အောစာပေ

ဆရာထွန်းစိန်ဆိုလျှုင် ကလေးအစခွေးအစသိသည်ဟုဆိုရလောက်အောင် ဒီနယ်တစ်ကြောမှာ နာမည်ကြီးလှသည့် အထက်လမ်းဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူတွေမသိကြသည့်အချက်က ဆရာထွန်းစိန်၏မိန်းမဒေါ်နန်းမြိုင်မှာလဲ အစွမ်းထက်သည့် အောက်လမ်းဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ ဒေါ်နန်းမြိုင်က အောက်လမ်းနှင့်တိုက်ထားသည့် လူနာကို ဦးထွန်းစိန်က အထက်လမ်းနှင့်ကုကာ လင်မယားနှစ်ယောက် အတိုင်အဖောက်ညီညီစီးပွားဖြစ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ နောက် ဦးထွန်းစိန်က မိန်းမကိစ္စလဲဝါသနာထုံသည်။ […]

”ပြွတ်” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ မွန့်စောက်ပတ်ထဲ ကထွက်သွားတဲ့ လီး မဲမဲချောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ ဟာတာတာ ခံစားလိုက်ရတယ် ။ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေတဲ့ ဆားငံရေလေ ။ စာမေးပွဲတွေ အဲလောက် အများကြီး

ငါ့တူရေလာဦး။ ကျော်ခိုင်တစ်ယောက် အိမ်ခန်းထဲမှာ အပြာစာအုပ်ဖတ်ပြီး ဂွမ်းထုနေရာမှ ရေချိုးခန်းမှ ဒေါ်လေးဖြစ်သူ သီသီစိုးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် စာအုပ်ကိုချကာ ကပျာကယာထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ တကယ့်ကို အရှိန်ကောင်းပြီးခါနီးအချိန်မှ ခေါ်ခံလိုက်ရသဖြင့် နဲနဲပင် ကျွဲမြီးတိုသွားသလို ရင်တုန်ပန်းတုန်လည်း ဖြစ်သွားသေးသည်။ ရေချိုးခန်းပြင်ဘက်ကနေမေးလိုက်သည်..

ဘဝဆိုတဲ့အရာကြီးသည်ချိုမြိန်မွုထက်ခါးသီးမွုကိုသာပို၍ ပေးစွမ်းတတ်ပါသည်။ ဘဝကြီးဟာ အကြမ်း တွေချည်း ဖြစ်နေချိန်မှာ ကိုယ်ကနုနေလို့ ဘယ်ရတော့မလဲ။ ကိုယ်တိုင်လည်း လိုက်ကြမ်းရတော့မပေါ့။ ဒါကို ပတ်ဝန်းကျင်က ရိုင်းတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ရိုင်းတယ်ဆိုတော့လည်း ရိုင်းတယ်ပေါ့ တချိန်က ကိုယ်ခံနေရချိန် တုန်းကရော သူတို့ဘာများကူညီခဲ့လို့လဲ။

မမြစိမ်းဆိုတာ တရပ်ကွက်လုံးက လက်ဖျားခါရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်။ စံပြဈေးနောက်ဘက် ရပ်ကွက်လေးထဲကို ပြောင်းရွေ့လာတဲ့ မမြစိမ်းတို့မိသားစုကို ပတ်ဝန်းကျင်က လူအချို့က နှာခေါင်းရွုံ့ကြသည်။ အချို့ အတင်းပြောတတ်သော မိန်းမများက မဲ့ကြရွဲ့ကြသည်။ အချို့ကတော့ စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ နှမြောတသစွာဖြင့် မမြစိမ်းကို ဝေဖန်ပြောဆိုကြပြန်သည်။

ဘိုတောက် သည် ဘကြီးဘုန်းကြီးကြောင့် တောမှ မြို့ရောက်ခဲ့ရသလို ဘကြီးဘုန်းကြီးရဲ့..ရပ်ဆွေရပ်မျိုး..ဦးလွန်းမောင်ဒေါ်တင်တင်မြင့်တို့ဆီမှာ..နေခွင့်အ လုပ်လုပ်ခွင့် ရရှိခဲ့ပြီး လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်လာခဲ့ပေ သည် ။ မိဘမဲ့ တကောင်ကြွက် ဘိုတောက် သည် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရ သည်

ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကျွန်တော်သည် ဟိုတယ်တွင်လာတည်းနေသော ဧည့်သည်အစ်ကိုအရွယ်တစ်ယောက်နှင့် ပုံမှန်ကားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ဧည့်သည်ရဲ့နာမည်က ကိုထွန်းဖြစ်ပြီး တောင်ကြီးမြို့မှာနေသည်။ ကုန်ကားတွေထောင်ထားပြီး ကားကိစ္စအတွက်လာကာ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်လောက်တည်းခိုနေသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် ပျော်တတ်သူများဖြစ်၍ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် တော်တော်ခင်သွားကြသည်။ ထိုညနေတွင်ပင် သူကိုညစာထမင်းစားဖို့ စားသောက်ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ပေးရပြီး ကိုထွန်းသည်

ပထမဦးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ရှိလို့လား။ နွုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။

ချယ်ရီလူမှန်းသိခါစထဲကခြေမွေးမီးမလောင်လက်မွေးမီးမလောင်နေလာခဲ့ရတာ ကံတရားကောင်းတယ်ပဲပြောရမလား နှစ်ဖက်သောအဖိုးအဖွားတွေရဲ့တစ်ဦးထဲသောမြေး ဖေဖေမေမေရဲ့အသည်းကျော်တစ်ဦးထဲသောသမီးလေးပေါ့ ဒီလိုနဲ့အချိန်တန်အရွယ်ရောက်လူလားမြောက်လာတဲ့အခါမှာ မိန်းခလေးတို့ရှိသင့်ရှိထိုက်တဲ့အဖုအဖောင်း အမို့အမောက်ရွိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့မြင်သူတကာသွားရေကျအောင်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကအချိုးအစားပြေပြစ်ပြီးလှပနေပါတယ် ချယ်ရီ လဲကျောင်းပြီးရော မိဘတွေကသမီးလေးနောင်ရေးအတွက် သူ့မိတ်ဆွေသားနဲ့အိမ်ထောင်ချပေးပါတယ်။ ချယ်ရီလဲလင်ယောက်ျားရဲ့မြို့(ရန်ကုန်မြို့)ကြီးကို အဖေအမေတွေရှိ့တဲ့ဟိုးမြန်မာနိုင်ငံအစွန်အဖျားမြို့လေးကလိုက်လာရတာပေါ့ ဆွေမျိုးအသိကလဲမရှိ ယောက်ကျားကလဲ ခုမှတွေ့ဘူးတာ မိဘပေးစားလို့သာယူရတာ ချစ်တာမှမဟုတ်တာ မင်္ဂလာဦးညဆို လို့သူများတွေလိုကြင်ကြင်နာနာမရှိခဲ့ပါဘူး။

ကျူးတဲလေးမှာနေရတဲ့ဒေါ်တင်တို့မိသားစုလေးမှာအိပ်ယာကိုတောင်ပေါင်းပြီးအိပ်ရသည့်ဘဝ။သမီးနှင့်သမက်ကသူ့ဘေးမှာအိပ်သည်။သူတို့လည်းလင်မယားဘဝသီးခြားလွတ်လွတ်လပ်လပ်အိပ်ချင်ရှာကြပေလိမ့်မည်။ဒေါ်တင်မှာအသက်၄၅ဝန်းကျင်ထဲရောက်ပြီးသမီးဖြစ်သူညိုညိုမှာ၂၄ သားမက်က၂၆ဖြစ်သည်။ ဒေါ်တင်ကလမ်းထိပ်မှာကွမ်းယာဆိုင်ဖွင့်ထားပြီးသမီးကသူ့ဆိုင်အဖီတွင်အကြော်ကြော်ရောင်းသာ်။သားမက်ဖြစ်သူထွန်းလှက တစ်နေကုန်ဆိုက်ကားနင်း၍အိမ်စားစရိတ်ကပြေလည်ပေမယ့်အိမ်ငှားဖို့ဝယ်ဖို့ကတော့ မတတ်နိုင်သေး။လင်ဖြစ်သူဆုံးသွားတာ၂နှစ်ကျော်ပေမယ့်ဒေါ်တင်ကတော့သူယောက်ျားကိုသတိရတမ်းတတုန်းပင်။လင်ဖြစ်သူသက်ရှိထင်ရှားရှိစဉ်ကတော့ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်ပေမယ့်သူ့အပေါ်အချစ်မလျော့ ။ သမီးသားမက်နဲ့ပေါင်းအိပ်ရလို့ညတိုင်းလင်မယားနှစ်ယောက်မဆက်ဆံနိုင်ပေမယ့်သူမကိုထွေးဖက်အိပ်တတ်တာကိုတမ်းတနေမိဆဲ…..။သမီးနှင့်သမက်ကလည်းညဖက်မအေနဲ့လွတ်လပ်စွာမအိပ်ရတော့နေ့ဘက် ထွန်းလှထမင်းပြန်စားချိန်လေးသမီးညိုညိုကိုဝင်ခေါ်ကာ အိမ်၌လိုးပွဲကျင်းပတတ်သည်ကိုဒေါ်တင်ရိပ်မိသလိုစိတ်ကူးထဲ၌လည်းလင်တော်မောင်ရှိတုန်းကယုယပုံများကိုမြင်ယောင်မိသေးသည်။ ယခုလည်းဘေး၌အိပ်မောကျနေသောသမီးနှင့်သမက်ကိုကြည့်ယင်းဒေါ်တင်တစ်ယောက်အတွေးများစွာနှင့်အိပ်မရ..။သမီးဖြစ်သူမှာအကြော်ရောင်းရသူ့ဆိုင်ကူရမို့ပင်ပန်း၍နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်နေရှာသည်။သားမက်ထွန်းလှကတော့နဂိုကအအိပ်မက်၊အအိပ်ကြမ်းသလိုညနေအပန်းပြေဘီအီး၂၀၀ဖိုး၃၀၀ဖိုးအရှိန်နှင့်ဟောက်သံပင်ထွက်နေပြီ။ အအိပ်ကြမ်းသောသားမက်ထွန်းလှမှာပုဆိုးလှန်၍လီးတံကြီးပင်ပေါ်နေချေပြီ။ခုလိုပူးကပ်အိပ်ရသည်မို့မမြင်ချင်မှအဆုံးရိုးနေပေမယ့်လင်ယောက်ျားကိုတမ်းတမိချိန်တော့သားမက်လီးကြီးကိုညမီးမှိန်မှိန်အောက်တွေ့ရတိုင်းရမ္မက်ခိုးဝေရစမြဲ။တရားဖက်ရမယ့်အရွယ်ဆိုပေမယ့်ကိလေသာလက်ကျန်များက ဒေါ်တင့်ကို နှိုးဆွနေသည်။ ညနေကရေနွေးကြမ်းအသောက်များ၍မျက်စိကြောင်နေရသည့်ကြားထဲဆီးကပါထွက်ချင်လာသောဒေါ်တင်လည်းခြင်ထောင်အသာလှပ်၍နောက်ဖေးရေကပြင်သို့အပေါ့သွားထွက်လာခဲ့သည်။ အပေါ့သွားပြီး၍အဖုတ်ရေဆေးပြီးခြင်ထောင်နားပြန်လာစဉ်မှာပင်မီးကပျက်သွားသည်။မနက်မှမီးပြန်လာတော့မည်ဟုဒေါ်တင်တွေးရင်းခြင်ထောင်အလှပ်တွင်သားမက်ထွန်းလှ၏လီးတံကိုလက်နှင့်မတော်တဆခတ်မိသွားသည်။ ရုတ်ခနဲလက်ပြန်ဆုတ်လိုက်ပေမယ့်ဒေါ်တင့်မသိစိတ်နှင့်ကာမဂုဏ်ကပြန်ကိုင်မိစေရန်နှိုးဆော်နေသည်။ထွန်းလှကတော့အဟောက်မပျက်။သမီးကလည်းအိပ်မောကျဆဲ။မနိုးလောက်ပါဘူးလေဟဒေါ်တင်အားတင်းရင်းထွန်းလှ၏လီူတံကြီးကိုဖွဖွလေးကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ကြည့်ပါဦး..ငါ့လင်နဲ့နင်လားငါလားပဲ ဟုဒေါ်တင်မှတ်ချက်ပြုရင်းထွန်းလှလီးတံကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ထွန်းလှ၏လီးတံကြီးသည်တဖြည်းဖြည်းမာလာကာငေါက်ခနဲဆတ်ခနဲဖြင့်ထောင်မတ်လာသည်။လူကတော့ဟောက်တုန်း။ဒေါ်တင့်လည်းရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့်လီးတံကြီးကိုဖွဖွကိုင်ကာအထက်အောက်ညင်သာစွာဂွင်းထုကြည့်သည်။လီးတံကြီးကတင်းပြီးမာလာကာအရည်ကြည်စို့စို့ထွက်လာသည်ကိုလက်နဲ့စမ်းရင်းသိလိုက်ရသည်။ အမှောင်ထဲမျက်လုံးကျင့်သားရလာတော့သမီးဖြစ်သူထွန်းလှကိုကျောပေးအိပ်နေတာတွေ့ရတော့ဒေါ်တင်နည်းနည်းစိတ်ရဲသွားမိသည်။ထို့ကြောင့်ထောင်မတ်နေသောထွန်းလှ၏လီးတံကြီးကို