“သူကြီး သူကြီး” ဝေ့ ဘာလဲကွ” “ညက ရွာတောင်ပိုင်းက ဖိုးထောင်အရက်မူးပြီး ဒေဝီစံအိမ်ထဲဝင်သွားတာ…အခု…မနက်စံအိမ်ရှေ့မှာသူ့အလောင်းတွေ့ရလို့ ….သူကြီးလာခေါ်တာ´´ သူကြီးလည်း လက်စွဲတော်နှစ်လုံပြူးသေနတ်ကိုဆွဲယူရင်း ရွာသားတွေနှင့်ဒေဝီစံအိမ်ရှေ့ရောက်လာလေ၏။ “ဒေဝီမရဏစံအိမ်ကြီး”ကလူမနေတာကြာပြီဖြစ်၍ ခြုံနွယ်များဖုံးအုပ်နေ၏ ထိုစံအိမ်ကြီးအတွင်းကိုတရွာလုံးအပြင်မည်သူတဦးတယောက်မျှ ဝင်ရောက်ခြင်းမပြုဝံ့ကြပေ။ အကြောင်းမှာ ဂျပန်ခေတ်ကထိုအိမ်ကြီးရဲ့အရှင်သခင်မ သားအမိနှစ်ယောက်မှာ အဆိပ်သောက်ကာ […]
ဒေါ်စံပါယ်က အသက် ၃၅ လောက်ရှိပီ သူက အမြဲတမ်း မြန်မာဝမ်းဆက် ဝတ်တယ်၊ သူ့ဖင်ကြီးတွေက ကောက်ချိတ်နေပီး နို့တွေကလဲ အယ်နေတာပဲ၊ သူနဲ့တွေ့ပုံက တနေ့ ကျနော် အလုပ်က အပြန် လမ်းမှာ အထုတ်တွေမနိုင်မနင်းနဲ့ အန်တီတယောက်ကိုတွေ့တော့
ကိုစိုးထူးသည် မယားချောကြီးဒေါ်တင်တင်မေ နှင့် မယားပါသမီးနှစ်ယောက် ဖြစ်သော အကြီးမ တင်မေခက် နဲ့ အငယ်မတင်မေထက်ဟူသော အမျိုးသမီးသုံးယောက်အား တစုတဝေးတည်း တချိန်တည်းတွင် လိုးဆော်နိုင်ရန် “ခွင်”ဖန်စီစဉ်ခဲ့ရာ အောင်မြင်ခဲ့လေသည်။ ထိုနေက ကိုစိုးထူးသည် ကြီးစဉ်ငယ်လိုက် အစီအစဉ်ဖြင့် မိမိရဲ့မယားဒေါ်တင်တင်မေနှင့်
ရင်တွေတုန်ပြီး မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို ပြီးခဲ့တဲ့ ညက ကျမနဲ့ ကျမရဲ့ သမက်တို့ နှစ်ဦးသား ကြားမှာ ဖြစ်ခဲ့တာလေးကို ပြန်ပြောပြ ချင်ပါတယ်၊ ကျမကတော့ ယခု သမက်ကလေး လက်ထပ်ထားတဲ့ သမီးရဲ့ အမေ၊
အောင်ကိုနိုင်နှင့်ဒေါ်ခင်ခင်သူတို့၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဒာကိုယ်နှစ်ခုသည် သိမ့်သိမ့်တုန်၍သွား၏။သူတို့နှစ်ဦးသည် တယောက်ကိုတယောက် သိမ်းကြုံးကာ တင်းကြပ်စွာဖြင့် ဖက်ထားကြ၏။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ သူတို့၏ ကိုယ်နှစ်ခုသည် တဖြေးဖြေးငြိမ်ကျသွားရတော့သည်။ အောင်ကိုနိုင်၏ဦးခေါင်းသည် မျက်လုံးနှစ်လုံးပိတ်၍ ပက်လက်လေး မှိန်းနေသော ဒေါ်ခင်ခင်သူ၏ ဦးခေါင်းပေါ်တွင် မှောက်လျှက်သားဖြစ်ကာ ပါးချင်းအပ်လျှက်ရှိ၏။
ကျမ အသက် ၁၃ နှစ်။ ကျမတို့ရွာကို ရန်ကုန်မှရှိတဲ့ အမေ့အမျိုးတွေ အလည်လာကြတယ်။ ကျမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဖူးလေ။ အမျိုး ရှိတယ် ဆိုလို့သာ သိရတာ မြင်လည်းမမြင်ဖူးကြပေပဲကိုး။ အမျိုးတွေ ၅ယောက်လောက်လာလည်ကြတာ အဲ့ထဲမှာ အမေ့မောင်
“ဖတ် . . ဖတ် . . ဖတ် . . ဖတ် “ အသားစိုင်ချင်း အားပါပါ ရိုက်သံက တိတ်ဆိတ်သည့် ညထဲ စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ ပြွတ်ပြတ် ပြွတ်ပြတ်
“ ကျွီ ”ကနဲ ကားဘရိတ် ဆွဲသံရှည်ကြီးက ထွက်ပေါ်လာပြီးခဏတွင် သူ့ကိုယ်သူ အနိုင်နိုင်သယ်ကာ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သူသည်ကားရှေ့မှာပင် မှောက်ရက်လဲပြီး ကျသွားလေသည်။ နှင်းဝေ တစ်ယောက်ကမန်းကတမ်းကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ရင်း ထိုသူအနားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ကားမီးရောင်အောက်တွင်မှောက်ရက်လဲနေသော သူ့ကို နှင်းဝေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“မသိဘူး … နာတာပဲ သိတယ် …”“ဟုတ်လား … သနားပါတယ် …” “မောင့်ကို … သိပ်ချစ်လို့နော် … ဟွန့် …” “သိပ်ချစ်ရင် … ထပ်ချစ်ကြမယ်လေ …” “တော်ပါ …”
ထွန်းထွန်းလည်း မန်းလေးသားဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း ထွန်းထွန်းဆိုသူမှာ ဆင်းရဲသား၊ တောသား ငမွဲလေးတစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဉာဏ်ကောင်းသည်။ ထို့အတူ အောက်လမ်းလိုလို ဘာလိုလို တတ်သည်။ သူအောက်လမ်းတတ်ကြောင်းကို သူ့တစ်ယောက်တည်းသာ သိသည်။ ထိုပညာဖြင့် ရွာတွင် ကျောင်းဆရာမလေး
