ကျမနာမည် ဝေမာစိုး အရမ်းရင်းနီးသူတွေကတော့ စိုးလေးလို့ခေါ်ကြတယ်လေ တက္ကသိုလ်ပထမနှစ်သင်္ချာတက်နေတာပါ ကျမတက္ကသိုလ်တက်တော့လဲ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူတူတက်တာ မိန်းကလေးဆောင်မှာ ကျမနဲ့သူငယ်ချင်းလေးယောက် ယောင်္ကျားလေးအဆောင်မှာ မူပိုင်နဲ့သူ့သူငယ်ချင်းတွေနေကြတယ် အဆောင်ချင်းကကပ်လို့လေ။မူပိုင်ဆိုတာ အခြားသူမဟုတ်ဖူး သူငယ်တန်းထဲကနေ ခုချိန်ထိကျောင်အတူတက်ခဲ့တဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း ကစားလဲအတူစားလဲအတူတူ အကူညီလိုရင်အပြန်အလှန်ကူညီကြတာ ပြောမနာဆိုမနာသူငယ်ချင်းအရင်းကြီးပါ။ အမှန်ပြောရရင် အထက်တန်း […]
ရန်ကုန်မြို့ရဲ့နွေရာသီ တနင်္ဂနွေတစ်နေ့ကတော့ သူဟာနဲ့သူပုံမှန်လည်ပတ်လို့နေပါတယ်။ရွှေဘုံသာလမ်းက ဂျေဒိုးနပ် ဆိုင်တွင်းက အဲကွန်း ခန်းလေးထဲမှာကတော့ ကိုယ်စီကိုယ်စီအပူဒဏ်ကိုရှောင်လွှဲနေကြရင်း အအေးလေးသောက်လိုက် မုန့်လေးစားလိုက်နဲ့ အများစုကတော့အေးချမ်းနေကြပါတယ်။ဆိုင်ထဲမှာဘယ်လောက်ပဲ အေးအေးလမ်းနဲ့ကပ်လျက်မှန်ဘေးက ကိုမောင့်ရင်ထဲမှာတော့ ပူလောင်လို့နေပါတယ်။ ပူလောင်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းကတော့ဒီကနေ့ကိုမောင်တစ်ယောက် အသည်းနင့်အောင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်သားတစ်ယောက်နဲ့လက်ထပ်မှာဖြစ်လို့ပါ။ အတိတ်ကိုပြန်လည်တူးဆွရရင်ဖြင့် ကိုမောင်တစ်ယောက်ကြည်ပြာ့အဖေဦးမိုးမြင့်ရဲ့ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီမှာ ဆိုဒ်မန်နေဂျာအဖြစ်တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတုန်း
ကိုသိန်းဦးတစ်ယောက် ရေချိုးပြီးကာစမို့ ဆေးလိပ်တိုကို မီးညှိကာ တစ်ချက်ဖွာလိုက်သည်။ ကိုသိန်းဦးမှာ ကွန်ပျူတာသင်တန်းတွင် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းဖြစ်သည်။ တယောက်တည်းသမားမို့ ၂၄နာရီတာဝန်ယူရသော ဤအလုပ်မျိုးကိုကြိုက်သည်။ နေစရာ အိမ်ငှါးရန်မလိုသည်မို့ လစာက စားသောက်စရိတ် တခုသာသုံးရသည်။ ငွေပိုငွေလျှံ ရှိသည်ပေါ့။ အသက် ၄၅နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း
ပြောရဦးမယ်….ကိုက သူ့ကိုဖုံးနဲ့ ဆက်ပြီးကြူရတာလေ…သူက အစကတော့ အင်တင်တင်ပဲ …သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ အိုက်တင်ကပေးသေးတာပေါ့၊နောက်တော့လဲကိုက နှဲ့ပါများတဲ့အခါကျသူကလဲစိတ်ပါလာတာပေါ့၊အတွေ့ကြုံတွေကတော့နှစ်ယောက်လုံး ဆရာတွေပါပဲ…အဲလိုနဲ့ ဟိုတယ်ကိုချိန်းတော့လာမယ်..လမ်းကစောင့်နေတဲ့….ဒါနဲ့ ကိုတို့ မန်းလေးကန်တော်ကြီးက လမ်းပေါ်မှာစောင့်နေတာပေါ့၊ရောက်လာတော့ မိုတယ်လေးထဲဆိုင်ကယ်နဲ့ဝင်သွားကြပြီးပါကင်ထိုးလိုက်ကြတယ်၊ကောင်းတာက အဲမိုတယ်က အတွင်းထဲဝင်ရတာဆိုတော့ လမ်းထဲချိုးဝင်လ်ိုက်ရင် အပျောက်ပဲလေ… နောက်ထပ်ကောင်းတာက ဝစရှင်
ရွှေဝင်းတစ်ယောက် လူငယ်ပီပီအပေါ်ထပ်အနောက်ခန်းထဲရှိ ခုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းချလိုက်သည်နှင့်တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့၏။ တစ်နာရီလောက်အကြာတွင် အောက်ထပ်က တကျွိကျွိ လှုပ်ရှားသံတွေကြောင့် ၇ွှေဝင်းဖျတ်ကနဲ နိုးလာသည်။ ရွှေဝင်းက…..အိပ်ပျော်လွယ်သလောက် အလွန်အအိပ်စက်သူဖြစ်၏။ အောက်ထပ်အခန်းနှင့်အပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းမှာ တဆက်တည်းဖြစ်နေ၍ လှုပ်ရှားသံတွေကလည်း တဆက်တည်းလိုဖြစ်နေသည်။ ရွှေဝင်းအသံမကြားရအောင် ခုတင်ပေါ်က
ကျွန်မနာမည် မြစံပါယ်ပါ တစ်အိမ်လုံးကကော သူငယ်ချင်းတွေကပါ မြလေးခေါ်ရင်းနဲ့ မြလေးဆိုတဲ့နာမည်တွင်သွားတာပေါ့ ။ မြလေးမှာ ရည်းစားရှိတယ် ခုတော့ မြလေးရည်းစားက သူ့မိဘပေးစားတဲ့သူနဲ့ယူသွားပါပီ ။ မောင်နဲ့မြလေးတို့က ရည်းစားဘဝမှာ လင်မယားတေလို နေခဲ့ကြတော့ မြလေးရဲ့အတွင်းစိတ်တွေထိ မောင် ဖော်ထုတ်ခဲ့တာပေါ့။မြလေး
ကျွန်တော်က အားရင်အားသလို ရွားဦးဘုန်းကြီးကျောင်းက ခရေပင်ကြီးကို ဝန်းရံထားတဲ့ ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ သွားပြီးနေလေ့ရှိပါတယ်။ဘုန်းကြီးကျောင်းဆိုတာ နိမ့်မြင့်မရွေး လက်ခံပေးနေတဲ့နေရာဆိုတော့ စဏ္ဍာလ လို့ခေါ်တဲ့တောင်းစားတဲ့သူတွေလာရင်လည်း အဲဒီဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ လာရောက်တည်းခိုလေ့ရှိတယ်။ကျွန်တော်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာနေရင် သူတို့က. ကွပ်ပျစ်နားက ဇရပ်ပေါ်မှာနေကြပြီး ချက်ပြုတ်စားသောက်နေကြတယ်။တစ်ရက်မှာတော့ ကျွန်တော်ရယ် သူငယ်ချင်းသုံးလေးယောက်ရယ်
ကျောင်းမှပြန်လာသောပိုးအိလွင်တယောက်အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကျောပိုးအိပ်လေးကိုအသာချကာ ရေချိုးဖို့ပြင်သည်။တံခါးလည်းလော့ချပြီးသား ပြူတင်းပေါက်ခန်းစီးတွေလည်းပိတ်ပြီးသားမို့ လွတ်ဘွတ်လပ်လပ်ပင်အဝတ်တွေတခုပြီးတခုချွတ်ကာ အိပ်ခန်းနှင့်တွဲလျက်ရှိသောရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်မှာက အိမ်ဖော်များအတွက်မှလွဲလျင်ရေချိူးခန်း တွေချည်းဖြစ်သည် ။ဖေဖေနှင့်မေမေကတစ်ခန်းlသူမကတစ်ခန်းlမမ နှင်းအိလွင်ကတစ်ခန်းlဧည့်သည်များအတွက် ထားသောအိပ်ခန်းသုံးခန်းလည်းရှိသေးသည်။ဖိုးဖိုးရှိစဉ်က အိပ်ခန်းလည်းအခုတော့ ဧည့်သည်ခန်းထဲပါသွားပြီ။ မနှစ်က သူမစာမေးပွဲရက်မှာ ဖိုးဖိုးကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ဖေဖေနဲ့မေမေမှာ ပထမတော့ သမီးနှင်းအိလွင်တယောက်သာရှိသည်။နှင်းအိလွင်ဆယ်နှစ်သမီးအရွယ်ခန့်မှာ ဖိုးဖိုးငယ်သူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့တဦးတည်းသောသားဖြစ်သူ
ကျော်က အမူးသမားတစ်ယောက် ဒါပေမဲ့မိဘအမွေအိမ်တစ်လုံး နဲ့လယ်ဆယ်ဧက ရှိတယ်။လယ်ကို မိဘလက်ထက်ထဲက လုပ်လာတဲ့ စာရင်းငှားနဲ့လွှဲထားပြီး ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်အိမ်ခြံ ထဲမှာ အသီးအနှံ စိုက်စားပြီး အေးအေး ဆေးဆေးနေတယ်။ကျော်တို့ရွာက မြို့နဲ့အလှမ်းမဝေးပေမဲ့ ဆက်သွယ်ရေးလမ်း မရှိလို့ ခေါင်တယ်။ အိမ်ခြေနည်းလို့
မဖြစ်နိုင်ဘူး ဒါ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး „ အတွေးနှင့် ခါးခါးသီးသီးငြင်းဆန်ရင်း ခေါင်းကိုခါရမ်းပစ်မိတော့ တားဆီးချိန်မရလိုက်တဲ့မျက်ရည်တွေက ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ လွင့်စင်ကုန်ကြသည် သူငယ်ချင်းတွေ လာလာသတိပေးခဲ့ ပြောခဲ့ကြပေမယ့် ယုံကြည်လို့မရခဲ့ အခု မိမိမျက်လုံးနဲ့ တပ်အပ်မြင်နေသည့်တိုင်အောင် ချစ်မိတဲ့နှလုံးသားက အမှန်ကိုလက်ခံဖို့
