ဒုတိယနှစ် သင်္ချာမေဂျာက မေသူဆိုတဲ့ကောင်မလေး သည်။ ရှင်းသည် ခင်ဖို့ ကောင်းသည် ပျော်ပျော်နေတတ်သူမို့ ချစ်သူခင်သူပေါများသည်။ သူအကြိုက်ဆုံး လူရွှင်တော်ကား ခင်လှိုင်နဲ့ဒိန်းဒေါင် ဖြစ်လေသည်။ အပျော်လဲ ကြီးသူမို့ အတန်း လစ်ပြီးခဏခဏ လျှောက်လည်သည်။ သူကို ကြိုက်နေသူကား […]
ပြူံးသည် ပြီးခဲ့သည့်နှစ်ကုန်ပိုင်းက ၂၇ နှစ်တင်းတင်းပြည့်ခဲ့သည်။ အခုဆိုလျင်တော့ ၂၈ နှစ်ထဲရောက်နေပြီပေါ့ ။ပြုံးသည် အရပ်မမြင့် လှသော်လည်းသေးသွယ်သောထွာဆိုင်ခါးကလေးနှင့်တောင့်တင်း လုံးကားသောတင်ပါးများကိုပိုင်ဆိုင်ထားသဖြင့် ယောက်ကျားများ တပ်မက်သောခန္ဓာကိုယ်လေးကိုပိုင်ဆိုင်ထားလေသည်။ရင်အစုံ ကလည်းကလေးတယောက်အမေဆိုသော်လည်းပွပွဆုပ်ဆုပ်ကြီး မဟုတ်ဘဲ အနေတော်လေးသာတင်းရင်းမို့မောက်လျက်အချိုးပစား ကိနနေဆဲဖြစ်လေသည်။ ပြုံးရီသည် အသက် ၂၀
သွားပြီ ကိုမင်းရေ… …အေး ဖြေးဖြေး ငါ့ကောင်… ကိုမင်းကိုနှုတ်ဆက်ကာ နေဝင်းထွက်လာခဲ့သည်။ ထမင်းချိုင့်ကို နောက်ကယ်ရီယာမှာ ညှပ်ကာ စက်ဘီးကို လှည့်၍ နင်းလိုက်သည်။ နေဝင်းက တွင်ခုံမှာ ပညာသင်နေ့စားလုပ်သည်။ ဆယ်တန်းသုံးနှစ်ကျလို့ ကျောင်းဆက်မတက်တော့ပဲ အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ လေးနှစ်ရှိပြီ။
ကျမနာမည်က မသဇင် ၊ ဒေါ်တတ်ခေါ်ရလောက်အောင် အသက်ကမကြီးသေး အသက်က ၃၆နှစ် အရပ်က ၅ပေ သုံး ၊ ကျမက နို့ကြီးသည် ရင်က ၃၈ ၊ ခါးက ၂၈ တင်က ၃၉
သဲစုတို့အဆောင်က ဝန်ထမ်းတွေချည့် ဖြစ်သည်။ ဌာနပေါင်းစုံကဖြစ်ပြီး ပညာရေးဝန်ထမ်းဆိုလို့ သဲစုတစ်ယောက်ထဲပါသည်။ လူပေါင်း၄၀ကျော်မှာ သူ့အုပ်စုနှင့်သူဖြစ်သည်။ သဲစုက ရွယ်တူအကောက်ခွန်က ဒုအကောက်ခွန်မှူး စိမ့်ရယ် စီမံကိန်းက ဖြူရယ် ဘဏ္ဍာအခွန်က သူသူရယ် လေးယောက်က တစ်တွဲဖြစ်သည်။ အနေကြာတော့လည်း ညီအစ်မအရင်းတွေလို
တစ်ထပ်တိုက်လေးက အကြမ်းထည်ပြီးတော့မည်။ ကန်ထရိုက်တာက ဦးအေးမောင်ဖြစ်သည်။ ဦးအေးမောင်မှာ အရင်ကလက်သမားဆရာ၊ ပန်းရံဆရာကြီးဖြစ်သည်။ သူကအများတွေလို လက်သမားသီးသန့်၊ ပန်းရံသီးသန့် ကျွမ်းကျင်တာမျိုးမဟုတ်ပေ။ လက်သမားလုပ်ငန်းကော၊ ပန်းရံလုပ်ငန်းပါ ကျွမ်းကျင်တာဖြစ်သည်။ ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်မှု၊ အလုပ်တွင်စေ့စပ်သေချာမှု၊ ပိုင်ရှင်အပေါ် စေတနာတွေထားမှုတွေကြောင့် လူတွေက သူ့ကိုတဖြည်းဖြည်း
“မောင်တော်တော့ကွာ။နို့ချည်းပဲဖိစို့မနေနဲ့”ခင်မကပြောရင်းကုတင်ဘေးရှိအရက်ခွက်ကိုယူကာ”နဲနဲသောက်ကြည့်ကွာ” “အာမကြိုက်ဘူး။ခါးတယ်” “နဲနဲပါဆို။ရော့ဒါဝီစကီ” “မသောက်ချင်ဘူးကွာ” “မဟုတ်ဘူးမောင်ရဲ့။အရက်သောက်ပြီးလုပ်ရင်အကြာကြီးလုပ်နိုင်တယ်တဲ့” ခင်မအတင်းတိုက်သဖြင့်မောင်တစ်ခွက်သောက်ကာခင်မကိုတစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီးစိမ် ပြေနပြေသမလေရာခင်မအတော်လေးပျော့ကျသွားရှာသည်၊ “ခင်မသုံးချီတောင်ပြီးတယ်။မောင်ရော” “ဒီတစ်ချီပဲ။လီးကိုပူနေတာပဲ။အရက်ကတော်တော်စွမ်းသားပဲ” “နောင်ကိုမောင်သောက်ပြီးမှလုပ်နော်။မောင့်အကြိုက်ခင်ကုန်းပေးမယ်လေ” “ခင်မပင်ပန်းမှာပေါ့” “အမယ်လေး။ခံမယ့်သူကခံနိုင်ပါတယ်ဆိုတာတောင်သူကမူနေသေးတယ်” “မောင်။ဒီအခွေကြည့်ရအောင်” “ဘာအခွေလဲခင်မ” “လိင်ပညာပေးလို့ပြောတာပဲ” ဟုပြောရင်းအောက်စက်ထဲသို့အခွေကိုထိုးသွင်းကာစက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်၊ဗီဒီယိုကြည့်နေရင်းခင်မ ကမောင့်လီးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်ဆုတ်ကိုင်ရင်းမောင့်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်သည်၊မောင့် လီးကြီးကိုသူမ.စောက်ဖုတ်ကြီးနှင့်နှဲ့သည်၊မောင့်လက်ထဲမှအရက်ခွက်ကိုလည်းငှဲ့ထည့်ပေး သည်၊သည်ကားသည်အောလ်တော့မဟုတ်၊ရွံရှာဖွယ်လီးနှင့်စောက်ပတ်ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဝင်ထွက်ပုံကိုတော့မပြချေ၊ဖြူဖွေးသောအချိုးအဆစ်ကျနသည့်ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို
” အင့်း ဟင့်း ဟင့်း “ ကျွန်တော် ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း မီးကုန် ယမ်းကုန်ဆောင့်လိုးနေပေမယ့် မမရဲ့ ငြီးသံလေးက ခပ်တိုးတိုး။ အံကြိတ်ပြီး အောင့်ခံနေတဲ့ကြားက ထွက်လာတဲ့ ငြီးသံလေးက မြတ်နိုးစရာ။ ဖြေးဖြေး အင်း ပြွတ်
ထွန်းထွန်းလည်း မန်းလေးသားဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်း ထွန်းထွန်းဆိုသူမှာ ဆင်းရဲသား၊ တောသား ငမွဲလေးတစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဉာဏ်ကောင်းသည်။ ထို့အတူ အောက်လမ်းလိုလို ဘာလိုလို တတ်သည်။ သူအောက်လမ်းတတ်ကြောင်းကို သူ့တစ်ယောက်တည်းသာ သိသည်။ ထိုပညာဖြင့် ရွာတွင် ကျောင်းဆရာမလေး
ဖောင်း…..ဖောင်း…..ရှီး…..ဖောင်းသီးတင်းကျွတ်လပြည့်ကျော်တရက်နေ့ညလေးကမိုးတိမ်သားကင်းကင်းနဲ့ကြည်လင်တောက်ပနေတယ်လေ။ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးငယ်တွေရဲ့ဗျောက်ဖောက်သံကရပ်ကွက်တစ်ခုလုံးဟိုမှသည်မှ သောသောညံနေတယ်။ “ဖေဖေနားညီးနေပြီထင်တယ်” “မညီးပါဘူးသမီးရယ် ဖေဖေတို့ငယ်ငယ်ကလဲဒီလိုပဲကစားကြတာပါပဲ” ဝရံတာကနေအိမ်ထဲကိုဝင်လာရင်းဘေးက စတီခုံလေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ချွေးမလေးကို ဦးထွန်းလှမ်းကြည့်ပြောလိုက်မိတယ်။ “အဖေ့သားနဲ့မြေးကတော့ရေကျော်ပွဲဈေးသွားကြပြီ” “သမီးရောလိုက်မသွားဘူးလား” “မလိုက်ချင်ပါဘူးအဖေရယ်လူအရမ်းများတာ သူတို့သားအဖပဲဝါသနာပါတယ်လေ” ပြောပြီးတော့နောက်ဖေးဖက်ထွက်သွားတဲ့ချွေးမလေးကိုဦးထွန်းငေးနေမိတယ် မိန်းမဆုံးပြီးထဲကရွာကအိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲနေနေရာကနေသားနဲ့ချွေးမလေးကရန်ကုန်ကိုဘုရားဖူးခေါ်လို့ရောက်လာခဲ့တာပေါ့။ ပြောရအုံးမယ် ကျွန်တော်အသက်ကအခုတန်ဆောင်မုန်းဆို ၄၈ ပြည့်ပြီပေါ့။
