အောစာပေ

“ဘု ပွပ် ဖွပ်” “အ အမယ်လေး အိ အီး ဟီး “ စိုးယုမော် မချိမဆန့်အော်လိုက်သံကလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ငရဲလီးကြီးက စောက်ရည်များအလျှံပယ်ရွှဲနစ်လျက်ရှိသည့် သူမစောက်ပတ်ထဲကို တစ်သိပ်ကြပ်ညှပ်စွာဖြင့် လျှောကနဲ ဒိုးယိုပေါက်တိုးဝင်သွားပြီး အတွင်းရှိအပျိုစင်အမြှေးပါးကလေးကို […]

ကျနော့နာမည်က ဆက်ပိုင် အသက်က ၂၀ ရန်ကုန် စက်မှုဇုံတခုမှာ ကားဝပ်ရှော့လုပ်သည် ။ မမနာမည်က မိုးမိုးခိုင် အသက်က ၃၀ ဝန်းကျင် အသားဖြူဖြူ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ကျနော့်ကားဝပ်ရှော့ဆရာရဲ့အမဖြစ်သည် ။ ကျနော်နဲ့ မမဟာ တစ်အိမ်ထဲနေကြတာမို့

ဆရာမများဖြစ်သည့် နီလာ၊ ချယ်ရီ၊ စနိုး၊ သက်သက်ဇော်၊ ငြိမ်းနှင့် အိအိဇံတို့သည် ဂွင်ကောင်း၍ ချောင်ကျသော ချယ်ရီအိမ်ကို ရွေးချယ်လိုက်သည်။ သူမတို့မှာ နေ့စံ ညခံနတ်သမီးလေးတွေ ဖြစ်နေကြရသည်။ ညပိုင်းရောက်လျှင် ထွန်းထွန်း အမိန့်အတိုင်းကို လိုက်နာကြရသည်။ မဟုတ်ပါက

ပရိုက်ဗိတ်ကျောင်းဝင်းအပြင်၌ အသက်၁၃ နှစ်အရွယ် ၈တန်းကျောင်းသားလေး ဖြိုးသန်းကြွယ်သည် သူ့အတန်းပိုင် ဆရာမနှင့်အတူ ရပ်ကာ သူ့မာမီ ဒေါ် မီမီခိုင် လာအကြိုအားစောင့်နေစဉ် မာမီသည်ကားပေါ်မှဆင်းကာလျှောက် လာပီး သား..စောင့်နေတာကြာပီလား မကြာသေးပါဘူး..မာမီဟုသူပြောကာ အတန်းပိုင်ဆရာမအားနှုတ်ဆက်၍ ပြန်ခဲ့ကြလေသည် ဖြိုးသန်းကြွယ်မှာ အသက်၁၃နှစ်အရွယ်

အရင်ဆုံး ကျွန်တော့်နာမည်ကို မိတ်ဆက်ပါရစေကျွန်တော် နာမည် ဝေလင်း အသက်က ၁၄ နှစ် ၉တန်းကျောင်းသားပါ ဝေလင်းတို့ မိသားစုမှာ သူ အပါ အဝင် အဖေနှင့် အမေ ရယ် သူ့အဒေါ် ကေသီရယ် ၄

ဦးမောင် ဆုံးသွားပြီ ဆိုသောသတင်းအား သူကြားကြားချင်းမယုံနိုင်သေးပေ။ သူနယ်သို့ ဦးကောင်း စေလွှတ်သော အလုပ်ကိစ္စဖြင့် သွားရောက်နေချိန်တွင် ဦးမောင်သူ၏ အိမ်တွင်မူးလဲပြီး ဆုံးပါးသွားပြီ ဆိုသော သတင်းကို ဖုန်းဆက်ပြောသဖြင့် သိရှိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဦးမောင်ဆုံးပြီ ဆိုသော သတင်း

” ခုန … ဖုန်းဆက်တာ … ဒီအိမ်လား မသိဘူး “ ” ဟုတ် … ရေဗူး မှာထားတာပါ “ ” ကျနော် ဒီရပ်ကွက် လမ်းထိပ်ကပါ … ရေသန့်

မမဖြူက အသက် ၃၀ နီးပါး ရှိနေပြီ ။ အပျိုကြီးဆိုတာတောင်မှ အတော်ပင်ဟိုင်းနေပြီဟု ပြောရမည် ။ မမဖြူ က အတော်လှသည် ။ အသားဖြူ ဖြူ နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဗွီဒီယိုမင်းသမီးတွေလိုလှသည် ။

ကျွန်တော်အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်တုန်းကပါ။အဖေ့ဘက်ကတူမတယောက်ဒီမှာကျောင်းလာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့အဖေကအိမ်မှာပဲလာနေခိုင်းပြီး ကျောင်းတက်စေလိုက်တယ်။အိမ်မှာကလဲလူဦးရေနည်းတော့အခန်းလွတ်တွေကအများ ကြီးလေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ကဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေဆိုပေမယ့်အနေစိမ်းတဲ့လူတွေချင်းအခုမှ တွေ့ကြတာဆိုတော့စိမ်းနေကြတယ်။ စကားလဲသိပ်မပြောဖြစ်ကြဘူး၊ရောက်စမှာပေါ့လေ။ သူကျောင်းစတက်ရတဲ့နေ့ရောက်လာတော့သူ့ကိုကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကြို၊ ကျောင်းပို့လုပ်ပေးဖို့ အဖေကကျွန်တော့်ကိုခိုင်းတယ်။ အဲဒါနဲ့သူကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ကစပြီးအကြို၊အပို့လုပ်ပေးနေရတော့တယောက်နဲ့တယေက်ကရင်းနှီးလာတယ်။ စကားအပြောဆိုလေးတွေကနေပြီးအစအနောက်လေးတွေရှိလာတယ်။ အိမ်မှာကအဖေနဲ့အမေရယ်ကတခန်း၊ညီမလေးကတခန်း၊အိမ်အောက်ထပ်မှာနေကြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့စစကတည်းကအိမ်ပေါ်ထပ်ကစ်ိတ်ကြိုက်ရွေးထားတဲ့အခန်းလေးမှာ နေတာပေါ့။သူရောက်လာတော့အောက်ထပ်မှာအခန်းလဲမရှိတော့တာရယ်၊တယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်ဆိုပြီးရယ်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာသူ့အတွက်တခန်းစီစဉ်ပေးတယ် ကျွန်တော့်အခန်းကိုသွားချင်ရင် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်ရတယ်။ တခါတလေတံခါးလေးဟနေတာမျိုးတွေ့တော့ တစေ့တစောင်းကြည့်မိတာမျိုးရှိတယ်ပေါ့။အခန်းထဲတော့ ကျွန်တော်မဝင်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းရင်းနှီးလာတော့ကျွန်တော်အိမ်ပေါ်တက်လာချိန်မျိုး သူ့အခန်းဖွင့်ထားတာနဲ့တွေ့ရင် အခန်းထဲဝင်ပြီးစကားဝင်ပြောတာမျိုးရှိလာတယ်။

” သွားပြီလား … ကိုမင်း “ ” ဟုတ် … မမိုး “ ” မသက်ထားရော “ ” ရှိတယ် … မမိုး … တံခါး စိထားတာ