ဆယ်နာရီကျော် လေယာဉ်ပေါ်မှာ ညှောင်းညှာလာခဲ့ လို့ လေဆိပ်ထဲ ဆင်းလာတော့ စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ၊ နေရောင်တောက်တောက် နဲ့ မိုးဖွားလေး တွေ စိုစွတ်စွတ် မို့ လေယာဉ် ပြတင်းပေါက်က စိမ်းစိမ်းစိုစို သစ်ပင် တွေမြင်ရတော့ အင်း ငါဒီလို […]
ကျောင်းသွားခါနီး ကျောင်းဝတ်စုံလေးဝတ်ပီး မှန်တင်ခုံရှေ့ မှာ ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အိမ်ထောက်ကျခဲ့ပီးသား ဆိုပေမယ့် လှဆဲပဆဲ ယု ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြည့်ပီး ကျေနပ်မိတယ်။ ဒီနေ့ မေမေ က အစောကြီးကတည်းက ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ထွက်သွားသည်မို့ အိမ်မှာ
ဦးသောင်းမင်းသည်သက်ပြည့်အငြိမ်းစားယူပြီးနောက်ကံဆိုးစွာဇနီးဖြစ်သူနှင့်ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကလေးကိုလက်လွှတ် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသဖြင့်သောင်ပြင်တွင်လွှတ်နေသောခွေးကဲ့သို့ဖြစ် နေသည်။ ထို့ကြောင့်ဦးသောင်းမင်းသည်(—————)မြို့တွင် အိမ် ခန်းငှါး၍တစ်ဦးတည်းနေထိုင်လေတော့သည်။ဦးသောင်း မင်း ကောင်းစားစဉ်တုန်းကဆိုလျှင် ဇာတ်တူသားတောင် မရှောင်တတ်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ဘဝတူအိမ်ထောင်သည် များ၏အဓိက အားနည်းချက်ဖြစ်သောငွေကြေးကိစ္စတွင် ကူညီဖြေရှင်းပေးယင်းကာမကိုရယူခဲ့တာချည်းဖြစ်သည်။ ချွင်းချက်တော့ရှိသည်။ငွေကြေးအကူအညီတောင်းခံသူ သည်ရုပ်ရည်ချောမောသူဖြစ်ရမည်။ငယ်ရွယ်ရမည်။အမျိုးသ္မီးတစ်ယောက်တွင်ရှိသင့်သည့်ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစား ဖြစ်ရမည်။ ဦးသောင်းမင်းသည်(ဖွန်)လိုင်းတွင် အားသန်သူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယခုလို
အသက်အစိတ်မှာ ပုခက်မချိတ်ရရင် တစ်သက်မနိတ်ဘူးဆိုတဲ့စကားရှိပေမယ့် ညိုမောင်အဖို့ကတော့ အသက်(၂၆)နှစ်ရောက်မှ ရှားရှားပါးပါးရည်းစားလေးတစ်ယောက်ရခဲ့ရသည်။ ရမဲ့ရတော့လည်း ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ်က ညိုမောင်ထက်အသက်(၇)နှစ်လောက်ငယ်သည်။ လေးငယ်အသက်က ခုမှ (၁၉)နှစ်သာရှိသေးသည်။ အသက်ကြီးမှရည်းစားလေး(၁) ယောက်ရတော့ ညိုမောင်မှာမထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလားထင်နေသည်။ ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍အလှကြည့်နေသလိုထားသည်။
ရပ်ကွက်ကို ကျော်ပြီး လူပျက်တဲ့ပါတ်လမ်းလေးအတိုင်း ယဉ်ယဉ်နွယ် လျှောက်လာလိုက်သည်။ ညနေငါးနာရီခန့်အချိန်မို့ တိတ်ဆိတ်မှုဟာ သူမကိုခြောက်ခြားစေပါတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်း နှစ်ကျောင်းကို ကျော်ပြီး လမ်းချိုးလေးအတိုင်းချိုးကွေ့လိုက်တော့ တွေ့ပါပြီ ခြံဝန်းကျယ်တွေနဲ့ တိုက်အိမ်ကြီးတွေ။ အိမ်တွေနဲ့ နီးလာလေ ဆရာမလေး ရင်တွေတုန်လာလေပါပဲ။ ကျောင်းကတန်းလာရသည်မို့
ဒေါ်တင်မမ၏မျက်လုံးအကြည့်များကသူ့ရှေ့မှာထိုင်နေသည့် မျိုးမင်းသူ၏တစ်ကိုယ်လုံးဆီသို့ တရစ်ဝဲဝဲ ရောက်ရှိနေကြသည်။ မျိုးမင်းသူက အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်အရွယ် သူမထက် ဆယ်နှစ်နီးပါးလောက် ငယ်ပြီး တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နှင့် အားကစားလိုက်စားသူတစ်ယောက်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ အဆက်အပေါက်မျိုးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသူဖြစ်သည်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်အမောင်းမြင့်မားပြီး ကုတ်ထောက်နေသောဆံပင်ကို
တင်ဌေးနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဧည့်သည်များ စည်စည်ကားကား ဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည် ။ ဖိနပ်ချွတ်တွင် ဖိနပ်လေး ချွတ်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ရင်း တင်ဌေးနွယ်က အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲရှိ ဆက်တီ ရှိရာသို့ လှမ်းပြီး
ဒီနေ့မှ ကားကလဲ ကျပ်လိုက်တာထုံးစံအတိုင်း ညနေရုံးဆင်း ချိန်ဆိုတော့ပိုဆိုးနောက်လူတွေအဆင်ပြေအောင် အနောက်ထဲတိုးမှပဲဆိုပြီး အနောက်ထိရောက်အောင်တိုးတယ် ဒါမဲ့အလယ်ကောင်မှာပဲညပ်နေတယ်အဲ့အချိန်မှာပဲ အနောက်ကနေ ဦးလေးကြီးတယောက်လာရပ်တယ် မသိသလိုပဲနေလိုက်မလို့ပဲဒါပေမဲ့ သူက လူကြပ်တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီးအနောက်ကနေ သူ့လီးကြီးနဲ့ လာထောက်ထားတယ် ချိုလဲ ဘယ်လိုမှရှောင်မရတာနဲ့ ငြိမ်နေလိုက်ရတယ် အဲ့တော့မှပိုဆိုးတယ်
စပါယ်ရေညီမလေး” “ရှင်..မမ” “ဘာလုပ်နေလဲဟေ့” “စာကျက်နေတယ်.မမ” “အေးငါအဝတ်လျှော်နေလို့.ထမင်းအိုးလေးထကြည့်ပါဦး” “ဟုတ်ကဲ့မမ” သင်းသင်းနှင့်စပါယ်ဖြူတို့ညီအမ နှင့်အဖေကြီးတို့အိမ်မှာနေရတယ်၊ ငယ်စဉ်ကတည်းကမိဘတွေမရှိကြလို့အဖိုးဖြစ်သူနှင့်လာနေတာလေ။ အခုသင်းသင်းအိမ်ထောက်ကျပြီ။ ဆယ်တန်းမအောင်လို့ညီမဖြစ်သူကို ဆယ်တန်းအောင်စေချင်လို့သာ စာကျက်ခိုင်းနေရတာ။ကျောင်းသာ ထားပေးရတယ်စီးပွားရေးကမပြည့်စုံဘူးလေ။ စပါယ်တောင်ဆယ့် ခြောက်နှစ်ဖြစ်ပြီ၊ကျမအသက်ကဆယ့်ရှစ်နှစ် ကျမကစပါယ်လောက်မလှပေမယ့်စပါယ်ထက်အသားဖြူတယ်။ ဒီအရွယ်ရောက်တော့ကျမမှာရည်းစားရှိတယ်။ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ကကိုလူအေးလေးမောင်မောင်လေ။ရိုးသားလို့ကိုချစ်တာရှင့်။သူက လည်းလက်ထပ်မယ်ချည်းပြောနေတာ။သူလည်းအဒေါ်အိမ်မှာနေ
ဆရာမ နှင်းနှင်း က အိမ်ထောင်သယ် ဒါပေမဲ့ သူ့ယောက်ကျား အဝေးမှာ သူကသူ့သားနဲ့နေတယ် သူ့ယောက်ကျားက တလတခါတောင်ပြန်လာချင်မှ လာတာ။ ဆရာမ နှင်းနှင်း က အသက်ကသာ ကြီးတာ ကာမစိတ်ကတော့ရှိတုန်း ပထမတုန်းကတော့မသိပါဘူး နောက်ပိုင်းကျမှ တဖြေးဖြေး
