အောစာပေ

” အင့်း ဟင့်း ဟင့်း “ ကျွန်တော် ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း မီးကုန် ယမ်းကုန်ဆောင့်လိုးနေပေမယ့် မမရဲ့ ငြီးသံလေးက ခပ်တိုးတိုး။ အံကြိတ်ပြီး အောင့်ခံနေတဲ့ကြားက ထွက်လာတဲ့ ငြီးသံလေးက မြတ်နိုးစရာ။ ဖြေးဖြေး အင်း ပြွတ် […]

ထွန်းထွန်းလည်း မန်းလေးသားဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း ထွန်းထွန်းဆိုသူမှာ ဆင်းရဲသား၊ တောသား ငမွဲလေးတစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဉာဏ်ကောင်းသည်။ ထို့အတူ အောက်လမ်းလိုလို ဘာလိုလို တတ်သည်။ သူအောက်လမ်းတတ်ကြောင်းကို သူ့တစ်ယောက်တည်းသာ သိသည်။ ထိုပညာဖြင့် ရွာတွင် ကျောင်းဆရာမလေး

ဖောင်း…..ဖောင်း…..ရှီး…..ဖောင်းသီးတင်းကျွတ်လပြည့်ကျော်တရက်နေ့ညလေးကမိုးတိမ်သားကင်းကင်းနဲ့ကြည်လင်တောက်ပနေတယ်လေ။ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးငယ်တွေရဲ့ဗျောက်ဖောက်သံကရပ်ကွက်တစ်ခုလုံးဟိုမှသည်မှ သောသောညံနေတယ်။ “ဖေဖေနားညီးနေပြီထင်တယ်” “မညီးပါဘူးသမီးရယ် ဖေဖေတို့ငယ်ငယ်ကလဲဒီလိုပဲကစားကြတာပါပဲ” ဝရံတာကနေအိမ်ထဲကိုဝင်လာရင်းဘေးက စတီခုံလေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ချွေးမလေးကို ဦးထွန်းလှမ်းကြည့်ပြောလိုက်မိတယ်။ “အဖေ့သားနဲ့မြေးကတော့ရေကျော်ပွဲဈေးသွားကြပြီ” “သမီးရောလိုက်မသွားဘူးလား” “မလိုက်ချင်ပါဘူးအဖေရယ်လူအရမ်းများတာ သူတို့သားအဖပဲဝါသနာပါတယ်လေ” ပြောပြီးတော့နောက်ဖေးဖက်ထွက်သွားတဲ့ချွေးမလေးကိုဦးထွန်းငေးနေမိတယ် မိန်းမဆုံးပြီးထဲကရွာကအိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲနေနေရာကနေသားနဲ့ချွေးမလေးကရန်ကုန်ကိုဘုရားဖူးခေါ်လို့ရောက်လာခဲ့တာပေါ့။ ပြောရအုံးမယ် ကျွန်တော်အသက်ကအခုတန်ဆောင်မုန်းဆို ၄၈ ပြည့်ပြီပေါ့။

အငယ်မ ရေ လမ်းထိပ်မှာကွမ်း ယာဝယ်ခဲ့ အုန်းဟ လှမ်းအော်သံ နဲ့အတူ သမင်လည်မျက်လုံးလေးက ထူးခြားသည် ငယ်မူငယ်သွေးတက်ချိန် ၁၀တန်း ဖြေပီးကာစ.ချိန် ပေါ့ တဝမ်းကွဲ ညီမအငယ် ဆုံးပေါ့ အော်ပြောအုန်းမယ် ကျွန်တော့် မှာ ဝမ်းကွဲ

ခင်ခင်သည် အသက် ၁၈ နှစ်အရွယ် ခပ်တောင့်တောင့် ဆယ်ကျော်သက်ကလေး ဖြစ်လေသည်။ အရပ်မှာ ၅ ပေခန့်သာရှိသော်လည်း သူ့အလုံးအထည်နှင့်သူ အနေတော်ကလေး ဖြစ်သဖြင့် ယောက်ျားတို့၏။ စိတ်ဝင်စားခြင်းကို ခံရသူကလေးဖြစ်လေသည်။ မျက်နှာကလေးမှာ ထူးထူးကဲကဲ လှပသည်ဟု မဆိုနိုင်သော်လည်း

“အား ပြွတ် ဗြစ် ဗြစ် ကျွတ် ကျွတ် ”ကေသီသည်ပက်လက်လှန်ထားသော ကျော်အောင်အပေါ်သို့ တက်ခွ ၍ ကျော်အောင်၏ ရင်ဘတ်ကို လက်ထောက်လျက်ကုန်း၍သူမဖင် ကြီးကို ပင့်ပင့်၍ဆောင့်ချကာ တက်လိုးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကေသီက အပေါ်က တက်ခွလျက်စိတ်ကြိုက်လိုးပေးနေသော်လည်း ညီးတွား

ရွာတွေမှာကဆွေမျိုးသားခြင်းမကင်းသူများပင် အိမ်ထောင်ပြုကြသည် အကိုဝမ်းကွဲတော်သူကိုမြင့်နိုင်နှင့်သူ့မိန်းမမစန်းဌေးတို့က မောင်နှမ၂ဝမ်းကွဲ သူနဲ့ကျတော့ မစန်းဌေးက အဒေါ်တစ်ဝမ်းကွဲတော်နေပြန်သည် ပဲသီးနှံများရိတ်သိမ်းပြီးသည့်အချိန် နွေနှောင်းလက်ကျန်လေပြေတို့က ရိုးပြတ်တောအတိုင်းတိုက်ခတ်နေကြသည် လေပွေများ ဝှေ့ယမ်းတော့ ဖုံကတော့များ လယ်ကွင်းတွေထဲ ဆော့ကစားနေကြသည် အစ်ကိုလုပ်သူကိုမြင့်နိုင် တမြန်နှစ်ကဒီလိုအချိန် ပိုးထိသည် မြွေကိုက်သည် မနည်းကုလိုက်ရသည်

ရွှေရည်လဲ့သည် ဇော်မင်းကို၏ လီးတန်ကြီးကို သေသေချာချာကိုင်ဆွပေးရင်းက ပိုပြီးစိတ်တွေကြွတက်လာရလေသည်။ “လဲ့ ဇော့်လီးကြီးကို ကြိုက်လားဟင်…..” “လဲ့ မရှက်စတမ်းပြောရရင် လဲ့လေ ဇော့်လီးကြီးကိုဘဲ ကြိုက်နေပြီသိလား… လဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာလဲ မချောင်ဘူး… ပြီးတော့ သိပ်အားရပါးရရှိတယ်ကွယ်.. နောက်ပြီး အရှည်လဲ

မြစ်ဝကျွန်းပေါ် မြို့ကလေး တစ်မြို့၌ မောင်သာဒွန်းဆိုသော လူငယ်လေးသည် ထင်းခွေ ရေခပ် ကျပန်း အလုပ်မာ်းကို လုပ်ကိုင်ပြီး မိခင် မုဆိုးမကြီးကို လုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးနေလေ၏။ မောင်သာဒွန်း ၏ မိခင် ဒေါ်စာသည် မြို့ထဲတွင် ပဲပြုတ် နှင့်

ကျနော်အမေက ကျနော် ၆ တန်းနှစ်မှာဆုံးသွားတယ်၊ တစ်ဦးတည်းသောသား အဖေနဲ့ပဲ ပျင်းရိငြီးငွေ့စွာနဲ့ပဲ ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာပေါ့၊ ကျနော် ၉ တန်းရောက်တော့ အဖေက ညဖက် အိမ်ပြန်လာရင် အရက်တွေသောက်ပြီး ပြန်လာတတ်လာပြီ၊ အဖေအရက်တွေ မူးနေရင်တော့ ဘာမှမပြောတတ်ပဲ