မူမူချယ်တယောက် မနေ့ညက ထူးထူးဆန်းဆန်း အိပ်မက်မက်သည်။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကိုကိုဇေ၏ မင်္ဂလာဆောင်ပုံကိုကြည့်ရင်း ကိုကိုဇေယောက္ခမကို အိပ်မက်ထဲ ထည့်မက်သည်မသိ။ ကိုကိုဇေက နောက်ပိုင်း သူမကို အရင်လို လာလာလိုးခွင့်ရတော့ သူမကို အမ်းဘလောက် ပြန်လုပ်သည်။ ထို့ကြောင့် […]
မနက်ငါးနာရီထိုးပြီ။ ခြုံထားသော စောင်အနွမ်းလေးကို အသာအယာခွာလိုက်ပြီး ကျွန်တော်ကား အိပ်ယာမှ အလူးအလဲထလိုက်သည်။ ဒီအိမ်မှာကနှပ်နေလို့မရ။ နို့မဟုတ်လျှင် အိမ်ကြီးရှင်မဖြစ်သော ဒေါ်မြတ်သီမော်၏ ကြိမ်လုံးက ကျွန်တော့ကျောပေါ်ကျလာမည်။ ထိုသို့ စဉ်းစားမိလျှင် အလုပ်ကောင်းသည်ဟု ညာပြီးခေါ်လာသော ပွဲစားမိန်းမကြီးကို စိတ်နာမိသည်။ ရွာမှာ
ကရင်ပြည်နယ် ဝင်းကြံကျေးရွာမှာ လယ်သူဌေး ကိုငြိမ်းချမ်းနဲ့ ရွာရဲ့ကွမ်းတောင်ကိုင်မကြူ ကြူ မွှေး တို့ မင်္ဂလာပွဲလေး စည်ကားသိုက်မြိုက်စွာ ကျင်းပနေပါတော့တယ် ချစ်လွန်းလို့ ရွှေ ငွေကြေးနဲ့ကြူ ကြူ မွှေး ကို မိဘတွေဆီ နားဖောက်ပြီး ကိုငြိမ်းချမ်း
ဘုတလင်မြို့နယ်ဆိုတာ မိုးနည်းရေရှား ဒေသ၊ အဲဒီထဲကမှ ဆင်သေရွာက ကလူတွေကတော့ ကန်ရေကိုသာ အဓိက အသုံးပြုကြရတယ်။ ရေကန်ကလည်း ရွာနဲ့မနီးမဝေးမှာရှိပြီ ရွာသူရွာသား အပျိုကာလသား တို့စုပေါင်းရေခပ်ကြသည်မှာ ပျော်စရာဓလေ့တစ်ခုလိုဖြစ်နေပါတယ်၊ရေခပ်ရေထမ်း အလုပ်ကိုစီဖြင့်နောက်ပြောင်ကြ သမီးရည်းစား စကားပြောဆိုကြတို့မှာ ရွာဓလေ့ပင်မဟုတ်ပါလား။ ခင်မာလာတို့က
အတိအကျဆို ယောက်ျားအိမ်ပြန်လာဖို့ စောင်ခဲ့ရတဲ့ ရက်အရေအတွက်ပါ။ အခုတော့ နောက်နှစ်နာရီလောက်ဆို ချစ်ယောက်ျားနဲ့ အတူရှိနေနိုင်ပြီလေ။ ရေတပ်ဗိုလ်တစ်ဦး ဖြစ်တဲ့ယောက်ျားက ခွင့်နှစ်ပတ်ပဲရတယ်။ လိင်မွုကိစ္စမှာ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ယောက်ျားကြောင့် ရင်ခုန်လွုပ်ရှားခဲ့ရတယ်။ ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံဖြစ်ခဲ့တာကို ကြွကြွရွရွမှတ်မိနေတုန်းပါပဲ။ အဲဒါက အံ့သြစရာထက်
ရန်ကုန်မြို့ ကန်တော်ကြီး အနီးက.. သစ်ပင်တေအွုံ့ဆိုင်း..စိမ်းစိုနေတဲ့ ..ခြံကျယ်ကြီးတခုထကဲ အိမ်ကလေး…။ အပြင်ကကြည့်ရင်တော့သာမန်ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေး ပါဘဲ .. ။ အတွင်းမှာတော့ သားသားနားနား..ဖိတ်ဖိတ်တောက်နေတဲ့ ကျွန်းအလှကက်ွတွေ နဲ့ နံရံ တွေ.လျာထိုး.ကြမ်းတွေ နဲ့ ဖြစ်သည် . .။
ဝဏ္ဏ ဘဝ၏ ဒီအချိန်မှာ ဓာတ်အပျက်ဆုံးကာလနှင့်ရင်ဆိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ စုစုအောင် သည် သူ နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေသည့် ကျောင်းမှာ ဆရာမဖြစ်လာသည်။ ဒေါက်ဖိနပ်ပေါ်မှ သူမကို စမြင်ကတည်းက သူ့စိတ်ကလွုပ်ရှားသည်။ ၁၈ နှစ်သား သူ့ထက် သူမက နည်းနည်း
မမမြိုင်မှာ အသက်သုံးဆယ်ခန့်ရှိ ကလေးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမလေး ဖြစ်သော်လည်း အပျိုစင်ကဲ့သို့ ပင် လှပနေသူလေးဖြစ်၏။ တဆုပ်တခဲကြီးနဲ့ အသက်ရွုလိုက်တိုင်း လွိုင်းထနေသော မမမြိုင်၏ ရွရေင်အစုံမှာ အိစက်လို့သာနေ၏။ အလှပဆုံးကတော့ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည် တုံတုံသွားတဲ့ တဆုပ်တခဲ တင်ပါးကြီးများပင်
အောင်စိုး ကို သေချာ စိုက်ကြည့်ပြန်သည်။ ချိုမြတဲ့ အပြုံးတွေနဲ့ ဖန်ခွက်ထဲကို ထပ်ထည့်ပေးရင်း တကယ် မသိသေးတာပေါ့ ဟုတ်လား ` ဟုတ်ပါတယ်ဆို ။ ဟိုး ကျောင်းသား ဘဝတုန်းက ပန်းခြံလေး တွေသွားတာ လောက်ပဲ
တိုက်ခန်း တံခါးကို ရောက်တော့ ဖွင့်လျက်မို့ ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမ ဖိနပ် တရံ တွေ့တာနဲ့ ဧည့်သည် ရောက်နေတာ ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိတယ်။ ဝင်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ဘယ်သူမှလဲ မတွေ့ရ။ နောက် ကိုသိန်းအောင် အခန်းကနေ
