စားသွားတယ်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်မိတော့ သူအင်္ကျီ လည်ဟိုက်လေး ကြားထဲက မို့ထွက်နေတဲ့ရင်သားလေးက သူ့ရဲ့ ကခုန်မှုကြားမှာ လှုပ်ခါ နေတော့
ကျွန်မနာမည်က အေးမို့မို့။ ကျွန်မဟာ ဧရာဝတီတိုင်း ပုသိမ်ခရိုင်က ကျေးရွာလေးတစ်ခုမှာ နေထိုင်ပါတယ်။ အဖေအမေတို့က ဆန်စက်ထောင်ထားတဲ့သူတွေပါ။ ကျွန်မတို့ ဧရာဝတီတိုင်းဟာ တိုင်းပြည်ရဲ့ထမင်းအိုးဟင်းအိုးလို့တော့ လူတွေပြောတာ ကြားဖူးပါတယ်။ နေထိုင်သူအများစုက လယ်ယာစိုက်ပျိုးတယ်။ ငါးဖမ်းထွက်ကြတယ်။ ကန်တွေ အင်းတွေနဲ့ တစ်ခြားကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးတွေ
