ညနေကတည်းက ညစာအတွက်ထမင်းကို တဝတပြဲစားထားပြီးပြီ။ ဒီနေ့ သိန်းဆောင် ကြက်ခြံမှာစောင့်အိပ်မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရွာက ကောင်တွေအကြောင်းကို သိန်းဆောင် ကောင်းကောင်းသိတယ်။ တန်ဆောင်တိုင်ည အတွက် ရွာကကာလသားကောင်လေးတွေရဲ့ ပစ်မှတ်က သူ့ရဲ့ကြက်ခြံ ဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ။ နောက်နေ့မှ ကြက်ခးိုတဲ့လူတွေကို သိလို့အရေးယူပေးပါ သွားပြောလို့မရဘူး။ တန်ဆောင်တိုင်ညမှာ ရွှေငွေ အဖိုးတန်ပစ္စည်းမဟုတ်ပဲ အသေးအမွှားခိုးတာလောက်နဲ့တော့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာပဲဆိုပြီး အရေးယူလေ့မရှိဘူး။
ရွာထဲမှာလည်း ဧည့်လာရင်ကျွေးမွေးဖို့ ဟင်းမရှိတဲ့အခါ ချက်စားဖို့တစ်နိူင်တစ်ပိုင် ကြက်မွေးကြပါတယ်။ ရွာထဲမှာ တန်ဆောင်တိုင်ညပြီးရင် ကြက်မပျောက်တဲ့အိမ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ။ ကို့ယ်အိမ်ကကြက်သူခိုး သူ့အိမ်ကကြက်ကိုယ်ခိုးနဲ့ ပတ်ချာလည်နေတယ်။ သိန်းဆောင်တို့ရွာမှာ တန်ဆောင်တိုင်ညဆိုတာ ကြက်ခိုးကိုခိုးရမယ်လို့ အစဉ်အလာဖြစ်နေတော့တာပဲ။ သိန်းဆောင် ရဲ့ကြက်ခြံမှာ ကြက်ဖရော ကြက်မရော စုစုပေါင်းဆို ၅၆၈ကောင်ရှိတယ်။ ကြက်ဥ တွေကို မြို့ပေါ်ကဈေးမှာ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဖောက်သည်ဈေးနဲ့သွားသွင်းလေ့ရှိတယ်။ သူ့ကြက်ခြံမှာ ဟိုဘက်ရွာကကောင်လေးတစ်ယောက်ကို အလုပ်သမားခန့်ထားပါတယ်။ ရွာခဏပြန်ချင်တယ်ဆိုလို့ မနေ့ကတည်းက လွှတ်လိုက်ရတာပင်။ နဲနဲမှောင်လာတော့ နေ့ခင်းကတည်းက ပြင်ဆင်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေယူပြီး ကြက်ခြံကိုသွားဖို့ပြင်ရတယ်။ ပစ္စည်းဆိုလို့ ထွေထွေထူးထူးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ လောက်လေးခွတစ်လက်၊ လောက်စာလုံးထည့်ထားတဲ့လွယ်အိတ်နဲ့ ဒီနေ့မှဓာတ်ခဲအသစ်လဲထားတဲ့ ငါးဆစ်ထိုး ဓာတ်မီးတစ်လက်ပါ။
အဲ တစ်ညလုံး မအိပ်ပဲစောင့်ရမှာဆိုတော့ အောင်ဘုဆိုင်ကဆွဲလာတဲ့ ဆန်အရက်တစ်လုံးနဲ့ မိန်းမပြင်ပေးထားတဲ့ ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ် ပနး်ကန်ကလည်း မပါမဖြစ်ပေါ့။ “မိန်းမရေ •• အခန်းထဲ က ဖက်ကြမ်းဆေးလိပ်စည်းနဲ့ မီခြစ်ရောပေးပါဦးဟ” “လာပြီ ကိုသိန်းဆောင် တော် ညကျရင် အဖန်ရည်နဲ့မြည်းဖို့ ပဲပြုတ်အိုးပြင်နေလို့ ခဏ” “ရော့ …..ဘာလိုသေးလဲ တော် တစ်ခုခုလိုရင်ကျုပ်ကို အော်ခေါ်လိုက် ကျုပ်ယူလာပေးမယ်” “ငါ့မိန်းမကို အဲဒီလိုအလိုက်သိတတ်လွန်းလို့ ချစ်နေရတာ ဒီညတော့ ညစာငတ်ပါပြီ” “ဟမ်! တော် စောနကပဲ စာပြီးပြီလေ ပြန်ဆာလာလို့လား” “မိန်းမကလဲ အဲဒီညစာမဟုတ်ဘူးလေကွာ ဟဲဟဲ” တဟဲဟဲ လုပ်ရင်း သူ့မိန်းမ ပေါင်ကြားကို မျက်စပစ်ပြတယ်။ မိန်းမက ပင်ကိုယ် ကကို အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး ရတာလည်းသိပ်မကြာသေးတော့ မျက်နှာကြီးနီရဲလာပြီး “တော် နော် ကလေးကလားတွေ လာပြောမနေနဲ့ တော်မရှက်ပေမယ့် ကျုပ်ရှက်တယ်” သိန်းဆောင်က တဟဲဟဲရယ်ရင်း ယူစရာရှိတာယူပြီး ကြက်ခြံဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်….
သိန်းဆောင်ရဲ့ကြက်ခြံက အိမ်နဲ့ခြံခြင်းကပ်ရက်ဆောက်ထားတာဖြစ်သည်။ အိမ်ခြံဝင်းက မလုံသော်လည်း ကြက်ခြံကိုတော့ သံဆူးကြိုးတွေနဲ့လုံခြုံအောင်ဆောက်ထားတာပဲ ။ ဒါမယ့်မရ ရွာကကောင်တွေက ရအောင်ဝင်ခိုးသည်။ မနှစ်ကမစောင့်လိုက်မိလို့ 15ကောင်လောက်ပါသွားတယ် ဘယ်နှစ်ဖွဲ့တောင်ဝင်ခိုးသွားလဲမသိဘူး။ လေးခွပါတယ်ဆိုသော်လည်း မှန်အောင်တော့ပစ်လို့မရဘူး။ လူရိပ်မြင်ရင် အစောင့်ရှိကြောင်းသိအောင် ခြောက်လှန့်ရုံလောက်သာပစ်ရတယ်။ကြက်ခြံရောက်တော့ ထင်းခြောက်တွေစုပြီး ပါလာတဲ့မီးခြစ်နဲ့ မီးအရင် ဖို ရတယ် ညဆိုနဲနဲအေးလာပြီလေ။ မီးဖိုဘေးမှာ ပါလာတဲ့အရက်လေးသောက် အမြည်းလေးစားရင်း သိန်းဆောင် စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိတယ်။အိမ်မှာ ခင်မေအေးတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရတာကြောက်နေမလားမသိဘူး။ သူလဲမတတ်သာလို့သာလာစောင့့်ရတာ ရခါစပူပူနွေးနွေး မိန်းမနဲ့ ခွဲအိပ်ခြင်တာမဟုတ်။ ညအိပ်ချိန်လေးပဲဟိုဒင်း လုပ်ရတာမဟုတ်လား။
မြို့ကအသိတစ်ယောက်ကတော့ နေ့ညအချိန်မရွေးပဲ စိတ်လာတဲ့အချိန်ထလိုးပစ်တယ် လို့ပြောဖူးတယ်။ ရွာမှာတော့ နေ့ခင်းဘက်သူ့အလုပ်ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်စီလုပ်ရင်း ညအိပ်ရာဝင်ခါနီးမှသာ မှောင်မှောင်မဲမဲထဲမှာ အာဝါဟ ဝိဝါဟရတာဖြစ်သည်။သူ့မိန်းမခင်မေအေးက အရှက်အကြောက်ကြီးတော့ပိုဆိုးသည် မီးမှိန်မှိန်လေးတောင်ထွန်းလို့မရ။ တကယ်တော့ သိန်းဆောင် အသက်လေးဆယ်ကျော် လူပျိုသိုးကြီးဖြစ်မှအိမ်ထောင်ကျခဲ့တာပင်။မိန်းမ ခင်မေအေးက အသက်34 နှစ်ထဲမှာဖြစ်ပြီး သူ့ထက်5နှစ်ကျော်ကျော်လောက်ငယ်တယ်။ ခင်မေအေး အပျိုကြီးဖြစ်နေတာ ကြိုက်တဲ့သူမရှိလို့တော့မဟုတ် ။
ရုပ်ကလည်း ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ပနး်ဖြူနဲ့ တူတယ်လို့ ရွာထဲမှာပြောကြသလို တောသူပေမယ့် အလုပ်ကြမ်းမလုပ်ရပဲ အိမ်ထဲမှာပဲ အမြဲတမ်း ရက်ကန်းရက်နေတာဆိုတော့ နေမထိတဲ့အသားက ဖြူဖွေးနေတာ။ ပင်ကိုယ်ကဖြူတာလည်းပါတာပေါ့လေ။ ခေါတ်လူတွေ စကားနဲ့ဆို အဆစ်အပေါက်ကလည်းို စွန်းကိတ်နေသေးတာကိုလား ဒီရွာတင်မက ရွာနီးခြုံစပ်မှာပါ ခင်မေအေးကို အသေရရ အရှင်ရရဆိုတဲ့လူတွေက နဲမှမနဲပဲ။ ဒါမယ့် အနားတောင်မကပ်နိူင်ကြဘူး သမီးထိရင် ဓားကြည့်ဆိုတဲ့ သူ့အဖေ တပ်ထွက်လူကြမ်းကြီးကိုကြောက်ကြရတယ်လေ။ သိန်းဆောင်က သာ ခေါင်ကိုကိုင်ပြီးသူ့အဖေ တပ်ထွက်ကြီးကို အပီပေါင်းကာ ကြံဖန်ခဲ့ရတာလေ။ ကိုယ်တိုင်တောင်မသောက်ရက်တဲ့ မြို့ကအရက်နီတွေကို သူ့အဖေကြီးဆီ ဆက်သခဲ့ရတာလည်းနဲမှမနဲပဲ။ သူ့အဖေက ဒီကောင်မဆိုးဘူး လူကြီးကိုလူကြီးမှန်းသိတတ်တယ် လူရိုးလေး လို့ဆိုတဲ့အချိန်ရောက်မှ နားဖောက်ခဲ့ရတာကိုလား။
သူ့အမေကလည်း အလုပ်အကိုင်နဲ့ ခြေခြေမြစ်မြစ် ရှိတဲ့သိန်းဆောင်နဲ့ သဘောတူတယ်။ဒီတော့ မိဘစကားမြေဝယ်မကျနားထောင်တဲ့ ခင်မေအေးဟာ သိန်းဆောင်နဲ့ အကြောင်းပါခဲ့ကာ ခုဆို တစ်လလောက်တောင်ရှိပြီပေါ့။ ခင်မေးအေးနဲ့ရပြီးကတည်းက သိန်းဆောင်လမ်းလျှောက်ရင် ကမာ္ဘ မှာနယ်ပယ်အများကြီး ချဲ့ထွင်နိူင်ခဲ့တဲ့ စစ်ဘုရင်ကြီး တစ်ယောက်လို(အထင်နဲ့ ရမ်းပြောတာပါ) ရင်ဘတ်ကြီး ကော့ကော့ ကော့ကော့နဲ့ လမ်းလျှောက်တော့တယ်။ မြင်တဲ့ လူတွေကတော့ မနာလိုတာရော သောက်မြင်ကပ်ကြတာရောပေါ့လေ။ သိန်းဆောင် အရက်သောက်ရင်း တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေမိတယ်။ ကြက်ခြံအနီးက ခြုံပုတ်ကွယ်မှာ လူ၄ယောက် လှုပ်ရှားနေကြတယ်။
ရှေ့ဆုံးမှာရှိတဲ့ ရဲအောင်က ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ မုဆိုးထိုင်ထိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်မြောက်ရင်း နောက်က လူတွေ ကိုငြိမ်နေဖို့ အချက်ပြတယ်။ပြီးတော့လေသံ တိုးတိုးနဲ့ “ရဲ့ဘော်တို့ ခံတပ်ကိုတွေ့နေရတယ် ဒီတိုင်းလှုပ်ရှားလို့မရဘူး ငါတို့လူခွဲမှဖြစ်မယ်” မင်းဦးက ပြန်ပြောတယ်”လီးတွေပြောနေတာလား””ရဲဘော်တို့ အမိန့်ကိုနာခံပါ ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက် သင့်တော်ရာကို လူခွဲကြ မေသူက ငါ့အနားမှာနေခဲ့ အခြေအနေမကောင်းလို့ တပ်ဆုတ်ရရင် စုရပ်မှာဆုံမယ်” တော်တော်ကောငး်သည့်ဗျူဟာမှူး မေသူကိုကျတော့သူ့နားမှာနေတဲ့ အဲဒီလို ဆရာလုပ်လွန်းလို့လည်း အဲကောင်ကိုကြည့်မရကြတာ နောက်နေဖင်ကို ပိတ်ကန််ပစ်လိုက်ဖို့ တာကောင်းတယ်။ လောလောဆယ် မီးဖိုဘေးမှာ ဦးသိန်းဆောင်ကိုမြင်နေရတာမို့ သူပြောတဲ့အတိုင်း လူစုခွဲဖို့လုပ်ကြတယ်။ သူတို့ပုံစံက ကြက်ခိုးမယ့်လူတွေနဲ့မတူ ဓားစာခံကို လာကယ်တဲ့ မရိန်းတပ်သားတွေကြလို့။
ကြက်ခြံကိုဘယ်နားက ဝင်ရင်ကောင်းမလဲလို့ ရှာနေရင်းနဲ့ ဦသိန်းဆောင်အိမ်နား တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရောက်လာတယ်။ ဘာရယ်မဟုတ် အိမ်ဘက်လှမ်းကြည့်တော့ အိမ်ရှေ့အဖီထုပ်ပြီးမိုးထားတဲ့ အောက်ကကွပ်ပစ် ပေါ်မှာ လူတစ်ယောက် စောင်ခြုံပြီး ကွေးကွေးကြီးအိပ်နေတယ်။ ဦးသိန်းဆောင်က ကြက်ခြံမှာဆိုတော့ အိပ်နေတာ မခင်မေအေးပဲဖြစ်မယ်လို့တွေးရင်း ငစိုးရင်ခုန်သလိုလိုဖြစ်လာတယ်။ အိမ်ထဲမှာ မအိပ်ပဲဘာလို့အိမ်ရှေ့မှာ လာအိပ်နေတာပါလိမ့် ။ ဒါမှမဟုတ် ဧည့်သည်တစ်ယောက်ယောက်များလား။ ငစိုးက မှောင်ရိပ်ခိုလိုက်ပြီး အိပ်နေတဲ့လူကိုအနီးကပ်ချောင်းကြည့်နေသည်။ ခေါင်းမြီးခြုံ ထားလို့ဘယ်သူမှန်းသေချာမသိတာတောင်မှ မခင်မေအေးပဲဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ရင်ကတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာတယ်။ သူတို့ကာလသားတွေ အပျိုကြီးဘဝတုန်းက မျှော်မှန်းစွဲလမ်းခဲ့ရတဲ့ မခင်မေအေးမျက်နှာကိုတစ်ခါလောက်တော့ အနီးကပ်ကြည့်ပြီး နမ်းဖူးချင်မိသည်။ ငစိုးခြေသံလုံလုံ နဲ့အိပ်နေတဲ့လူနားကပ်သွားလိုက်တယ်။ ခေါင်းမြီးခြုံးထားတဲ့စောင်ကို မျက်နှာမြင်ရရုံအသာဆွဲလှပ်ကြည့်တယ်။
ငစိုးတို့ရဲ့ အမြဲမှန်းပြီး တိုက်ခဲ့ရတဲ့ အိမ်မက်ထဲကမင်းသမီးကြီး မခင်မေအေးပါပဲ။ လရောင်အောက်မှာ စွဲလန်းခဲ့ရတဲ့ မခင်မေအေးရဲ့မျက်နှာကို မြင်နေရတော့ နမ်းကြည့်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရပဲ ပါးတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖွဖွနမ်းကြည့်မိတယ်။ နမ်းဖူးခဲ့သမျှ ဒီတစ်ခါအရသာအရှိဆုံးပဲ နမ်းချင်နေတဲ့သူမို့လားမသ်ိဘူး။ နောက်ပါးတစ်ဖက်ကိုလည်း အသားလေးနမ်းလိုက်တယ်။ နိုးသွားမှာလည်း ကြောက်ရသေးတာ နောက် နဖူးပြင် ပြောင်ပြောင်လေး။ နှုတ်ခမ်းချင်းလည်း အသာအယာ တို့ထိလိုက်တယ်။ဒီလောက်လေးလုပ်ခွင့်ရတာတောင် ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးပေါက်ထွက်မတတ် ရင်ခုန်သံ တွေမြန်နေတယ်။
စောင်ကိုပြန်အုပ်ထားခဲ့ပြီး အသံမထွက်အောင်အသာလေးပြန်လှည့်လာခဲ့တယ်။ ခြံစည်းရိုးနားက ခြုံကွယ်ကနေ ကြက်ခြံကိုချောင်းကြည့်နေမိတယ်။ ဦးသိန်းဆောင်က ကြက်ခြံကို ဓာတ်မီးတစ်လက်နဲ့ လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး မီးဖိုးနားမှာ ပြန်ထိုင်နေပြန်တယ်။ဟိုကောင်တွေ ဘယ်နားရောက်နေလည်းမသိဘူး ဒီပုံစံနဲ့တော့ ခိုးဖို့လွယ်မယ်မထင်။ငစိုးလည်း ဒီနားကခွာသင့်ပြီ။ ငစိုး ချီတုံချတုံဖြစ်နေတယ် ။ ဒီလိုအခြေအနေက နောက်မကြုံနိူင်တော့ လက်လွှတ်ရမှာ နှမြောနေတယ်။ မခင်မေအေး အိပ်နေတဲ့အနားကို ငစိုးအသာလေးပြန်ကပ်လာတယ်။စောင်လေးပြန်ခွာတယ် ။အေးတာတောင်အနွေးထည်ဝတ်မထားဘူး။လက်မောင်သား အိအိတွေကိုနမ်းနေမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်းလျှောပြီး လက်ဖမိုးအထိ နမ်းလာတယ်။စောင်ကို ပြန်ဖုံးပြီး ခြေရင်းဘက်ကနေ စောင်ကိုပြန်မကာ ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်တယ်။ ပြေလျော့နေတဲ့ထဘီကို အောက်လေးနဲနဲလျှောပြီး ပေါင်သားတွေကိုနမ်းနေတယ်။ အဖုတ်နေရာသွားစမ်းတော့ အမွှေးထူထူတွေပေါ်လက်ရောက်တယ် အတွင်းခံဝတ်မထားဘူးပဲ အမွှေးတွေကို ခပ်ရွရွကလေး ကိုင်ကစားနေမိတယ်။
“ကိုသိန်းဆောင် တော် ဘာလုပ်နေတာလဲ” မခင်မေအေးနိုးလာတော့ ငစိုးခေါင်းနပန်းကြီးသွားတယ်။ “တော့်ကို ရေနွေးပွဲလာပို့ဖို့ ပဲပြုတ်တာစောင့်ရင်း အိပ်ပျော် အု အု့ အ” ငစိုးလည်း မထူးတော့တဲ့အတူတူ စောင်ထဲကနေအထက်တက်ပြီး မခင်မေအေး နှုတ်ခမ်းတွေကို သူစကားပြောနေတုန်း ဆွဲစုပ်နမ်းပစ်တယ်။ အု ပြွတ် ပြွတ် အု အင့် အင့် အ မခင်မေအေးက ငစိုးကိုယ်ကြီးကို တွန်းရင်း စောင်ကို ဆွဲလှပ်ပစ်တယ်။ “ဟင် နင် … နင်.. ကိုသိန်းဆောင်မဟုတ်ဘူး ငစိုး ငစိုး” ခင်မေအေး ထင်တော့ထင်တယ် ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်ကတည်းက ကိုသိန်းဆောင်က ဒါမျိုးမလုပ်ဖူးဘူး ပါးတို့ နဖူးတို့ပဲနမ်းတာ ခုတော့ ၇ွာမြောက်ပိုင်းက ကောင်လေးဖြစ်နေတယ်။
“မခင်မေအေးရယ် ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှမနေနိူင်တော့လို့ပါ ကျွန်တော် မခင်မေအေးကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး နမ်းရုံပဲ နမ်းခွင့်ပြုပါနော်” “မလိုချင်ဘူး မလိုဘူး နင်ခုထွက်သွား ငါကိုသိန်းဆောင်ကို အော်ခေါ် အွတ် အင့် ပြွတ်ပြွတ် အုအု” ငစိုး နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွတ်တမ်း ဆွဲစုပ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က အဖုတ်ကြီးကို ခပ်မြန်မြန် ပွတ်ပေးနေတယ်။ “အင့် …အဟင့် ..ဟင့် ..ငါကလင်ရှိမိန်းမဟဲ့ နင် ကာမေသု ကံထိုက်မယ် ဟင့် ဟင့် နင်အတွက်လည်းမကောင်း ဘူး ငါလည်း ဖောတ်ပြန်တဲ့မိန်းမယုတ် မဖြစ်ချင်ဘူး့ အဟင့် ..အဟင့်.. ဟင့် အီး.. .ဟီး…” မခင်မေအေး ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကို လရောင်မှာမြင်နေရတယ်။
ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်စတွေကို ငစိုး နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ တို့ထိ သုတ်ပေးရင်း “ကျွန်တော်လည်း ခုလိုအခြေအနေကြုံလာတော့ မနေနိူင်တော့လို့ပါ မခင်မေအေးရယ် အရင်ကတည်းက မခင်မေအေးကို ကြိတ်ပြီးစွဲလန်းနေခဲ့ရတာပါ မပိုင်ဆိုင်နိူင်မှန်းသိပေမယ့် ယောက်ျားရသွားတော့ ကျွန်တော့်မှာ ရူးမတတ်အောင်ခံစားခဲ့ရတာပါ” (ကြာကွက်တွေ ငိငိ) ငစိုးက မခင်မေအေးနဲ့ ပါးချင်းကပ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောနေတာဖြစ်သည်။လက်ကိုလည်းအနားမပေး တစ်ဖက်က စောက်စေ့ ထိပ်လေးကို ပွတ်ချေပေးနေသလို တစ်ဖက်က မခင်မေအေးကိုဖက်ထားရင်း နို့အုံကြီးကို မှီသလောက် အင်္ကျီပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးနေတာ။မခင်မေအေးက ငြင်းဆန်နေပေမယ့် အရမ်းကြီးတော့မရုန်း။ “ဟင့် … အဟင့်… ငါကနင့်အမအရွယ်တောင်မဟုတ်တော့ဘူးဟဲ့
နင့်အဒေါ်အရွယ်လောက်ရှိနေပြီ နင် ကိုယ်နဲ့ရွယ်တူတွေ သွားကြိုက်ပါလား အဟင့် အင့် အင့် …. အ..အား..” “အချစ်က ကိုယ် ဖြစ်စေချင်သလိုခိုင်းလို့မှမရတာ ခုလည်း ကိုချစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အားရပါးရ စိတ်ကြိုက် ပွေ့ဖက်နမ်းရှုပ်ခွင့်ပြုပါနော် လွန်လွန်ကျူးကျူး ဘာမှမလုပ်ဘူးလို့ကတိပေးပါတယ် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးအိမ်တိုင်လည်းအပြစ်ဒဏ်ကို ခံပါ့မယ် နောက်ဆုံးဆန္ဒလေးကိုတော့လိုက်လျောပေးပါနော် နော်… မခင်မေအေး” ခင်မေအေးမှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ စိတ်ရှုပ်နေလေသည်~~ ငစိုးက စကားတတွတ်တွတ် ပြောရင်း မခင်မေအေးရဲ့ လည်တိုင်လေးတွေ ဂုတ်သားတွေကို တရစမ်နမ်းနေတော့တယ်။ “ငစိုးရယ်….ငါ့မောင်ကလိမ္မာပါတယ်နော် ကိုသိန်းဆောင်ရောက်လာရင် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်မှာဟ” “လိမ္မာဘူးဗျာ ဒီညသေချင်လည်းသေပစေတော့ မထိနး်နိူင်တော့ဘူးဗျ” ငစိုးက ပြောရင်းဆိုရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းပြီး မခင်မေအေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ဆွပေးထားလို့အရည်တွေစို့နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့တစ်ချက်အားရပါးရလျက်ပလိုက်တယ်။
မခင်မေအေးက တွန့့်ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုစေ့ကာ အဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ထားရင်း “အ.. အာ.. ဘာလုပ်တာလဲငစိုးရယ် ငါ့ကိုငရဲမပေးပါနဲ့ ” ငစိုးက ဘာမှမပြောပဲ ပေါင်တွေပြန်ဖြဲကာ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး အဖုတ်ကို ပြန်လျက်နေပြန်တယ်။မခင်မေအေးက သူ့ပေါင်ကြားက ငစိုးခေါင်းကို အတင်းတွန်းရင်း “အ..အဟင့်.. မလုပ်ပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ် အား….အ..အ..ဘုန်းတွေနိမ့်ကုန်ပါ့မယ်ကွယ် အင့်..အ..အား..အ.အဟင့်” ငစိုးက စောက်စိ နေရာကို လျှာနဲ့ရမ်းရှာရင်း တွေ့တော့ လျှာဖျားနဲ့ထိုးကော်လိုက် အစိက်ုဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ “အဟင့်..ဟင့်.အ..ငစိုးရယ် အ…အ..အား…ငါမနေတတ်တော့ဘူး..အား..အ..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ..အဟင့်..အ..အား..” မခင်မေအေးက လူးလွန်းကော့ပျံ နေပြီး ပက်လက်အနေအထားကနေ ဘေးတေစောင်းဖြစ်သွားပြီး ငစိုးဆံပင်တွေ ဆွဲကိုင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ အတင်းညှပ်ထားလို့ ငစိုးလှုပ်မရတော့ဘူး။
“အမ! အမ ပေါင်တွေအတင်းညှစ်မထားနဲ့ ကျွန်တော် လှုပ်မရတော့ဘူး” နဲနဲလျှော့ပေးတော့မှ လျှာကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သလောက်ထိုးထည့်မွှေနှောက်ရင်း အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက် သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်လုပ်ပေးနေတယ်။ မခင်မေအေးက ကော့လန်ပြီး ဘေးတစောင်းကနေ မှောက်ခုံဖြစ်သွားလို့ ငစိုးမျက်နှာက စောက်ဖုတ်အောက်တည့်တည့်ရောက်နေပြီ။ ငစိုးလည်း အားရပါးရ ဂျာပေးနေတုန်း “အင်း… ဟင့်..အား..ငစိုး..ဖယ်..ဖယ်..ဖယ်တော့..ငါသေးထွက်တော့မယ်..အား…အ..အ..ငါ..အ..သေးအရမ့်းပေါက်ချင်နေပြီ..ဟင့့်..အား..အ.အ..အား..အား.အား…..” ပြောရင်းဆိုရင်း မခင်မေအေးက ထွန့်ထွန့်လူးကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ငစိုးပါးစပ်ထဲကို အရည်တွေ ဒလဟောဝင်လာတယ်။ ရုန်းနေပေမယ့် ငစိုးက ထမရအောင်တင်ပါးတွေကို ဆွဲကိုင်ထားလို့ သေးတွေက ငစိုးမျက်နှာပေါ်ကို တဖြန်း ဖြန်း ပန်းမိနေတယ်။ အရည်တွေရော သေးတွေပါ ပါးစပ်ထဲရောကုန်ပြီး တစ်ချို့တစ်ဝက် ဝင်ကုန်ကာ ကျန်တာကိုထွေးထုတ်လိုက်ရတယ်။
“အဟင့်..အီး..ဟီး..နင့်ကိုပြောပါတယ်မလုပ်ပါနဲ့လို့ အဟင့် ..အင့်..ဝင့်..ဟင့်..ခုတော့ သေးတွေပန်းမိပြီ..အဟင်…ငါတော့ ငရဲတွေကြီးတောမှာပဲ..အဟင့်..ဟင်..ဟင်…” “ငရဲမကြီးပါဘူး မမရယ် ကျွန်တော်ကလိုလိုချင်ချင်လုပ်ပေးတာပဲ ပြီးတော့ကျွန်တော်က အငယ် မမက အသက်ကြီးတဲ့သူပါ” ငိုသံကြီးနဲ့ဗလုံးဗထွေးပြော ရင်း မြေပြင်ကိုဆင်းကာ ထမိန်ပြင်ဝတ်နေတယ်။စောနတုန်းကသာ ဏှာစောနဲ့မို့သတိမထားမိတာ မခင်မေအေး အော်ညည်းသံက တော်တော်ကျယ်တယ်။ အိမ်က ရွာစွန်ခပ်လှန်းလှန်းမှာရှိပြီး ကြက်ခြံနဲ့ စည်းရိုးနဲ့ အိမ်ခြံဝင်းကပ်နေပေမယ့် ဦးသိန်းဆောင်မီးဖိုနေရာက နဲနဲဝေးလို့သာတော်တော့တယ်။ ငစိုးက စကားတတွတ်တွတ် ပြောရင်း မခင်မေအေးရဲ့ လည်တိုင်လေးတွေ ဂုတ်သားတွေကို တရစမ်နမ်းနေတော့တယ်။
“ငစိုးရယ်….ငါ့မောင်ကလိမ္မာပါတယ်နော် ကိုသိန်းဆောင်ရောက်လာရင် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်မှာဟ “လိမ္မာဘူးဗျာ ဒီညသေချင်လည်းသေပစေတော့ မထိနး်နိူင်တော့ဘူးဗျ ငစိုးက ပြောရင်းဆိုရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းပြီး မခင်မေအေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ ဆွပေးထားလို့အရည်တွေစို့နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးကို လျှာနဲ့တစ်ချက်အားရပါးရလျက်ပလိုက်တယ်။မခင်မေအေးက တွန့့်ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုစေ့ကာ အဖုတ်ကြီးကို လက်နဲ့အုပ်ထားရင်း “အ.. အာ.. ဘာလုပ်တာလဲငစိုးရယ် ငါ့ကိုငရဲမပေးပါနဲ့ ” ငစိုးက ဘာမှမပြောပဲ ပေါင်တွေပြန်ဖြဲကာ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး အဖုတ်ကို ပြန်လျက်နေပြန်တယ်။မခင်မေအေးက သူ့ပေါင်ကြားက ငစိုးခေါင်းကို အတင်းတွန်းရင်း “အ..အဟင့်.. မလုပ်ပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ် အား….အ..အ..ဘုန်းတွေနိမ့်ကုန်ပါ့မယ်ကွယ် အင့်..အ..အား..အ.အဟင့်” ငစိုးက စောက်စိ နေရာကို လျှာနဲ့ရမ်းရှာရင်း တွေ့တော့ လျှာဖျားနဲ့ထိုးကော်လိုက် အစိက်ုဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတယ်။
“အဟင့်..ဟင့်.အ..ငစိုးရယ် အ…အ..အား…ငါမနေတတ်တော့ဘူး..အား..အ..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ..အဟင့်..အ..အား..” မခင်မေအေးက လူးလွန်းကော့ပျံ နေပြီး ပက်လက်အနေအထားကနေ ဘေးတေစောင်းဖြစ်သွားပြီး ငစိုးဆံပင်တွေ ဆွဲကိုင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ အတင်းညှပ်ထားလို့ ငစိုးလှုပ်မရတော့ဘူး။ “အမ! အမ ပေါင်တွေအတင်းညှစ်မထားနဲ့ ကျွန်တော် လှုပ်မရတော့ဘူး” နဲနဲလျှော့ပေးတော့မှ လျှာကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သလောက်ထိုးထည့်မွှေနှောက်ရင်း အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက် သွားနဲ့ ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်လုပ်ပေးနေတယ်။
မခင်မေအေးက ကော့လန်ပြီး ဘေးတစောင်းကနေ မှောက်ခုံဖြစ်သွားလို့ ငစိုးမျက်နှာက စောက်ဖုတ်အောက်တည့်တည့်ရောက်နေပြီ။ ငစိုးလည်း အားရပါးရ ဂျာပေးနေတုန်း “အင်း… ဟင့်..အား..ငစိုး..ဖယ်..ဖယ်..ဖယ်တော့..ငါသေးထွက်တော့မယ်..အား…အ..အ..ငါ..အ..သေးအရမ့်းပေါက်ချင်နေပြီ..ဟင့့်..အား..အ.အ..အား..အား.အား…..” ပြောရင်းဆိုရင်း မခင်မေအေးက ထွန့်ထွန့်လူးကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ငစိုးပါးစပ်ထဲကို အရည်တွေ ဒလဟောဝင်လာတယ်။ ရုန်းနေပေမယ့် ငစိုးက ထမရအောင်တင်ပါးတွေကို ဆွဲကိုင်ထားလို့ သေးတွေက ငစိုးမျက်နှာပေါ်ကို တဖြန်း ဖြန်း ပန်းမိနေတယ်။ အရည်တွေရော သေးတွေပါ ပါးစပ်ထဲရောကုန်ပြီး တစ်ချို့တစ်ဝက် ဝင်ကုန်ကာ ကျန်တာကိုထွေးထုတ်လိုက်ရတယ်။ “အဟင့်..အီး..ဟီး..နင့်ကိုပြောပါတယ်မလုပ်ပါနဲ့လို့ အဟင့် ..အင့်..ဝင့်..ဟင့်..ခုတော့ သေးတွေပန်းမိပြီ..အဟင်…ငါတော့ ငရဲတွေကြီးတောမှာပဲ..အဟင့်..ဟင်..ဟင်… “ငရဲမကြီးပါဘူး မမရယ် ကျွန်တော်ကလိုလိုချင်ချင်လုပ်ပေးတာပဲ ပြီးတော့ကျွန်တော်က အငယ် မမက အသက်ကြီးတဲ့သူပါ” ငိုသံကြီးနဲ့ဗလုံးဗထွေးပြော ရင်း မြေပြင်ကိုဆင်းကာ ထမိန်ပြင်ဝတ်နေတယ်။စောနတုန်းကသာ ဏှာစောနဲ့မို့သတိမထားမိတာ မခင်မေအေး အော်ညည်းသံက တော်တော်ကျယ်တယ်။
အိမ်က ရွာစွန်ခပ်လှန်းလှန်းမှာရှိပြီး ကြက်ခြံနဲ့ စည်းရိုးနဲ့ အိမ်ခြံဝင်းကပ်နေပေမယ့် ဦးသိန်းဆောင်မီးဖိုနေရာက နဲနဲဝေးလို့သာတော်တော့တယ်။ “သွား ..သွား..ဟိုအိုးထဲမှာ မျက်နှာသစ် ပလုပ်ကျင်းချေ” ငစိုးလည်း ရေအိုးဆီသွားကာ ပလုပ်ကျင်း မျက်နှာအမြန်သစ်ပလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခြံစည်းရိုးနားအပြေးသွားပြီး ကြက်ခြံဘက်ချောင်းကြည့်တော့ ဦးသိန်းဆောင်က မီးဖိုဘေးမှာ ဆေးလိပ်ဖွာရင်း အရက်သောက်နေတုန်း။ ငစိုးလည်း မခင်မေအေးဆီ အမြန်ပြန်လှည့်လာခဲ့တယ်။ ကြက်ခိုးဖို့လည်း စိတ်မပါတော့ ဟိုကောင်တွေလည်း ခေါင်းထဲမှာမရှိတော့ဘူး။ လောလောဆယ် တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်နေတာ…. ငစိုးပြန်လှည့်လာတော့ မခင်မေအေးက အိမ်ပေါ်တက်ဖို့ လှေကားခြေရင်းရောက်နေပြီ။ ငစိုးလည်း နောင်ကအမြန်ပြေးလိုက်သွားပြီး လှေကား အလယ်လောက်မှာလိုက်မှီတော့ နောက်ကနေဆွဲဖက်တယ်။
မခင်မေအေး ကအပေါ်လှေကားထစ်မှာရောက်နေပြီး ငစိုးက အောက်လှေကားထစ်မှာပဲရှိသေးတော့ ပေါင်တံတွေပဲဖက်ထားရပြီး ငစိုးမျက်နှာက မခင်မေအေးဖင်အိအိကြီးတွေနဲ့ တည့်တည့်မှာဖြစ်နေတယ်။ “ငစိုးရယ်… ပြန်ပါတော့ဟယ်. ဒီလောက်ဆိုကြေနပ်တော့ပေါ့” “မပြန်ဘူးဗျာ ..အားရအောင်မှ မနမ်းရသေးတာ နို့ကြီးတွေလဲမစို့ရသေးဘူး ..နို့ပေးစို့ခိုင်းဦး” “ငစိုးရယ် ..နင်နဲ့တော့ ငါသေချင်တာပါပဲဟယ်..” ငစိုးက လှေကားနှစ်ထစ် ထပ်တက်လိုက်ပြီး အင်္ကျီပေါ်ကနေ နို့တွေကို ပွတ်ကိုင်ဆွဲနှယ်နေတယ်။ ပြွတ်..ပြွတ်..အု. နှုတ်ခမ်းတွေဆွဲစုပ်ရင်း လျှာကို မခင်မေအေးပါးစပ်ထဲထိုးထည့်တော့ သွားတွေကို ခပ်တင်းတင်းစေ့ထားတယ်။ “သွားတွေကို စေ့မထားနဲ့လေ နဲနဲဟထား” နားရွက်နှားကိုကပ်တာ ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း နားရွက်ဖျားလေးကို ခပ်ဖွဖွ တစ်ချက်ကိုက်လိုက်သေးတယ်။လျှာကိုပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းမွှေကလိနေရင်း လက်က အင်္ကျီနှိပ်သီးတွေဆွဲဖြုတ်တာ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီကိုင်ဆွဲကလိပေးနေရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဖင်တုံတုံအိအိတွေကို ဆွဲကိုင်လိုက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လုပ်နေတယ်။
“လာ ငစိုး အပေါ်သွားရအောင် နင်ငါ့ကို လုပ်ရမှကျေနပ်မယ်ဆိုလည်းမြန် မြန်လုပ်ပြီးပြန်တော့ ဒါမယ့်ဒီကိစ္စကိုဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောပါဘူးဆိုတဲ့ကတိ ပေးရမယ်” “ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ အမရဲ့ ကျွန်တော်က နှုတ်လုံပါတယ်” “ဒီတစ်ခါပဲ ရမယ်နော် နောက်နေ့တွေ ဘယ်တော့မှမရဘူး” “ဟီးဟီး… ဟုတ်ကဲ့ပါ” သူတို့အိပ်ခန်းထဲဆွဲခေါ်သွားပြီး အိပ်ယာမှာ စန့်စန့်ကြီးဝင်အိပ်တယ်။ ငစိုးကခြေထောက်နှစ်ချောင်းဆွဲမကာ ပုခုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာတင်ရင်း ဒစ်ဖူးနဲ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ အမျိုးမျိုးကလိနေတယ်။ လူးလွန့်နေတဲ့ မခင်မေအေးက ” လုပ်မှာဆိုလုပ်ပါတော့ငစိုးရယ် ငါ့ကိုမျိုးမျိုးနှိပ်စက်မနေပါနဲ့ ” ငစိုးလဲ ဦးသိန်းဆောင်တောင် အားရအောင်သိပ်မလုပ်ရသေးတဲ့ မခင်မေအေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ခပ်ကြပ်ကြပ်ထဲကို လီးတစ်ဆုံးထိုးသွင်းကာ အားကုန်ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။
ပြတင်းပေါက်ရဲ့မီးရောင်အောက်မှာ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ယမ်းခါနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ နို့ကြီးတွေကိုဆွဲကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်နမ်းပြီး ဆောင့်လိုးပေးနေတယ်။အင့် အ အ ငစိုး..ငစိုး” ငစိုးဆံပင်တွေ ဆောင့်ဆွဲရင်း ကော့လန်ကာ မခင်မေအေးပြီးသွားပါတယ်။ ငစိုးလည်း မနားတမ်းတမ်းဆောင့်လိုးရင်း ခဏအကြာ အဖုတ်ကြီးထဲကို သုတ်ရေတွေ တပြစ်ပြစ် ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ “ကဲ..ကျေနပ်ပြီမလား ပြန်တော့” “ကျွန်တော်မပြီးသေးဘူး မောလို့ခဏနားတာ” ငစိုးဗြောင်ညာလိုက်တယ်။ဝမှမ၀သေးတာကိုး “ဟဲ့! ခုနက ပြီးတာမဟုတ်ဘူးလား ငါ ကိုသိန်းဆောင်ကို အဖန်ရည်သောက်ဖို့ ပဲပြုတ်သွားပို့ရဦးမယ် ” ငစိုး စိတ်ထဲ စိတ်ကူးတစ်မျိုးရသွားတယ် ။မခင်မေအေး အလုပ်လုပ်နေတုန်းနောက်ကနေလိုးပေးနေရရင် ကောင်းမှာပဲလို့တွေးမိတယ် ”အမက လုပ်စရာရှိတာလုပ်လေ ကျွန်တော်က နောက်ကနေလိုးပေးနေမယ်” “ငါတော့ သေသာသေချင်တော့တာပါပဲဟယ်” မခင်မေအေးကို နဲနဲကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး နောက်ကနေ အဖုတ်ကြီးထဲ လီးတစ်ဆုံးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ “ဒီတိုင်း တပ်ရက်အနေအထား နဲ့ပဲ ဖြေးဖြေး သွားနော် မပြုတ်စေနဲ့” “အဲဟယ် ! နင့်သဘော နင်နဲ့ကျမှ ငါလည်းဘာတွေလုပ်ပေးနေရမှန်းမသိတော့ဘူး” မီးဖိုချောင်ကိုမခင်မေအေးအဖုတ်ထဲ လီးတပ်ရက်အနေအထားအတိုင်း ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့လိုက်သွားတယ်။
မီးဖိုပေါ်ကအိုးကနေ ပန်းကန်ထဲကို ပဲပြုတ် ထည့်နေတုန်း ဆောင့်လိုးပစ်တော့ “ဖြေးဖြေးလုပ်ဟဲ့ ပဲစေ့တွေ အပြင်ဖိတ်စင်ကုန်ပြီ” “ဟီးဟီး…ဟုတ် အမ” ဆီ ဆား ဟင်းချိုထည့်သုပ်နေရင်းလည်းလိုး ရေနွေးခပ်ရင်းလည်းလိုးနဲ့ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးတော့ ငစိုးနောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။ နှစ်ယောက်သားအိမ်အောက်ကို ဆင်းလာပြီး အောက်ရောက်တော့ နောက်ဆုံးတစ်ချီပါလို့ဈေးဆစ်ပြီး ဦးသိန်းဆောင်ကိုမြင်နေရတဲ့ ခြံစည်းရိုးနားက ခြုံကွယ်မှာကုန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မီးဖိုဘေးက ဦးသိန်းဆောင်ကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ သူ့မ်ိန်းမ နို့ကြီးတွေဆွဲကာ လိုးနေရင်း နဲ့ ခဏအကြာ အဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်တွေပန်းကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ မခင်မေအေး ကဦးသိန်းဆောင်ဆီကိုထွက်သွားတော့ ဟိုကောင်တွေနဲ့ဆုံဖို့ ချိန်ထားတဲ့နေရာသွားရင် ကောင်းမလားစဉ်းစားတယ်။
ဟိုကောင်တွေက တစ်နေရာမရရင် တစ်နေရာမှာ ရအောင်ခိုးမှာပဲ။ သိပ်လည်းစားချင်စိတ်မရှိတော့သလို ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်လို့ အိမ်ပြန်ပြီးပဲအိပ်နေလိုက်တော့တယ်။ နောက်နေ့ ကြားရတဲ့သတင်းတွေက ညက ဦးသိန်းဆောင်ကြက်ခြံမှာ ဘယ်သူမှကြက်ရအောင် မခိုးနိူင်ခဲ့ပါဘူးတဲ့ ရဲအောင်က မေသူကိုခိုးပြေးပါသတဲ့ မင်းဦးကလည်း မိန်းမခိုးတယ်လို့ကြားရတယ် ထူးဆန်းတာက သူခိုးသွားတာ သူ့ရည်းစားမဟုတ်ပဲ ရည်းစားရဲ့အမေပါတဲ့ ပိုထူးဆန်းတာက သူ့ရည်းစား ငုဝါကလည်း သူ့ဦးလေးနောက်ကိုခိုးရာလိုက်သွားပါသတဲ့ ကြားရတာတော့ ဦးလေးကခိုးတာ မဟုတ်ပဲ မင်းဦးရည်းစားကသာ သူ့ဦးလေးကိုခိုးတာဆိုပဲ။ ဒီနှစ်တန်ဆောင်တိုင်မှာ ကြားရသမျှအထူးအဆန်းတွေချည်း။ ငစိုးလည်း မလုပ်သင့်ပေမယ့် လုပ်ချင်ခဲ့တဲ့ဆန္ဒကို လုပ်ခွင့်ရခဲ့တဲ့ ဒီနှစ် တန်ဆောင်တိုင်ညလေးကို မေ့နိူင်မည် မဟုတ်တော့……. ပြီးပါပြီ။