အောစာပေ

ည… အားလုံးတိတ်ဆိတ်၍နေသည်။ ခင်ဖုဏ်းသည်မျက်လုံးကြောင်၍နေ၏။ အိပ်မရသော်အကြောင်းအရင်းကလည်း ရှိနေသည်မဟုတ်ပါလား…… ကိုယ့်အပေါ်မှာလည်း တာဝန်တစ်ခုရှိနေပြီကော….. သေချာပါသည်….. သို.သော် ထိုတာဝန်သည် လူသိရှင်ကြားမဖြစ်စကောင်းသောတာဝန်…. အစ်မတော် စောကလျာ ပေးအပ်ထားသောအထူးတာဝန်ဟုဆိုရမည်။ ခင်ဖုဏ်းသည်စင်စစ် ကျေးတောသူမလေးသာဖြစ်၏။ အားလုံးကို ခင်ဖုဏ်းကြောက်ပါသည်၊ လေးစားရပါသည်၊ ထိုင်ဆိုထိုင်၊ […]

တင်ဌေးနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဧည့်သည်များ စည်စည်ကားကား ဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည် ။ ဖိနပ်ချွတ်တွင် ဖိနပ်လေး ချွတ်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ရင်း တင်ဌေးနွယ်က အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲရှိ ဆက်တီ ရှိရာသို့ လှမ်းပြီး

ကျနော်က အရက်ဖြန့်ချီရေးကုမ္ပဏီ တစ်ခုရဲ့ဂိုဒေါင်မှူး လုပ်ခဲ့တယ် ။ အဲ့တုန်းက သူက ကုမ္ပဏီမှာမရောက်သေးဘူး ။ ဂိုဒေါင်ဆိုတာက အရက်ဖြန့်ချီရေးဂိုဒေါင်ဆိုတော့ ဖာတွေကို မကာ ထမ်းကာနဲ့ ဖာတွေလွတ်ကျကွဲတာတာတွေရှိတယ်။ အဲ့ဒါကို ပထမ ဂိုဒေါင်စာရေးက ပုလင်းအကွဲတွေက ကျန်တဲ့

အနက်ရောင် မာစီဒီး ကားလေးက ရှုတ်ရှက်ခက်နေသောလမ်းမပေါ်မှာ တစ်ရိပ်ရိပ်နဲ့ ပြေးလွှားနေသည်..ကားပေါ်မှာတော့ ငယ်ရွယ်နုပျိုခြင်းနှင့် တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်ခြင်းတို့ပေါင်းစုထားတဲ့ အသက်၂၄ ၂၅ အရွယ် မိန်းမပျိုတစ်ယောက် စီးနှင်းလိုက်ပါလာသည် သူ့မျက်ဝန်းနက်နက်တွေထဲမှာ ရီဝေငေးမောခြင်းနှင့် စိတ်ဆန္ဒစောမှုတွေ တွဲခိုနေကာ အကြောင်းမရှိပဲ ကားပြူတင်းမှတဆင့် အပြင်ဆီသို့

အ… ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ငယ် ပြီးတော့မယ်…” “အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…” တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ငယ်ငယ် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန်

အ့ ကိုမင်း လုပ်တော့ကွာ တုံမနေတက်တော့ဘူး” ”အိတုံ ခံချင်နေပြီလား” ”အင်း” ”မကြားရဘူး ပြန်ပြော” ”ခံချင်နေပြီကိုမင်းရယ် ဟင့် အဟင့်” ”အဲ့ဒါဆို ကို့ကို စုပ်ပေးပါဦး” အိတုံလဲ လှဲနေရာမှအသာထကာ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲအသာထည့်လိုက်ရင်း

ည 12 နာရီကျော်နေပြီ ယောင်္ကျားဖြစ်သူ ပြန်အလာကို စောင့်နေရတာ သီရိတစ်ယောက် သစ်ကုလားအုပ် ဖြစ်တော့မယ် အခုတလော စီးပွားရေးကလည်း သိပ်အဆင်မပြေ အဲ့ဒါကိုအကြောင်းပြပြီး လင်တော်မောင်က မှုးမှုးရူးရူးနဲ့ ပြန်လာ ပြီးရင်တခါထဲ အသေကောင်လို တန်းထိုးအိပ် သီရိခမျာ

“မောင်တော်တော့နော် ကားထဲမှာကွာ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူးအသက်ရှု လည်းကြပ် တယ်..မောင်ရဲ့”လွှတ်ဖူးကွာနမ်းလို့မဝသေးဘူး ဗျတော်တော့ နော်မောင်အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်…နောက်ရက်တွေရှိသေးတယ်ကွာ..။ ဟုတ် မမ..။ အဲ့နေ့က ဆိုင်ကို နောက်ကျမှ ပြန်ရောက်လာတယ်..မမကားပေါ်က လေလေးတချွန်ချွန်နဲ့ပစ္စည်းထုပ်တွေ ဆွဲပြီးဆင်းလာတဲ့ ကျနော့်ကို သက်မောင်က မျက်မှောက်ကုတ်ပြီးကြည့်တော့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခန်းထဲတန်းဝင်ခဲ့တယ်…အဲ့နေညက

တစ်နေ့သော အခါ ရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသော ဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိ အိမ်ဆိုင်လေး တစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင်တက္ကစီတစ်စင်း ဆိုက်ရောက် လာကာ ကားပေါ်မှ အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦး အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဆင်းလာပါသည်။ ထိုလူငယ်လေးသည် ကားခကိုရှင်းပေးရင်း အထုပ်အပိုး များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မနိုင်မနင်းဆွဲ

ပထမဦးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ရှိလို့လား။ နွုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။