ဆုပိုင်တော့လွမ်းနေရတော့မှာပဲ

လှဇော် သုဝဏ္ဍဘူမိလေဆိပ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ လှဇော်၏ ဝမ်းကွဲတူမလေး ဆက်ပိုင်ဆွေ ကျောင်းပြီး၍ အလုပ်မလုပ်ခင် ထိုင်းစကားသင်ရန် ဘန်ကောက်တွင် ကျောင်းလာတက်မည် ဆိုတာကို သိထားသည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေဆိုသည်က ဘုန်းခန့်၏အကိုဝမ်းကွဲ ကိုဘုန်းသန့်၏ သမီး ကျောင်းသူချောချောလေး။လှဇော်နှင့်တော့မဆုံဖူး။ မဆုံဖူးဆို လှဇော်ကလည်း ရန်ကုန်ပြန်မရောက်သည်မှာ ၁၈နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ ထိုင်းတွင်အခြေကျနေသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုတော့ သူတူမဝမ်းကွဲလာမည်ဆို၍ ဘန်ကောက်တက်လာကာ ကျောင်းသို့မသွားခင် လည်ပတ်ရန်နှင့် နေစရာ ဟိုတယ်ခန်းစီစဉ်ပြီးလေဆိပ်သို့ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အချိန်ကိုက်ဟု ဆိုရမည်။ လှဇော်ရောက်ချိန်တွင် လေယာဉ်ဆိုက်နေချေပြီ။ သိပ်မစောင့်ရပဲ ခဏနေတော့ ဆက်ပိုင်ဆွေ လှည်းတွန်းပြီးထွက်လာသည်။ လှဇော်ကို လှမ်းလက်ပြသည်။ လှဇော်အပေါက်ဝနားကနေစောင့်နေလိုက်သည်။ အပေါက်ဝရောက်ရောက်ချင်း လှဇော်ဆီကိုပြေးလာသည်။ “ ကိုဘုန်းသန့်သမီးလေး ဆက်ပိုင်ဆွေမှလား?” “ဟုတ် ဦးဇော်…” “အင်း.. ငါ့တူမလေးလဲ တော်တော်ကြီးနေပြီပဲ…. လာလာ.. ဦးဇော်… ငါ့တူမလေးကို ဘန်ကောက်အနှံ့လိုက်ပို့ပေးမယ်” ဆက်ပိုင်ဆွေ၏ တွန်းလှည်းလေးကို ကူတွန်းပေးလိုက်ရင်း ‘ငါ့တူမကြီးတောင် ဘယ်နှစ်နှစ်ရောက်ပြီလဲ’ ‘19နှစ်.’ ‘ဟုတ်လား… တော်တော်တောင် ကြီးနေပြီပဲ.. ဦးလေးကို သိလား?’ ‘ဟုတ်’ ဓာတ်ပုံထဲမှာမြင်ဖူးတယ်… ဖေဖေတို့ကပြောတော့ ဦးလေး ဝမ်းကွဲတဲ့ ’ ‘အင်း… ဟုတ်တယ်’ ‘ဟုတ် ဦးဇော်’ အမျိုးတွေပဲ.. ဒီမှာဘာမှအားမနာနဲ့နော်….’ ‘သမီးစားချင်တာ.. သွားချင်တာ.. ပြောသာပြော အားမနာနဲ့….’ ‘ဟုတ် ‘ကဲ လောလောဆယ် ညစာအရင်စားကြတာပေါ့… ပြီးမှ သမီး နေမယ် ဟိုတယ်သွားကြမယ်လေ…’ဆက်ပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင် သဘောကျနေသည်။

‘ဟား.. ဦးဇော်.. အခန်းကြီးကအကျယ်ကြီးနော်….’ ဝိတ်တာမှ တီဗွီနှင့် အဲကွန်း ဖွင့်ပေးကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေ အခန်းထဲလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းမှ – ‘ဟယ်. ဦးဇော်ရေ…’ ‘ဟေ.. ဘာတုန်းဟ ကောင်မလေးရ’ ‘ဦးဇော်.. ရေချိုးခန်းကြီးက မှန်အကြည်ကြီး…’ ဟုတ်သည်။ ဟိုတယ်မှ အခန်းတည်ဆောက်ထားပုံမှာ မြန်မာလူမျိုးများအတွက် နဲနဲခွကျသည်။ အခန်းကြီးမှာ လေးထောင့်ပုံ အခန်းကျယ်ဖြစ်သည်။ ကုတင်၂လုံး တဖက်စီတွင်ရှိသည်။ ခြေရင်းတွင် မှန်ခန်းဖွဲ့ထားသော ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာရှိသည်။ မှန်မှာ ခါးလယ်ပိုင်းခန့်တွင် နဲနဲနောက်နေသည်မှတပါး လုံးဝအကြည်ဖြစ်သည်။ ‘အယ် . ဟုတ်ပါရဲ့…’ လှဇော်သံယောင်လိုက်ကာ အံ့သြသလိုလုပ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ သူ့အကြံပင်ဖြစ်သည်။ အင်တာနက်တွင် ဟိုတယ်များကို စိတ်ကြိုက်ရှာပြီးမှ အခန်းငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေကို ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ပျက်သွားဟန်တွေ့လိုက်သည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝတ်အိတ်ကုတင်ခြေရင်းတွင် ထားလိုက်သည်။ ဒင်နာပါတီအတွက် သိပ်စီမံစရာမလို။ ဟိုတယ်ဘေး ကပ်ရပ်ရှိ ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့သာ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ ထိုဆိုင်တွင် အစားအသောက် ကောင်းကြောင်း လှဇော်သိပြီးသား။ လှဇော်မှပင်ဦးဆောင်၍ စားစရာများမှာလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကောက်တေးတိုက်မည် စီစဉ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ ပထမဦးစွာ ဘီယာ၂ခွက် ။ နောက်တော့ ကောက်တေးမှာပေးလိုက်သည်။ ‘ကိုဇော် ကလေးကို ကောက်တေးတိုက်မလို့လား…. မူးနေ ဦးမယ်…’ ‘အော်.. မူးတော့လဲ အိပ်ပေါ့… တခါတလေလေးကို…’ ‘ … ဒီလိုချိုချိုမွေးမွေးလေးက မမူးပါဘူး…နော့ ’ သည်လိုနှင့်……………. စာပွဲထိုးကိုခေါ်ပြီး ငွေရှင်းပေးလိုက်သည်။ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကိုတွဲပြီး ဟိုတယ်ပြန်လာလိုက် သည်။ ဟိုတယ်မှ ဝိတ်တာလေးက တံခါးလိုက်ဖွင့်ပေးသဖြင့် အခန်းတွင်းသို့ရောက်သွားကြသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။

မိမိလည်း အနည်းငယ်မူးနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့် နဲနဲတော့လန်းသွားသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအိပ်နေသောကုတင်ဆီ လှမ်းလာလိုက်သည်။ လှဇော်၏ခွင် အောင်မြင်သည်ဟုဆိုရမည်။ ဆုပိုင်ဆွေတစ်ယောက် လုံးဝကိုမှောက်နေချေပြီ။ အီးအဲနှင့် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့။ ‘သမီး ဆုပိုင်.. ထဦး ဦးပြန်တော့မယ်… ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီးနေခဲ့ဦး.. ဟင်းနံတွေ နံနေပြီး..’ ဆုပိုင်ဆွေမှ အသံလေးလေးဖြင့် ‘အင်း… ဦးပြန်တော့မလို့လား. ‘အာ………… မထနိုင်တော့ဘူး အူးဂျော်… တမီး ခေါင်းထောင်လို့မရဘူး….’ မရတော့။ ဆုပိုင်ဆွေမူးနေပြီ။ ‘ အူးဂျော်.. မပြန်ပါနဲ့.. သမီးတစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တတ်တယ်…’ ‘အင်း….ကဲ. မပြန် တော့ဘူး…. လဲစရာရှိတာလဲဦး ကိုယ့်ဦးလေးပဲ မရှက်နဲ့ ဦး ’ လှဇော်ရှေ့တိုးပြီး ဆုပိုင်ဆွေတီရှပ်လေးကိုကိုင်လိုက်သည်။ လှဇော်ဘာမှပြန်မပြောပါ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဟိုရမ်းဒီရမ်းမို့ တော်တော်ချွတ်ယူလိုက်ရသည်။ အခုမှ အောက်ခံဘရာပန်းရောင်လေးကို တွေ့ရသည်။ ရင်သားများ အရမ်းမဖွင့်ဖြိုးသေးသည်မို့ ဘရာအောက်မှ ဖြူဖွေးသော အသားဆိုင်လေးများကို အနည်းငယ်သာမြင်ရသေးသည်။ ‘ကဲ . ဘောင်းဘီချွတ်မယ်နော်.. ငါ့တူမလေး.. မရှက်နဲ့.. ဦးလေးကိုနော်..’ ဆုပိုင်ဆွေ အသံမထွက်နိုင်တော့။ အရမ်းမူးနေရှာပြီ။ လှဇော် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်ကို အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်လာသည်။ ပြီးမှ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခါးမှကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ‘အ.. ကုန်ပါဘီ.. အချက်တွေတော့ ကုန်ပါဘီ’ ဆုပိုင်ဆွေ ညည်းသံလေးထွက်လာသေးသည်။ အခုတော့ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဘရာနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီတိုသာ ကျန်တော့သည်။

ဘရာကောဘောင်းဘီကော ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆင်တူလေးတွေ။ အောက်ခံဘောင်းဘီမှာ အစောပိုင်းက ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဖိဆွဲချသဖြင့် တင်ပါးတွင် အောက်သို့နဲနဲရောက်နေရာ တင်ပါးအပေါ်ပိုင်းလေး တစွန်းတစပေါ်နေသည်။ ‘ကဲ ထထ.. ဆုပိုင် လိမ္မာတယ်.. ရေချိုးခန်းထဲသွားကြရအောင်နော်…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းထဲပွေချီသွားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ရေစိမ်ကန်ထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေကိုချထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းအား ရေပူ ရေအေးစပ်ရသည်။ ရေနွေးစိတ်ကြိုက်ရမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ ဖြန်းပေးလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ဖျန်းပြီးမှ ဘရာလေးကို ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘရာလေး ပြုတ်သွားချိန်တွင်တော့ ရင်သားမို့မို့လေးများ ပေါ်လာတော့သည်။ ‘အူးဂျော် မကောင်းဘူးတွာ… ချက်ရှာကြီး…’ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက် အာလေးရှာလေးနှင့် ထပ်ခါထပ်ခါပြောနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်ကာ နဲနဲချွတ်လိုက်သည်။ ‘အူးဂျော်….. အာ… တမီးချက်တယ်….…’ ဘောင်ဘီးလေးမှာ အောက်သို့နဲနဲလျောသွားသဖြင့် ဆီးစပ်လေးပေါ်လာသည်။ အမွေးမရှိပဲပြောင်ရှင်း၍ ခုံးခုံးလေးဖြစ်နေသည်။ လှဇော် ဒီအချိန်ရောက်မှ လျော့ပေးလို့မဖြစ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို လုံးဝဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်မှ ဆွဲချွတ်က နဘေးတွင် ပုံထားလိုက်သည်။ ယခုမှ လှဇော်အလွန်တောင့်တ မြင်ချင်လှသော မိမိတူမလေး၏ ပိပိလေးကို မြင်ရတော့သည်။ ခုနက ဆီးစပ်အထိအမွေးမမြင်ရသဖြင့် မပေါက်သေးဟု ထင်မိသော်လည်း အမှန်မှာ ပိပိအထက်နားတွင်ကပ်၍ စုစုပါးပါးဖြင့် အမွေးနုရေးရေးလေး ပေါက်နေချေပြီ။ အမွေးနုလေးများမှာ ရေစိုပြီး ဆီးခုံတွင် ကပ်နေသည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ အလယ်မှ အဆံလေး တဝက်တပျက် ပြူထွက်နေသည်။

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဦးဇော်မကောင်းဘူးဆိုတာချည်းပဲ အာလေးလျာလေးကြီးရွတ်နေသည်။ လှဇော် အရမ်းကြီး ရှုနေလို့ မဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး လက်စသပ်ရန် ကြိုးစားရတော့သည်။ ဆပ်ပြာလေးကိုယူ။ လက်ထဲတွင်ပွတ်ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အထက်ကို အသာအယာတက်ကာ ရင်သားလေးများအား ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်ကလေးဖြင့် အသာချေလိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအားပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါင်လေးများကို ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပေါင်ကလေးများကို ရွရွလေးပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရင်း ပိပိလေးဆီကူးလာခဲ့သည်။ ပိပိလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ‘အူးဂျော်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အ.. အ…’ ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးရုံသာငြီးနိုင်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးအား အသာအယာ ဆက်ပွတ်နေလိုက်သည်။ အလယ်မှ အဆံလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော် အတွင်းထဲအထိတော့ မထိုးရဲသေး။ မိမိတူမ ဆိုသည့်အသိက ရာဂစိတ်ကိုပိုနွိုးဆွသလို မလုပ်သင့်ဟုတ်လည်း အတင်းထိန်းနေသည်။ စိတ်ကြိုက်အားရအောင်လုပ်ပြီးမှ ရေပန်းဖြင့် ဆပ်ပြာဆေးပေးလိုက်သည်။ ရေပန်းအား ရေနွေးထက်ရေအေး ပိုစပ်ပေးလိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့်ထင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အမူးနည်းနည်းပြေလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်နေမှန်းသိလာသည်။ လူကတော့ မဟန်နိုင်သေး။ လှဇော် ပြန်တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ တွဲထားစဉ် ဆုပိုင်ဆွေနောက်ပိုင်းကိုလည်း စူးစမ်းလိုက်သေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးများမှာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားလေးဖြစ်သည်။ ဖင်နှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီ သီးခြားလေးပေါ်က အလယ်ကအမြှောင်းလေးမှာ ရှင်းနေသည်။ ဖွေးဥနေသော ဖင်နှစ်လုံးကို မနေနိုင်တော့သဖြင့် မထိတထိကိုင်လိုက်သေးသည်။ ပြ်ီးမှ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြီးဖြင့် ထိုင်ရင်း ‘ဦးဇော် မကောင်းဘူးကွာ… မီးကို တုံးလုံးချွတ်တယ်.. ဘာတွေလုပ်မှန်းမသိဘူး… ရှက်လိုက်တာ…’ လှဇော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ တဘတ်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အသိစိတ်ဝင်နေသဖြင့် မဟုတ်မဟတ် ဆက်မလုပ်တော့ပဲ လူရိုးလူကောင်းလေး မိမိတူမလေးကို ပြုစုနေသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့။ အမူးလည်း တော်တော်ပြေသွားပုံရသည်။ လှဇော်မှ အိမ်ခိုင်းလိုက်သောအခါ အိပ်ယာပေါ် သာအယာလှဲသွားတော့သည်။ လှဇော်လည်း အခုမှပင် အသက်ရှူဖြစ်တော့သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက အသက်ပင် ရှူမိသည်ဟုမထင်။ ချစ်စရာတူမလေးမို့ မဟုတ်တရုတ် လုပ်ချင်သည်ကလည်း တပိုင်းသေနေသည်။ တူမမို့လည်းကြောက်သည်။ သူများတွေသာ သိသွားလို့ကတော့ မိမိကိုယ် သတ်သေစရာ တလမ်းပဲရှိသည်။ အောက်မှ ဂျူနီယာလှဇော်ကလည်း အတင်းကိုရုန်းကြွနေသည်။ လူလည်း အရက်နံ့ ချွေးနံ့များရောနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီး တဘတ်ပတ်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်ကျေနပ်မွုလည်း ရရှိသွားပြီမို့ အိပ်ချလိုက်တော့သည်။ မနက်လင်းတော့ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ကျောပေး၍ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေဆဲ။ လှဇော် အိမ်သာထဲဝင် အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားတိုက်မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို တဘတ်နှင့်သုတ်နေတုန်း အခန်းတံခါးလာခေါက်သည်။ မနက်စာလာပို့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဝိတ်တာကို စားပွဲပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို နွိုး၍မနက်စာစားခိုင်းကာ ပြီးမှပြန်အိပ်ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးကို အသာအယာလွုပ်ပြီး နွိုးလိုက်သည်။ ‘ဆုပိုင်… တူမလေး… ထထ.. မနက်စာစားကြရအောင်.. ပြီးမှပြန်အိပ်….’ ‘အင်း.. ’ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ငြီးနေသေးသည်။ ‘ထထ.. ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားပေးမယ်…’ ‘ထဘူး… ဦးဇော်လာမနွိုးနဲ…’ ကောင်မလေး နွုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ခေါင်းအုံးဖြင့် မျက်နှာကိုကွယ်လိုက်သည်။

လှဇော်က ခေါင်းအုံးကို အသာအယာဆွဲရင်း ‘ဘာလို့စိတ်ဆိုးတာလဲ.. ဦးဇော်ဘာများလုပ်မိလို့လ…ဲ ’ ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲထားရင်း… ‘မနေ့ညက ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာလုပ်တာလဲ…’ ‘ဘာလုပ်လို့လဲ . ဦးဇော်ဘာလုပ်မိလို့လ…ဲ ’ ‘ဦးဇော် လုပ်တာလေ…’ ‘ရော်. ဘာလုပ်မိလို့လဲဆိုနေ…’ ‘ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ်သိမှာပေါ့….’ ‘ဘာမှမလုပ်ပါဘူး… ’ ‘ဦးဇော်မညာနဲ့… ဆုပိုင်သိတယ်…’ ‘ကဲ . ဆုပိုင်သိတယ်ဆိုလဲ ပြောလေ…’ ‘အာ…………….. ဦးဇော်နော်.. ဆုပိုင်ငိုမှာနော်…’ ‘ပြောလေ.. ဆုပိုင်… ဦးဇော် ဘာလုပ်လို့လ…ဲ .’ ‘အာ.. ရှက်ပါတယ်ဆိုနေမှ…’ ‘ပြောပါဆို…. မပြောရင် ကလိထိုးမှာနော်…’ ‘မပြောပါဘူး.. ဦးဇော်သိတာပဲကို…’ ‘ကဲကွာ.. မပြောချင်ရင်…’ လှဇော်ပြောပြောဆိုဆို ဆုပိုင်ဆွေကို ကလိထိုးလိုက်သည်။ ‘အာ… ခစ်ခစ်.. ယားတယ် ဦးဇော်ရေ.. ’ ‘က.ဲ . ပြော… ညက ဦးဇော်ဘာလုပ်တုန်း…’ ‘မပြောဘူး…’ ‘ကဲ . မပြောချင်ဦး…’ ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်။ ‘အားအား.. တော်ပြီ.. ပြောမယ် ပြောမယ်… ခစ်ခစ်.. ဟီးဟီး…’ ‘ကဲပြော…’ ဆုပိုင်ဆွေခေါင်းအုံးကို မျက်နှာကွယ်လျှက်နှင့်… ‘ညက ဦးဇော် ဆုပိုင် အဝတ်အစားတွေကို ဘာလို့ချွတ်တာလ…ဲ ’ ‘အော်.. မချွတ်လို့မှမရတာ.. ဆုပိုင်က ဟင်းရည်တွေ ပေထားတာကို… ဘာလဲ အဲဒါကို ဆုပိုင်က စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့..’ ‘ဆုပိုင် ဦးဇော်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူး… ဒါပေမဲ့…..’ ‘ဒါပေမဲ့.. ဘာဖြစ်လဲ..’ ‘ရှက်တယ်.’ ‘အော်… မရှက်ပါနဲ့… ဦးလေးနဲ့တူမပဲကို’ လှဇော်ပြောပြောဆိုဆို ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးလွတ်သွားတော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို လက်နှင့် အုပ်ထားသည်။ ‘မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်… ဦးလေးနဲ့တူမပဲဟာ ရှက်စရာ မလိုပါဘူး…’ ဆုပိုင်ဆွေအား အတင်းပွေ့ပြီးဆွဲထူလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာအား တဖက်သို့လှည့်ထားဆဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးက ရဲတွတ်နေသည်။ ‘မနေ့ညကကိစ္စ ဦးဇော်ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူးနော်.. ပြောရင် ဆုပိုင်ရှက်လွန်းလို့သေလိမ့်မယ်..’ ‘အင်းပါ စိတ်ချ မပြောဘူး…’ ‘ကတိနော် .’ ‘အင်း ကတိ…’ ဆုပိုင်ဆွေ လက်သန်းလေး ထောင်ပေးသည်။ လှဇော် ဒီလောက်တော့ နပ်သည်။ မိမိလက်သန်းလေးနှင့်ပြန်ချိတ်ပေးလိုက်သည်။ ‘ကဲက.ဲ . မျက်နှာသွားသစ်.. ပြီးရင် မနက်စာစားကြမယ်… ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားနှင့်မယ်….’ ‘အင်း အင်း…’ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားမှ လှဇော် မနက်စာတင်ထားသော စားပွဲဆီ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မနက်စာ ပြင်ဆင်နေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းခိုးကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်ခပ်ဝါးဝါးကြားမှ ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီချွတ်ချပြီး အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထိုင်တာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်မွုံဝါးဝါးကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလေးကကြည့်လို့ပင်မဝ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအတွက် ကော်ဖီဖျော်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပုခုံးပေါ်တင်ပြီးလာထိုင်သည်။ ‘ကဲလာ… ဆုပိုင်အကြိုက် ကော်ဖီကို နို့များများနဲ့ ဖျော်ထားတယ်…’ ‘အလ.ဲ့ . ဦးဇော်က ဆုပိုင် အကြိုက်တောင် သိနေပါ့လား…’ ‘သိတာပေါ့.. ဦးဇော်က ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက ဂရုစိုက်ကြည့်နေတာကို… ’ ‘ဟားဟား.. အပိုတွေ…’ လှဇော်ပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကော်ဖီလေးတစ်ကျိုက်သောက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ယခုမှ မျက်နှာသစ်ထားသဖြင့် ဘာမှမလိမ်းရသေး။ ပါးပြင်လေးက ကြည်စိမ်းနေသည်။ သွေးကြောလေးများပါမြင်နေရသည်။ မျက်ခုံးကောင်းသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်း နွုတ်ခမ်းလေးက ဖူးနေသည်။နုပျိုလှသောမျက်နှာလေးတွင် အပြစ်ကင်းစင်မွုက ထင်းကနဲပေါ်လွင်နေသည်။ ‘ငါ့တူမလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းတာပဲနော်…’ ‘အာ.. ဦးဇော်.. မစားပဲနဲ့ လူကို ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ…’ ‘အော်.. ငါ့တူမလေးက တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းလို့ပါကွာ… နွုတ်ခမ်းလေးတွေများ ရဲပြီး ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေတာ….’ ‘ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လာပြီနော်.. လူကို စေ့စေ့လာကြည့်နေတယ်…’ ဆုပိုင်ဆွေ ရှက်နေသော်လည်း မိမိအလှကို ချီးကျူးနေသဖြင့် မိန်းခလေးပီပီ သဘောကျနေသည်။

‘ဦးဇော်က ဆုပိုင်ကို စေ့စေ့ကြည့်တာ အခုမှမဟုတ်တာ…. မနေ့ညကတည်းက…’ ‘ဟား…. တော်ပြီ.. အဲဒါကို ထပ်မပြောနဲ့တော့…’ ‘အော်.. ပြောပြတာပါ.. ဦးဇော် ဘယ်လောက်စေ့စေ့ကြည့်သလဲဆိုတာကိုပြောပြတာပါ။ စေ့စေ့ကြည့်သလားမမေးနဲ့ မှဲ့နက်နက်လေးတစ်လုံး ဘယ်နားမှာရှိလဲတောင် သေချာသိတယ်….’ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေး ဘယ်ဖက်ကပ်ရပ်တွင်ရှိသော မှဲ့ကလေးကို ရည်ညွန်းပြောလိုက်သည်။ ‘အား…… သေပြီ သေပြ…ီ ‘အင်း.. တွေ့တာပေါ့…’ . ဦးဇော် အဲဒါပါတွေ့တယ် ဟုတ်လား….’ ‘အာ………. ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လို့သေတော့မယ်… ဦးဇော်.. အဲဒါဘယ်သ့ကိူုမှမပြောပါနဲ့နော်…’ ‘အော်ကွယ်.. မပြောပါဘူးဆိုနေ.. ကိုယ့်တူမလေး အရှက်ကွဲမဲ့ကိစ္စ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ….’ ‘ဦးခန့်ကိုလည်းမပြောရဘူးနော်…’ ‘မပြောဘူး…’ ‘ဖေဖေတို့ကိုလည်းမပြောရဘူးဖေဖေတို့သာသိသွားလို့ကတော့ ညဖက်မူးတာပါသိမှာ.. ….’ ‘အင်းပါ… ဦးဇော်တို့ ၂ယောက်တည်းကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူး…’ ‘ကတိပေးနော်…’ ‘ကတိပေးပါတယ်ဆိုနေ…’ ‘ကဲ က…ဲ စားပြီးရင် ဟိုနားဒီနားသွားချင်သေးလား.. ဦးဇော်လိုက်ပို့မယ်… ဒါမှမဟုတ် ပြန်အိပ်ချင်လဲအိပ်…’ ‘မအိပ်တော့ဘူး… အပြင်ထွက်ချင်တယ်…’ ‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော်တို့ ဟိုနားဒီနားသွားကြမယ်လေ.. နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စားမယ်… ပြီးရင် ဦးဇော် မြဘုရားလိုက်ပို့မယ်…’ ‘ဟုတ် ‘ဒါဆိုရင် ရေသွားချိုး…’ ‘အမ်… ဆုပိုင်မချိုးသေးဘူး.. ဦးဇော်အရင်ချိုး….’ ‘ဆုပိုင်ချိုးလေ.. ဆုပိုင်က အလှပြင်ရဦးမှာ.. ဦးဇော်တို့က မြန်တယ်လေ…’ ‘ဟင့်အင်း.. ရဘူးကွာ.. ဦးဇော်အရင်ချိုး…’ ‘ကဲပါ မမလေးရယ်.. အရင်ချိုးဆိုလဲ ချိုးပါ့မယ်… အဲဒါဆိုလည်း အခန်းပြင်ထွက်ပေးဦး’ ‘အောင်မာ.. မထွက်ပေးပါဘူး.. ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချိုးပေါ့…’ ‘အာ.. ဦးဇော်ရေချိုးတာ ဆုပိုင်ချောင်းကြည့်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…’ ‘ဟွန့်.. သူ့တုန်းကကျတော့ ဆုပိုင်ကိုအကုန်ကြည့်ပြီး.. အခုသူ့အလှည့်ကျမှ သိတတ်နေလိုက်တာ.. ထွက်ပေးဘူး…’ ‘အာ… မတူဘူးလေ.. လူကြီးနဲ့ ကလေး…’ ‘မသိဘူး မသိဘူး.. မထွက်ပေးဘူး… လုံးဝကို မထွက်ပေးဘူး.. ဒါပဲ….’ ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

‘က.ဲ . ပြောမရရင်လည်းနေတော့… ဦးဇော်ကို ခိုးတော့ မကြည့်နဲ့နော်..’ ‘အောင်မာ.. ကြည့်စရာလား.. မကြည့်ဘူး…’ လှဇော်ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ တီဗွီချယ်နယ်များအား ရီမုတ်ဖြင့်ကလိသလိုဖြင့် လှဇော်ဖက် ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဘောင်းဘီပါချွတ်ကာ ရေပန်းဖွင့်ချိုးလိုက်သည်။ မှန်မှာခပ်ဝါးဝါးသာရှိသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရိုးတိုးရိတ်တိမြင်ရမြင်မှာ ယုံမှားစရာမရှိ။ ဆုပိုင်ဆွေ ရီမုတ်နှိပ်နေသလိုဖြင့် ခိုးကြည့်နေဆဲ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဖက်လှည့်ပြီးချိုးလိုက်သည်။ သေချာမမြင်ရတောင် အမွေးများကြားမှ မည်းမည်းဖွံ့ဖွံ့ရှိသော ဂျူနီယာလှဇော်၏ အလုံးအထည်ကတော့ သေချာမြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား ရီမုတ်ကိုင်လျှက် ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကြည့်နေမှန်းသိတော့ ဂျူနီယာလှဇော် ထကြွလာသည်။ ဒီအတိုင်းပင်လွတ်ထားလိုက်သည်။ ခဏနေမှ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒါတောင် မကြာမကြာ ခိုးကြည့်နေသေးသည်။ လှဇော် ရေချိုးပြီးမှ တဘတ်ကို ခါးတွင်ပတ်ရင်း ထွက်လာလိုက်သည်။ ဂျူနီယာလှဇော်၏ ရုန်းကြွမွုကြောင့် ရှေ့တွင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းတော့ဖြစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကိုကြည့်ရင်း… ‘ဦးဇော်က ဗလတောင့်တယ်နော်…’ ‘အင်း.. ဦးဇော်က ရေကူးတယ်လေကွာ…’ ‘ဟုတ်လား.. ကြွက်သားကြီးတွေဆို အသည်းယားစရာကြီး…’ ‘ကဲက.ဲ . အဲလောက်ကြည့်မနေနဲ့တော.့ . ရေသွားချိုးတော့…’ ‘ဟာ.. ဦးဇော်ကလည်း… လူကိုများ.. … ’ ဆုပိုင်ဆွေ ပါးစပ်မှ ပွစိပွစိပြောရင်း ရေချိုးခန်းဖက်ထွက်သွားသည်။ လှဇော်ကတော့ တဟားဟားအော်ရယ်ရင်း ရေသုတ်နေလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါ လှဇော်အလှည့်။ အဝတ်ပင်မဝတ်သေးဘဲ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။ ညက လှဇော်ဝတ်ပေးထားသည်မှာ ညဝတ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီသာဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ချွတ်စရာများများစားစားမရှိ။

အင်္ကျီချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ရင်သားလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် လှမ်းမြင်နေရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လှဇော်အား ကျောပေးထားသဖြင့် ဖင်လုံးဖွေးဖွေးလေးများကိုသာ မြင်နေရသည်။ ဘောင်းဘီနှင့်အင်္ကျီကို တန်းတွင်လှမ်းတင်လိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘေးတစောင်းကောက်ကြောင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းဖွင့်ပြီး ရေချိုးတော့သည်။ မှန်မှာ အလယ်တွင်သာ ကွက်၍မွုန်အောင်လုပ်ထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေတံလေးများကို ပေါင်ရင်းနီးပါး ကြည်ကြည်လင်လင်ကို မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ရေပန်းအောက်တွင် လှည့်ပတ်ချိုးနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆပ်ပြာတိုက်ရင်း လှဇော်ကို လှမ်းနောက်သည်။ ‘ဦးဇော်… ကြည့်နေတာများ မျက်လုံးတောင် ကျွတ်ကျတော့မယ်..’ ‘အော်.. ဆုပိုင်က လှတာကိုး…’ ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆပ်ပြာတိုက်နေသည်။ ပိပိလေးပါ ဆပ်ပြာဖြင့်တိုက်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ခြေထောက်ကို တိုက်ရန် ငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ မှန်အကြည့်ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာက မှန်အနောက်နှင့်တန်းတန်း။ ပုခုံးလောက်မှစ၍ အောက်အထိက မှန်အကြည်တွင် ပြတ်ပြတ်သားသားကို မြင်နေရသည်။ လှဇော်နှင့် ဘေးတိုက်အနေအထားဖြစ်သည်။ ပေါင်တံစင်းစင်း။ ဖင်လုံးဖွေးဖွေး၊ကျောကုန်းဖွေးဖွေးဖြင့် တခါတခါ ရင်သားလေးတွေပါ မြင်ရသေးသည်။ နို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများက အထင်းသား။ခြေထောက်ကို ချေးတွန်းနေသဖြင့် လက်နှင့်ဖိတွန်းလိုက်တိုင်း တင်ပါးလေးများက ကြွကြွသွားသည်။ ပြီးမှ သတိဝင်လာက ‘အဲတော့.. ကုန်ပါပြီ ကုန်ပါပြီ.. မှန်အကြည်ဆိုတာ မေ့သွားတာ…’ ဆုပိုင်ဆွေကမန်းကတန်းပြန်ထသည်။ ‘ဟားဟား… အပျိုကြီး မဆုပိုင်ဆွေရေ… အကုန်ကို မြင်ရတာဗျ… ဟားဟား..’ လှဇော် တဟားဟားရီရင်းလှမ်းစသည်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာတော့ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တင်းမာနေသည်။ ‘ဦးဇော်. နှာဘူး…’ ရေပန်းအောက်တွက် ဆပ်ပြာများဆေးချသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။ ရေပန်းကိုပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ကိုယ်ပေါ်မှရေများကို ခါချနေသည်။ တင်ပါးလေးများ တုန်တုန်သွားသည်ကို ခပ်ဝါးဝါးလှမ်းမြင်နေရသည်။

လက်ဖြင့်တစ်ကိုယ်လုံးသပ်ချသည်။ပြီးမှ တဘတ်ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်ရင်း ‘အဲတော့.. တဘတ်လဲမရှိပါလား…’ လှဇော်ဆီလှမ်းအော်သည်။ ‘ဦးဇော် တဘတ်လဲမရှိပါလား…’ ‘ဟုတ်လား… ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ…’ လှဇော်အကြောင်လှမ်းရိုက်သည်။ ‘မသိဘူး…’ ဆုပိုင်တွေ လှည့်ပတ်ရှာနေသည်။ ပြီးမှ ‘အော်.. သိပြီ.. ဦးဇော်ခုနကယူသွားတာမှလား…’ ‘ဟား.. ယူပါဘူးဗျာ…’ ‘ဟုတ်ပါတယ.် . ဦးဇော်ယူသွားတာ… ခုနက ဦးဇော်ခါးမှာပတ်ထားတာ တစ်ခု ပုခုံးပေါ်တင်ထားတာတစ်ခု… . အခုဒီမှာ မျက်နှာသုတ်တဲ့ အသေးလေး ၂ခုပဲကျန်တော့တယ်….’ ‘ဟဲဟ.ဲ . ဟဲဟ…ဲ ’ လှဇော် မျက်နှာ စပ်ဖြီးဖြီးဖြင့်အရူးကွက်နင်းနေလိုက်သည်။ ‘ဦးဇော်.. ပြန်လာပေးကွာ….’ ‘အာ.. ခုနက ဦးဇော် သုတ်ထားပြီးသားကြီးဖြစ်သွားပြီ.. မကောင်းတော့ဘူး.. မယူနဲ့တော့နော်..’ ‘ဟား……… မယူလို့မရဘူးလေး.. အခုဆုပိုင်ပတ်စရာ ဘာတဘတ်မှမရှိတော့ဘူး…’ ‘မရှိတော့လဲ ဒီအတိုင်းပဲ တုံးလုံးလေးထွက်လာပေါ့…’ ‘ဟာ.. ထွက်စရာလား… ဦးဇော်.. မညစ်ပတ်န့ကွဲာ… ပေးပါ…’ ‘မပေးပါဘူး… ဒီအတိုင်းပဲထွက်ခ.ဲ့ . ဦးဇော်အကုန်မြင်ပြီးသားကို.. မှဲ့လေးတောင်သိနေမှတော့…’ ‘အား.. ဦးဇော်ရေတော်တော့…’ ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်တောင်းလို့လဲ ရမည် မဟုတ်မှန်းသိသဖြင့် မိမိဖာသာ အကြံထုတ်လျှက်ရှိသည်။ တဘတ်အသေးကို ခါးတွင်ပတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ တဘတ်မှာ အတော်သေးသဖြင့် ခါးတွင်လုံးဝမမြဲ။ ပြန်ပြေပြေကျနေသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပတ်နေသည်ကို မှန်ဝါးဝါးကြားမှ အပီအပြင် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တဆက်တည်း မိမိတွင်ရှိသော တဘတ်ကို စောင်အောက်ထဲထိုးပြီး ဖွက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ကိုချည်ရင်းဖြင့်ရသွားသည်။ ရင်ဘတ်ကတော့ နောက်တစ်ထည်ဖြင့် လုံးဝစည်းမရသဖြင့် တဘတ်လေးဖြင့် ရင်သားလေးတွေကို ကွယ်ပြီးထွက်လာသည်။ နွုတ်မှလည်း ဦးဇော်နှာဘူးဆိုတာကို ဂါထာတစ်ခုလို ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

ရေချိုးခန်းပေါက်ဝရောက်သည်နှင့် လှဇော်ဆီသို့ မျက်စောင်းဒိုင်းခနဲ လှမ်းထိုးသည်။ လှဇော်ကတော့ ရီကျဲကျဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ဆီလှမ်းလာသည်။ အောက်ကတဘတ်မှာ အရမ်းသေးသဖြင့် ပေါင်တခြမ်းက အလိုလိုပေါ်နေသည်။ အနံလည်းတိုသဖြင့် ဖင်အောက်မှာလည်းမလုံ။ ခြေလှမ်းနဲနဲဟလျှင်ပင် ပိပိလေးက လှစ်ခနဲ ပေါ်ပေါ်လာသည်။ လှဇော်ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ‘ဦးဇော်.. တဘတ်ပေးကွာ….’ ‘ဦးဇော်မှာ မရှိဘူးလေ.. ဒီတဘတ်တစ်ခုတည်းကိုး…’ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကို ခြေအဆုံးခေါင်းအဆုံးကြည့်ရင် ရီကျဲကျဲလုပ်နေသည်။ ‘မဟုတ်ဘူး.. ဆုပိုင်သိတယ.် . ဦးဇော်ဆီမှာရှိတယ်… ဦးဇော် ညစ်ပတ်ထားတာ…’ ‘ရော်.. မမလေးရယ်.. မဟုတ်ရပါဘူးဆိုနေ…’ ‘မဟုတ်ဘူးဆိုလ.ဲ . ခုဦးဇော်ဝတ်ထားတာ ဆုပိုင်ကိုပေး…’ ‘အင်.. ညည်းကို ပေးရင် ကျုပ်က တုံးလုံးဖြစ်သွားမှာပေါ့.. ‘ ‘သိဘူးကွာ.. ပေး.. ခုချွတ်ပေး…’ ‘ဟား….’ ‘မပေးဘူးလား.. မပေးရင် ဆုပိုင်ချွတ်ယူမှာနော်…’ ‘အာ.. ဒီကောင်မလေးတွေ ခက်နေပါပြီ….’ ‘ဆုပိုင် တစ်ကနေ သုံးအထိရေမယ်… မပေးရင် တကယ်ချွတ်ယူတော့မှာနော်..’ ‘နေ.. နေပါဦး…’ ‘တစ်….’ ‘ဟား….. တယ်ခက်တာပဲ…’ ‘နှစ်…….’ ‘တကယ်ချွတ်မလ့လို ‘သုံး……..’ ဆုပိုင်ဆွေအော်ရင်းတန်းလန်းဖြင့် လှဇော်ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကိုဆွဲလုတော့သည်။ လှဇော်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တဘတ်ကိုထိန်းထားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လက်တဖက်က ရင်သားပေါ်တွင်ရှိသော တဘတ်ကိုပြုတ်မကျအောင်ကိုင်ရင်း ဆွဲရသည်မို့ အားမပါ။ ထို့ပြင် တဘတ်မှာလည်း လှဇော်ခါးတွင် မြဲမြံစွာပတ်ထားသဖြင့် မကျွတ်။ အားနဲ့ဆွဲဆောင့်သည်။ လုံးဝမကျွတ်။ အားမရတော့ ရင်သားတွင်ကာထားသော တဘတ်ကိုလွတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဆောင့်တော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးနှစ်မွာမှာ လှဇော်ရှေ့တွင် အကာအကွယ်မဲ့စွာဖြင့် လွုပ်ရှားနေသည်။

သို့သော် အရွယ်အစားမကြီးသဖြင့် သိပ်မလွုပ်။ အားနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လွုပ်မှ တုန်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်ကလည်း တဘတ်မကျွတ်စေရင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းထားသည်။ ‘ဟ.ဲ့ . ဟ.ဲ . အို… ကောင်မလေး… ဘယ်န့.ှဲ . တအားဆွဲနေရတာလဲ…’ ‘ပေးကွာ.. ပေးကွာ…’ ဆုပိုင်ဆွေ အားပိုရအောင် ခြေထောက်အားစုရပ်ထားရာမှ အသာကားလိုက်သည်။ ကားလိုက်ကာမှ ခါးတွင်မရမကချည်ထားသော တဘတ်လေးပါကျွတ်ကျပြီး ခြေရင်းတွင်ပုံကျသွားသည်။ ‘အို…. ဟ.ဲ့ . ဟ…ဲ့ မမလေးရေ… ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေပြီနော်…’ လှဇော်ရီရင်း လှမ်းစသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပြန်ဝတ်မနေတော့။ လိုရင်းမှာ လှဇော်၏ ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကို ရရေးဖြစ်နေသည်။ လှဇော်ကတော့…. လက်နှစ်ဖက်က မိမိခါးမှ တဘတ်မပြုတ်စေရန်ကိုင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ပိပိလေးကို ကြည့်နေမိသည်။ ညကသာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် အမွေးစိမ်းဖန့်ဖန့်လေးကို မြင်ရသော်လည်း ယခုမူ အမွေးပင်ပေါက်ပါလေစဟု ထင်ရသည်။ ပေါင်ကလေးကားထားသည်ကို အပေါ်စီးမှ မြင်ရခြင်းဖြစ်သဖြင့် ပိပိအောက်ပိုင်းကိုတော့ မမြင်ရ။ အကွဲကြောင်းလေးသာ မြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ လှဇော်မနေနိုင်သဖြင့် လက်တစ်ဖက်လွတ်ပြီး စသလိုလိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေတင်ပါးလေးကို အသာအယာလှမ်းရိုက်သည်။ နူးနူးညံ့ဖြင့် အိကနဲအထိအတွေ့ကို ရလိုက်သည်။ ထိုအထိအတွေ့နှင့် တပြိုင်နက်တည်း မိမိအောက်ပိုင်းမှာလည်း အေးကနဲခံစားလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆီမှ ဟင်ကနဲ အာမေဋိတ်သံ ထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် အထိန်း၊ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း အားဖြင့်အဆွဲ၊ တဘတ်ကျွတ်သွားခြင်းပင်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာကား အတားအဆီးမရှိ အပေါ်သို့ထောင်တတ်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက်ရှိသည်။ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဂျူနီယာလှဇော်ကို မြင်ပြီးကြက်သေသေသွားကား လက်တွင်ကိုင်တားသော တဘက်ကို လွတ်လိုက်သည်။ လှဇော်က အလျှင်အမြန် ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆက်မလုတော့ပဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ချာကနဲလှည့်သွားသည်။ တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့်လည်း ‘ဦးဇော် နှာဘူးကြီး’ ဟု တတွတ်တွတ်ရွတ်နေသည်။ အသံတွေတော့ တုန်နေမှန်း လှဇော် သတိထားမိလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ့ဖာသာသူ ဖင်အပြောင်သားနှင့်ပင် သေတ္တာဖွင့်ကာ အဝတ်တွေ ရွေးထုတ်နေသည်။ လှဇော်မှလည်း အသင့်ပြင်ထားသော ဘောင်းဘီနှင့်အင်္ကျီကို ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော်ဝတ်လြို့ ပီးလောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ အဝတ်ရွေးလို့ပြီးသည်။ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်လှမ်းထိုးရင်း အောက်ခံဘောင်းဘီကို စွတ်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်လေး။ ကာတွန်းရုပ်ကလေးများဖြင့်။ ပြီးမှဘရာစီယာ ပန်းရောင်ကို ဝတ်သည်။ ဘောင်းဘီတို အဝါ။ တီရှပ် အနီလေး ဖားရုပ်ကလေးနှင့်။ လှဇော်အဆင်သင့်ပြင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို အနည်းငယ်ပြင်ဆင်ပြီးသည်နှင့် ၂ယောက်သား အခန်းပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းပြင်ရောက်သည်အထိ ရင်ခုန်ုသံမငြိမ်သေး။ ဆုပိုင်ဆွေလည်း ရင်ခုန်နေပုံရသည်။ ဘာစကားမှမပြောပဲ ခေါင်းငုံ့နေသည်။ တည်းခိုသော ၈လွာမှ အောက်ဆင်းရန် ဓာတ်လှေကားထဲဝင်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်တည်း။ ဓာတ်လှေကားတွင်းရှိ လေးဖက်လေးတန်မှန်များမှ နှစ်ယောက်စလုံး အချင်းချင်းမြင်နေရသည်။ လှဇော်မှ လေသံလေးဖြင့် ‘ဆုပိုင်… ရှက်နေတာလား……’ ‘…..’ ‘ဒါမှမဟုတ.် . ဦးဇော်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား…’ ‘မဆိုးပါဘူး….’ ဆုပိုင်ဆွေ မပွင့်တပွင့်ဖြင့်အသံထွက်လာသည်။ ‘ဒါပေမဲ့.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို အထင်မသေးပါနဲ့နော်…’ ‘ဘာကိစ္စသေးရမှာလည်း ဆုပိုင်ရယ်…’ ‘ဆုပိုင်… ဒီလိုမျိုးတခါမှ မဖြစ်ဖူးပါဘူး… ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်စိတ်ထဲမှာ အရမ်းရင်းနှီးသလိုခံစားရလို့ပါ… ဆုပိုင်သူများတွေနဲ့လည်း အဲလိုမျိုး မနေဖူးပါဘူး….’ ‘အင်းပါ.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ယုံပါတယ်…’ ‘ဦးဇော်.. ဒီကိစ္စကို ဘယ်သ့ကိူုမှမပြောပါနဲ့နော်.. ဆုပိုင်တောင်းပန်ပါတယ်…’ ‘စိတ်ချပါ.. ဆုပိုင်ရယ်.. ဦးဇော် ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဘူး… ဒါတွေဟာ ဦးဇော်နဲ့ဆုပိုင် နှစ်ယောက်တည်းသိတဲ့ ကိစ္စဖြစ်စေရမယ်… နော်…’ လှဇော်ပြောရင်းဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်လေးမှီချလိုက်ကာ လှဇော်အားပြန်ဖက်လာသည်။ ဓာတ်လှေကား တံခါးပွင့်သွားသည်မို့နှစ်ဦးသားပြန်ခွာလိုက်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လှဇော်ရင်တွင်းကြည်နူးနေသည်။

ရင်ခုန်နွုန်းကလည်း မကျသေး။ အရင်ကထက် ပိုရင်းနီးသွားကြကြောင်းတော့ နှစ်ဦးသားနားလည်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်းပျော်ရွင်မြူးထူးလျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား အနီးနားရှိ shopping mallတစ်ခုသို့ ခေါ်သွားသည်။ရေခဲမုန့်ကျွေးသည်။ ကလစ်လေးဝယ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေလိုချင်သည်ဆိုသော သူ့တစ်ကိုယ်စာနီးပါးရှိ တတ်ဒီဘဲမွေးပွအရုပ်ကြီး ဝယ်ပေးလိုက်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။ နေ့လည်စာစားခါနီး ဘုန်းခန့်တို့ဖုန်းလှမ်းဆက်သဖြင့် ဟိုတယ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အရုပ်ကြီး အခန်းတွင်းပြန်ထားသည်။ နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စားကြသည်။ ပြီးမှ မြဘုရားသို့ လှဇော်လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ခရီးလမ်းတစ်လျောက်လုံး ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်ကို မလွတ်တမ်းဆုပ်ထားသည်။ လှဇော်နှင့်ဆုပိုင်ဆွေကဟော်တယ်တွင် ညစာစားမည်။ ညဖက် အနီးနားလည်ဖြစ်ချင်လည်ဖြစ်မည် ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ ဟော်တယ်ရောက်ရောက်ချင်းပင် လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေနှင့်တိုင်ပင်ကာ ညစာကို အခန်းတွင်သာစားသောက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်တာသို့သွားကာ စားသောက်မည့်စာရင်းကိုမှာ၍ အပေါ်တက်ခဲ့ကြတော့သည်။ အခန်းတွင်းရောက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက ကုတင်ပေါ်သို့သွားကာ ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာကြမ်းပေါ်တွင်ထောက်ရက် ပက်လက်လှန်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ခြေထောက်အား လှဇော်ဖက်လှည့်ကာ ကားထားသလိုဖြစ်နေသည်။ မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီမှာ တိုတိုပွပွဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်ကလေးမှာ အထင်းသားပေါ်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဘေးတွင်ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။ ‘ငါ့တူမလေးလဲ တော်တော်မောသွားပြီနဲ့တူတယ်…’ ‘မောတာပေါ့ ဦးဇော်ရယ…် .’ လှဇော် လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေဒူးခေါင်းလေးပေါ် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေဘာမှမပြောသဖြင့် အသာအယာပင် ပွတ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း… ‘ငါ့တူမလေးက ပိုပိုချောလာတယ်… ရောက်တဲ့နေ့ကနဲ့တောင် မတူတော့ဘူး..’ ‘ဟား… ဦးဇော်.. လုပ်ပြန်ပြီ.. လူကိုကြည့်ပြီး ပြောနေပြန်ပြီ….’ လှဇော် ပြောပြောဆိုဆိုပင် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ဆုပိုင်ဆွေပါးလေးကို ရွတ်ခနဲနမ်းလိုက်သည်။

‘ဟော့တော…့ ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ…’ ဆုပိုင်ဆွေ လကဝါ်းလေးဖြင့် ပါးကို ယောင်ယမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ‘ငါ့တူမက အရမ်းလှတော…့… ’ ‘ဟား.. ဟား.. အပိုတွေ… ခစ်ခစ်ခစ်.. ‘ဘာရီတာလဲ.. ဦးဇော်ကို လှောင်တာလား…’ ‘ခစ်ခစ်ခစ်..’ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပြန်မဖြေပဲ ဆက်ရီနေသဖြင့် လှဇော်အူယားလာသည်။ ‘ကဲကွာ.. ကဲကွာ.. ရီချင်ဦး…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးနှစ်ဖက်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေက ရီနေဆဲ။ လှဇော်နွုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပါးလေးကို ထိကပ်ထားလိုက်တော့ ရီသံတွေတိတ်သွားသည်။ ရီသံပျောက်သည့်နောက်တွင် အသံရှူသံပြင်းပြင်းလေးက နားနားကပ်ကြားနေရသည်။ သက်ပြင်းမွုတ်သံလေးက လှဇော်ပါးနားမှ ကပ်ထွက်သွားသည်။ လှဇော်စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့နှင့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းသာ ထွက်ပေါ်လာနိုင်သည်။ အနည်းငယ်ကြာမှ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်သည်။ ‘ဦးဇော်.. တော်ပါတော့ဆိုနေကွာ.. လူလည်း ညစ်ပတ်နေပြီ.. ရေချိုးရဦးမှာမို့လ့ပို ‘ဒါဆိုလည်း တူတူချိုးမယ်လေ…’ ‘အာ.. မလုပ်ပါနဲ့… ဆုပိုင်ရှက်တယ်..’ ါ… နော်….’ ‘ဦးဇော်ကို မရှက်ပါန့ဆုဲပိုင်ရယ်.. ဦးဇော်လည်း ဆုပိုင်ကို မြင်ဖူးသလို ဆုပိုင်လည်း ဦးဇော်ဟာကို မြင်ဖူးတာပဲကိုနော်…’ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ တုန့်ပြန်သံထွက်မလာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေလက်ခံလိုက်ပြီဟု လှဇော်ယူဆလိုက်သည်။ ‘က…ဲ ဆုပိုင်သဘောတူတယ်ဆိုရင် ဦးဇော် ဆုပိုင်အဝတ်တွေကို ချွတ်ပေးမယ်နော်…’ ‘ဦးဇော်တို့ကတော့ ပြောရဆိုရ တအားခက်တာပဲ….’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏တီရှပ်လေးကို အောက်ခြေမှမကာ ခေါင်းမှဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ကလေး လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် ပန်းရောင်ဘရာစီယာလေး ပေါ်လာသည်။ ဗိုက်သားကလေးများမှာ အဆီမရှိပဲ ချပ်ချပ်လေးဖြစ်နေသည်။ ‘ဘောင်းဘီလဲချွတ်လိုက်မယ်နော်….’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်လေးကို အသာအယာအောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။

အတွင်းခံပန်းရောင်လေးနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်လာသည်။ ‘ဆုပိုင်က ပန်းရောင်တော်တော်ကြိုက်တယ်နော်…’ ‘ဟုတ် ဘာလ့လိုလ…ဲ ’ ‘အော်… ဆုပိုင် ရောက်တဲ့နေကလဲ အောက်ခံကပန်းရောင်လေ.. အရက်မူးတဲ့နေ့ကလည်း ပန်းရောင်လေးပဲလေ…’ ‘အာ……. ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့က ဝတ်တာကိုလည်း သိတာပဲလား…’ ‘သိတာပေါ့… ဆုပိုင်က ဘောင်းဘီတိုဝတ်မှတော့ ဦးဇော်က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတာလေ…’ ‘ဟာ.. ရှက်စရာကြီးကွာ.. ဦးဇော် တော်တော်ဆိုးတာပဲ…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ခြေထောက်မှ အသာအယာဆွဲချွတ်ကာ အောက်တွင်ပုံထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘရာစီယာလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာ ကျွတ်သွားသည်တွင်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လုံးဝန်းနုနယ်လှသော ရင်သားဖွေးဖွေးလေးများ ထင်းခနဲပေါ်လှတော့သည်။ ‘ဆုပိုင်နို့လေးတွေက လှတယ်နော…်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲနေတာပဲ….’ ‘အာ.. ဦးဇော်… ချွတ်မှာသာချွတ်.. လျောက်ပြောမနေနဲ့ ဆုပိုင်ရှက်တယ်…’ ‘အင်း.. အဲဒါဆို ဆုပိုင်ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ ဦးဇော်ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်…’ ‘အင်း…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ခါးသာရေကြိုးမှ ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာပင်အောက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှလည်း ချွတ်ရလွယ်ကူစေရန် တင်ပါးလေးအသာကြွပေးသည်။ ဘောင်းဘီလေးကို ပေါင်လယ်လောက် ဆွဲချပြီးချိန်တွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးဖွေးဖွေးလေးကို ရင်ခုန်စဖွယ် မြင်နေရသည်။ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို စိထားသဖြင့် ပိပိလေးကိုတော့ မမြင်ရသေး။ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်အောက်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်တံလေးများနှင့် ခြေသလုံးလေးများကား သွယ်သွယ်လေး။ ပေါင်တံလေးများပေါ်တွင် အကြောစိမ်းကလေးများ ရှက်ဖြာနေကြသည်။

လှဇော်သည် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးနှင့် လှနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို တကိုယ်လုံး ခေါင်းမှခြေဖျားအထိ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကြည့်နေမိသည်။ ‘အားပါး.. လှလိုက်တာကွာ…. အပြစ်ပြောစရာ တကွက်မှမရှိဘူး…’ ‘ဦးဇော်.. အရမ်းစိုက်ကြည့်မနေနဲ့ကွာ…’ ‘လှလွန်းလို့ပါကွာ….’ ဆုပိုင်ဆွေပါးနှစ်ဖက်မှာ ရဲရဲနီနေသည်။ မိမိအတွင်းအင်္ဂါများကို ယောက်ျားသားတစ်ယောက်အား အတားအဆီးမရှိ ပြသရသဖြင့် ရှက်စိတ်၊ မိမိကိုယ်ကို အလွန်လှသည်ဟု အမွန်းတင်ခံရသဖြင့် ပီတိဖြစ်စိတ်၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြင့် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိတွေ့ဆက်ဆံမွုများကြောင့် ရင်ခုန်နေသောစိတ်စသည်ဖြင့် အမျိုးအမည် မတပ်နိုင်လောက်အောင် ခံစားချက်များပြင်းထန်လွန်းနေသည်။ ‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေ… ဆုပိုင်ကျတော့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြစ်ပြီး သူကျတော့ ဘာမှလည်း မချွတ်ဘူး…’ ‘ဆုပိုင်လာချွတ်လေ…’ ‘အမ်.. ချွတ်ရဲပါဘူး… ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချွတ်ပါလား…’ ‘အင်း.. အဲဒါဆိုလဲပြီးရော…’ လှဇော် တီရှပ်ကိုချွတ်လိုက်သည်။ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ကြွက်သားအမြှောင်းများမှာ အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမသားများကိုပင် အလွန်တရာဆွဲဆောင်လေရကား.. အပျိုပေါက်မလေး ဆုပိုင်ဆွေမှာမူ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ကြက်သေ သေလျက်ရှိတော့သည်။ ထို့နောက် ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လှဇော်၏ အောက်ခံဘောင်းဘီအတွင်းမှ ဖောင်းကြွနေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေမှာကား နွုတ်ခမ်းတို့ခြောက်နေသဖြင့် လျာဖြင့်သပ်လျှက်ရှိသည်။ မျက်လုံးများမှာ ရီဝေဝေဖြင့် လှဇော်၏ပေါင်ခြံသို့ စူးစိုက်ကြည့်လျှက်ရှိသည်။ လှဇော် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အလျှင်အမြန်ပင် ချွတ်ချလိုက်သည်။ အချိန်အတော်အကြာ ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ဂျူနီယာလှဇော် ဖျောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် မတ်မတ်ရပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော်၏ တန်ဆာကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာနားတွင် ဝဲပျံနေသည်။

ကွမ်းသီးလုံးနီရဲရဲ၊ မဲမဲထူနေသော အမွေးများ၊ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေသော ကိုယ်ထည်၊ သွေးတိုးတိုင်း တဇတ်ဇတ်တုန်နေပုံများကဆုပိုင်ဆွေကို အသက်ရှူမှားသွားစေသည်။ ‘ဦးဇော်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်… ပြီးတော့ မာမာကြီးနဲ့တူတယ…် ’ ‘အင်းပေါ့.. အရင်ကမြင်ဖူးလား….’ ‘ဟင့်အင်း.. မမြင်ဖူးဘူး…. အရင်ကမြင်ဖူးတာ အိမ်က မောင်လေးဟာပဲမြင်ဖူးတယ်.. သေးသေးဖြူဖြူလေး.. ပြီးတော့ အခုကို မာမာတန်းတန်းကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး.. ပျော့ပျော့လေး…’ ‘အော်.. အခုက ဆုပိုင်ကိုမြင်လို့ မာသွားတာလေ.. ဆုပိုင်က အရမ်းလှတာကို.. ’ လှဇော် ပြောရင်းဖြင့် တချက်ညှစ်ပြလိုက်သည်။ ‘အမေ့…’ ဇတ်ကနဲ အပေါ်သို့မတ်လာသော ဂျူနီယာလှဇော်ကိုကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေလန့်အော်သည်။ ‘ကဲလာ.. ရေသွားချိုးရအောင်..’လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆက်ကနဲ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်အတွင်းပါ ဆုပိုင်ဆွေကွေးကွေးလေး ပါသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏တင်ပါးဘေးဖက်မှာ လှဇော်၏ရင်အုပ်နှင့်ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ ပါသွားလေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေကိုအောက်သို့ ချပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရင်ခွင်အတွင်း ထားရင်းနှင့်ပင် ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ကို ကျောပေးထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ခါးကို ဂျူနီယာလှဇော်မှ ထောက်လျက်ရှိသည်။ ရေပန်းအောက်သို့ ၂ယောက်သားဝင်ရပ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏နောက်မှနေ၍ လှဇော်သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ရေစိုစပြုနေသော ပါးကလေးများကို နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ပေးထားသည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာနယ်လျက်ရှိသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား လိင်တံကိုလက်ဖြင့် အသာအယာကိုင်ထားသည်။ လှဇော်ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညီမလေးဆီသို့ လက်ကိုလှမ်းလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ထက်အရပ်ပုသဖြင့် ဒူးနဲနဲကွေးလိုက်ရသည်။ ရေစိုနေသော ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အသာအယာ ဆွဲလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသလို လက်မှလည်း လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို လက်ဖြင့် ညှစ်မိလိုက်သည်။ “က.ဲ . ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..” လှဇော် ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး ရင်သားလေးများကို အသာအယာ နှိပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးအား လက်ညိုးထိပ်လေးဖြင့် ဆွလိုက်တော့ အင်း ကနဲအသံထွက်လာသည်။ လှဇော်ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်လေး လှဇော်ကိုပြန်ဖက်သည်။ လှဇော်၏လိင်တန်ကြီးမှာကား ဆုပိုင်ဆွေ၏ဗိုက်သားလေးကို တဇတ်ဇတ်ဖြင့် ထိုးလျှက်ရှိလေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား ဖက်လျက်နှင့်ပင် လက်ထဲမှဆပ်ပြာဖြင့် ကျောလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ လက်ကိုအောက်သို့ဆင်းကာ တင်ပါးလေးများကို ပွတ်လိုက်သည်။ တခါတရံလက်ကလေးဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်ကလေးကို ဆွပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုဖက်ထားလေတော့သည်။ မျက်နှာမူလျက်နှင့်ပင် လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်မှမခွာပဲပေါင်ရင်းကလေးများဆီသို့ စုန်ဆင်းလိုက်ရင်း လှဇော်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လှဇော်ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိခုံးခုံးလေးမှာ လှဇော်၏ မျက်နှာတည့်တည့်သို့ရောက်လာတော့သည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ခုံးခုံးလေး။ ပေါက်သည်ဆိုယုံမျှသော အမွေးနုနုလေးများမှာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် စိမ်းစိမ်းလေးဖြစ်နေသည်။ ပိပိကြားထဲမှ အဆံလေးက အပြင်သို့ ပြူလုပြူခင်လေးဖြစ်နေသည်။ ဆီးစပ်တဝိုက်၊ ပေါင်တံတဝိုက်နှင့် ပိပိလေးမှာ ရေစက်ကလေးများ သီးနေသည်။ လှဇော်မနေနိုင်တော့။

နှာခေါင်းလေးဖြင့် အသာအသာ နမ်းလိုက်သည်။ ‘အို… ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ.. ငရဲတွေတော့ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ…’ ‘ဦးဇော်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… ဆုပိုင်ဟာလေးကို နမ်းချင်လို့ နမ်းလိုက်တာပါ… အားပါး… မွေးနေတာပဲကွာ…’ လှဇော် တစ်ချက်သာနမ်းလိုက်ပြီး မျက်နှာကိုခွာလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ပေါင်အနောက်မှ အရှေ့သို့ဆွဲယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအောက် ဒူးအထက်ကို ဆပ်ပြာများဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်နှစ်ဖက်ကိုအပေါ်ဖက်သို့ အသာအယာတက်ကာ ပေါင်ခြံတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ရွရွလေးပွတ်ပေးလိုက်ရာ… ‘အ.. အ.. ဦးဇော်ရေ.. ယားတယ်ကွာ… ’ လှဇော် ပိပိလေး၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပိပိလေးပေါ်ကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အသာအယာအုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေသည်ကား လှဇော်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက်တောင်ကလေးစင်းလျက် ရှိနပြီဖြစ်သည်။ အနည်းငယ်ပွတ်သပ်ပြီးနောက် လှဇော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအား တဖက်သို့လှည့်ခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အားကျောမှီပြီး မတ်တပ်အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကို လာကိုင်သည်။ လှဇော်ပင်ပြောစရာမလို။ လှဇော် မိမိလိင်တံကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ပေါ်မှအုပ်ကိုင်ကာ လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကြာကြာလုပ်ပေးစရာမလို။ ဆုပိုင်ဆွေ လုပ်တတ်သွားသည်။ ထိုအခါမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိကိုပြန်ပွတ်ပေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နားနားသို့ကပ်ကာ ’ကောင်းလား… ဆုပိုင်…’ ‘အင်း….’ ဆုပိုင်ဆွေ မရှက်နိုင်တော့။ ပိုမိုသေချာစေရန် လှဇော်ထပ်စမ်းလိုက်သည်။ ‘ပေါင်လေး နဲနဲကားပေးပါလား….’ ဆုပိုင်ဆွေ ချက်ချင်းပင် ပေါင်လေးကို အနည်းငယ်ကားပေးသည်။

အပျိုပေါက်လေးတွေများ ရှက်တုန်းက နှစ်ယောက်မရှိသလို သူတို့လို ချင်သည့်အခါတွင်များ ပြောသမျှလုပ်ပေးနိုင်သည်။ ပေါင်ကားပေးလိုက်သဖြင့် လက်လွုပ်ရပိုလွယ်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပုခုံးပေါ်မှ အရှေ့ကိုကျော်ကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူထုတ်သည့်လေက လှဇော်၏ မျက်နှာဘေးကိုနွေးနွေးလေး လာထိနေသည်။ ရင်အုံမှာမို့လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ လှဇော် လက်ညိုးကစားမွုကြောင့် တခါတခါ တွန့်တွန့်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးပေါ်တင်ထားသဖြင့်တင်ပါးလေး ကျုံ့ကျုံ့သွားသည်ကိုပင် လှဇော်သိရှိနေသည်။ မည်မျှပင် တွန့်နေစေကာမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကလေးမှာလှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ပုံမှန်လွုပ်ရှားလျှက်ပင်ရှိနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူသံပြင်းလာသည်။ ရင်အုံနိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်သည့်နွုန်း မြန်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့ထွက်လာသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ကစားနေသော လက်မှာ ညှစ်အားပိုတင်းလာသည်။ လက်လွုပ်ရှားမွုပိုမြန်လာသည်။ ‘ဦးဇော်.. အင့်.. အင့်.. ခဏ.. ခဏ… လှဇော်လက်ထဲမှ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော်မှ ဆုပိုင်ဆွေအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားရင်း ပိပိလေးပေါ်ပွတ်နေသောလက်ကို ပိုမြန်လိုက်သည်။ ‘အား.. ဦးဇော်.. လွတ.် . ဆုပိုင် ထွက်တော့မယ်… အား.. အ… ဆုပိုင်..ဆုပိုင်မရတော့ဘူး…. အ… အ… အား………….သွားပြီ.. ထွက်ကုန်ပြီနဲ့တူတယ်.. အ.. အ… အင့်….အား…’ ဆုပိုင် တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်၏လိင်တံကို ကစားနေရာမှရပ်သွားပြီး တင်းနေအောင်ညှစ်ထားသည်။ တင်ပါးလေးများ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကြုံ့သွားသည်။ အနည်းငယ်နေမှ ဟင်း ကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြ်ီး ချလိုက်သည်။ ‘ဦးဇော်ရာ.. ရှူးတွေ ထွက်ကုန်ပြီနဲ့ တူတယ်ကွာ…’ ‘မထွက်ပါဘူး ဆုပိုင်ရ.. မယုံရင်ကိုင်ကြည့်ပါလား…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ပိပိလေးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ မိမိပိပိလေးပေါ် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏နား နားသို့ကပ်၍ ထပ်မေးလိုက်သည်။ ‘ဆုပိုင်.. ဘယ်လိုနေလ…ဲ .’ ‘မသိဘူး.. ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး… လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲပဲ….’ ‘ကောင်းကော ကောင်းလား…’ ‘အင်း… ‘ ‘အဲဒါဆို ဦးဇော်ကို ဆက်လုပ်ပေး….’ လှဇော်၏လိင်တံပေါ်မှ ရပ်ထားသော လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြန်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေအားလုပ်ပေးနေတုန်းကပင် အတော်ထန်နေသဖြင့် ကြာကြာတောင့်ခံမထားနိုင်တော့။ ‘အား.. အား… ဆုပိုင်.. မြန်မြန်လေး လုပ်.. အား…’ ဆုပိုင်ဆွေလည်း တတ်နိုင်သ၍ မြန်မြန်လေးလုပ်ပေးလိုက်သည်။ ‘အား. ပြီးတော့မယ်.. အား…..’ ‘အား…………….’ လှဇော် လိင်တံကြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ထဲတွင် ထခုန်သည်။ အရည်များ ဖွားခနဲလွင့်စင်ထွက်လာပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်လာတင်သည်။ ‘အ..အ.. ဦးဇော်.. ဘာတွေထွက်လာတာလဲ.. ဒီမှာပေကုန်ပြီ…’ ‘အ.. အာ.. မရပ်နဲ့ ဆုပိုင် မရပ်လိုက်နဲ့…’ စစထွက်ချင်းတွင်သာ ဆုပိုင်ဆွေ လန့်သလိုရှိပေမဲ့ ကြည့်ကောင်းသဖြင့် လက်ကိုမရပ်ပဲ ဆက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်၏ သုတ်ရည်များက ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် စီးကျပေကျံလျှက်ရှိသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးမှလည်း တဖြည်းဖြည်း ပျော့ကျလာသည်။ လှဇော် မိမိလိင်တံပေါ်ရှိ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ကာ မိမိလိင်တံထိပ်ကို အုပ်ပြီးပွတ်လိုက်သည်။ ‘ဟာ.. ဦးဇော်မကောင်းဘူး. ဦးဇော် ဟာတွေ ဆုပိုင်လက်မှာပါ ပေကုန်ပြီ….’ ‘အားပါး.. ကောင်းလိုက်တာ တူမလေးရာ….’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးကို ရွတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ မျက်စောင်းတစ်ချက် ဒိုင်းခနဲ ပစ်လိုက်သည်။ ‘ကဲပါ.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတွေကော အခုပေနေတာကော ဦးဇော် ဆေးပေးပါမယ်…’ လှဇော် ရေပန်းပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရှေ့တွင်ထားကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံအား ကြည့်ရင်း ‘ဦးဇော်.. ဦးဇော်ဟာကြီးက ခုနကလို မာမာတန်းတန်းကြီးမဟုတ်တော့ဘူးနော်….’ ‘အင်း… ခုနက အရည်တွေထွက်သွားလို့လေ…’ ‘အော်.. အဲဒါကြောင့် အခု ပျော့ပျော့နဲ့ တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေတာလား….’ တ…ီ ‘တ…ီ ‘တ…ီ ‘တ…ီ ’ လှဇော်တို့ ရေချိုးလို့မပြီးသေးခင်ပင် အခန်းတံခါးမှ ဘဲလ်သံမြည်လာသည်။

‘ဟိုက…်ညစာလာပို့တာနဲ့တူတယ်…’ ‘ဦးဇော်.. သွားမဖွင့်နဲ့လေ.. ဆုပိုင် ဒီမှာ တုံးလုံးကြီးဖြစ်နေတာ…’ ‘အာ. မဖွင့်လို့မရဘူးလေ…’ ‘မဖွင့်နဲ့…. ဖွင့်ရင် ဆုပိုင်ကိုမြင်သွားကြမှာပေါ…့ ’ ‘မြင်လည်း ဘာဖြစ်လဲ..သူတို့ကဘာမှမလုပ်ပါဘူး…’ ‘အာ.. မဖွင့်နဲ့ကွာ…’ ‘တ…ီ ‘တ…ီ ‘တ…ီ တံခါးဘဲလ်ကလည်း အဆက်မပြတ် မြည်နေသည်။ ‘ကဲက.ဲ . အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော် သူ့ကို အထဲမဝင်ခိုင်းတော့ဘူး… ဦးဇော်ပဲ ပန်ကန်တွေအထဲ သယ်လိုက်တော့မယ်…’ လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို တဘတ်တစ်ထည်ကို ခါးမှာပတ်ပြီး အခန်းတံခါး သွားဖွင့်လိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ ညစာလာပို့ချင်းပင်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအားနောက်ချင်သဖြင့် ဝိတ်တာအား အခန်းထဲ ဝင်ခိုင်းပြီးမှ ဟင်းပန်းကန်များကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ အခန်းထဲသို့ဝင်သောလမ်းမှာ ကုတင်နှင့် ရေချိုးခန်းကြားတွင်ရှိသည့်အပြင် ရေချိုးခန်းတံခါးအား ဟင်းလင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ကျောပေးပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ရေချိုးနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို ညစာလာပို့သော ဝိတ်တာမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရလေသည်။ ဟင်းပန်ကန်မှာ အနည်းငယ်များသဖြင့် ခွဲသယ်ရသည်။ ဝိတ်တာမှာ ဟင်းထည့်သော လင်ပန်းလေးအားကိုင်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေအား မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် ငေးလေတော့သည်။ ‘အား…… ’ မိမိအားစူးစိုက်ကြည့်နေသော ဝိတ်တာကိုတွေ့သဖြင့် လှဇော်အားလှမ်းအော်ပြီး တံခါးပိတ်လိုက်သည်။ ‘ဦးဇော်ရာ… အထဲကို မခေါ်ပါနဲ့ဆို ’ ‘မဟုတ်ပါဘူး.. ပန်ကန်တွေများနေတော့. ဦးဇော်လည်း မနိုင်တာနဲ့ ခေါ်ထားတာပါ… ’ ‘ကုန်ပါပြီ.. ကုန်ပါပြီ.. ဦးဇော်နဲ့ကျမှပဲ ဆုပိုင်အရှက်တွေလည်း ဘာမှမကျန်တော့ဘူး…’ ‘က.ဲ . ကောင်မလေး.. ပွစိပွစိနဲ့ ပြောမနေနဲ့… ထွက်လာခဲ့တော့… ရေချိုးတာအရမ်းကြာနေပြီ အအေးမိမယ်… ညစာလည်းစားရဦးမယ်…’ ရေချိုးပြီး၍ ….ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်မရှိသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲမှ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့်ပင် ထွက်လာသည်။ အခန်းထဲမှ မပြန်ရသေးသော ဝိတ်တာလည်းအံအားသင့် ကာ မျက်စိကျွတ်ကျမတတ် မခွာပဲ ကြည့်နေလေသည်။

အခုမှ ဝိတ်တာမပြန်သေးတာကို ဆုပိုင်ဆွေ တွေ့ပြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန့်ဖြင့် ‘အယ် . ဝိတ်တာမပြန်သေးဘူးလာ… ဦးဇော်ကလည်းမပြောဘူး..…’ လှဇော် ရီကျဲကျဲလုပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော်လည်း ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကိုဖြေချပြီး ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ချက်ချင်း တဘတ်ကိုလှမ်းယူပြီးရေသုတ်တော့သည်။ လှဇော်၏လိင်တံမှ ပြန်ကြွလာပြန်သည်။ ‘ ဦးဇော်ဟာကြိး ပြန်ထောင်လာပြန်ပြီ…’ ‘အင်း.. ဆုပိုင်က ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ပြနေတာကိုး…’ ‘ဟမ်.. အဲဒါ ဦးဇော်ကြောင့် … ဆုပိုင်အခုလို အရှက်မရှိဖြစ်နေရတာ အားမရသေးဘူးပေါ့…’ ‘အင်းပေါ့…’ ‘ကဲ က.ဲ . ဟင်းတွေ မအေးခင် စားလိုက်ကြရအောင်…’ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားရင်း ရေသုတ်နေရာမှ ပတ်စရာ တဘက်မတွေ့သဖြင့် လက်တစ်ဖက်က နို့အစုံကိုကာရင် ကာကွယ်ရန်မဲ့နေသော ပိပိလေးမှ မီးရောင်အောက်တွင် ပြောင်လက်လျှက်ရှိသည်။ ပိပိကိုဖြဲထားသလိုဖြစ်ပြီး အကွဲကြောင်းထိမြင်နေရသည်..ရင်ဘတ်မှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေဆဲ။ ‘ဘယ်လိုလ.ဲ . ကြည့်လို့ ကောင်းလား’… လှဇော်မှ ဝိတ်တာကိုမေးလိုက်ရာ.. ဝိတ်တာကောင်လေး ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် မျက်နှာလွဲပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ ‘အင်းပေါ့… ဆုပိုင်ဆွေကလှတာက…ို ’ ‘သွားပါ… အပိုတွေပြောပြန်ပြီ….’ လှဇော် သဘောကျသွားသည်။ တဟဲဟဲရယ်ရင်း ညစာစားအပြီး ‘တူမလေး.. ဦးဇော်ကို အကြင်နာပေးလေ….’ ‘ဘာလ.ဲ . အကြင်နာပေးတယ်ဆိုတာ…’ လှဇော် နွုတ်ခမ်းလေးကို စုပြီးနမ်းသည့်ပုံ လုပ်ပြလိုက်သည်။ ‘အော်… နမ်းရမှာလား…’ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်နွုတ်ခမ်းကိုနမ်းရန် ရှေ့တိုးလာသည်။ ‘မဟုတ်ဘူး တူမလေး.. ဦးဇော်နွုတ်ခမ်းကိုမဟုတ်ဘူး…’ ‘ဟမ်.. ဒါကို ဘာကိုနမ်းရမှာလဲ….’ လှဇော် မိမိ၏လိင်တံကို မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။ ‘အမ်.. အဲဒါကြီးကိုလား..’ ‘အင်း လေ….’ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံနားသို့ တိုးကပ်ပြီးသွားသည်။ ‘အမလေး.. ကြောက်စရာကြီး… မဲမဲတူးတူးနဲ့ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ…. တဇတ်ဇတ်ကလည်း ခုန်နေသေး…’ ‘လုပ်ပါ.. မကြောက်ပါနဲ့… သူပဲ ကြည့်ချင်တုန်းကဖြင့် ကြည့်ချင်ပြီးတော့….’ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့ပဲ လှဇော်၏ လိင်တံထိပ်ဖျားလေးကို နွုတ်ခမ်းလေးဖြင့်အသာ တို့ထိလိုက်သည်။

‘က.ဲ . ရပြီလား…’ ‘နောက်တစ်ခေါက်ထပ်လုပ်…’ ဆုပိုင်ဆွေ ထပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအနမ်း လှဇော်မှ ခါးကို ပင့်တိုးလိုက်ရာ လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ နွုတ်ခမ်းကို ထိထိမိမိ ထိသွားလေရာ လိင်တံထိပ်မှ အရည်ကြည်များ ပေကုန်လေသည်။ ‘အာ.. ဦးဇော် ဆိုးတယ်ကွာ.. နွုတ်ခမ်းမှာပေကုန်ပြီ…’ ‘ဆုပိုင်လေး… စုပ်ပေးပါလား…’ ‘အာ… ’ ‘လုပ်ပါ တူမလေးရ… ကိုယ့်ဦးလေးပဲက.ို . ရွံမနေပါနဲ့….’ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို မဝံ့မရဲကြည့်လိုက်ရင်း နွုတ်ခမ်းလေးပြင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မရဲတရဲဖြင့် လှဇော်၏ လိင်တံကို ပါးစပ်နှင့်ငုံလိုက်သည်။ အများကြီးမဝင် ။ လိင်တံ၏ ထိပ်ပိုင်းမျှသာဝင်သည်။ ‘ဆုပိုင်လေး.. ငုံရုံငုံမထားနဲ့လေ စုပ်ပေး…. ’ ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုသော အကြည့်ဖြင့်ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကိုမော်ကြည့်သည်။ ‘ဆုပိုင် သကြားလုံးစုပ်သလိုမျိုးပေါ့…’ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ပြောသည့်အတိုင်း စုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏လိင်တံထိပ်ဖူးက ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးစပ်အပြည့် နေရာယူထားသည်။ ‘လျှာနဲ့လည်း လျက်လေ…’ ဆုပိုင်ဆွေ လျှာနဲ့လျက်ပေးသည်။ လျှာထိပ်နှင့်ပါ ထိုးပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အစုပ်ကိုခံရင်း လက်တစ်ဖက်မှလည်း ပိပိလေးကို ဆွပေးထားရာ ပိပိလေးမှ အရည်များ ပြန်လည်စိုရွဲလာတော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို လိင်တံစုပ်နေရာမှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လှဇော်နှင့်အတူ ဘေးချင်းယှဉ်လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နွုတ်ခမ်းအား မိမိနွုတ်ခမ်းဖြင့်စုပ်ယူပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေခမျာ ကော့တက်လာသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နမ်းရင်းဖြင့် မိမိ၏လိင်တံကို ပိပိလေးနှင့် ထိကပ်ထားလိုက်သည်။ လိင်တံဖြင့်ပင် ပိပိလေးကို ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်လေးကို ကားလိုက်ပြီး အလယ်တွင် နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လှဇော် ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဆုပိုင်ဆွေသိသည်။ အရသာသစ်ခံစားရတော့မည်မို့ စမ်းကြည့်ချင်စိတ်လည်းရှိသည်၊ ကြောက်လဲကြောက်သည်။

‘ဦးဇော်… ဆုပိုင်ဟာလေးနဲ့ ဆန့်ပါ့မလား… ဦးဇော်ဟာက အကြီးကြီးနော်…’ ‘အင်းပါ… မဆန့်ဘူးဆိုရင် ဦးဇော်မလုပ်ပါဘူးနော…် ’ လှဇော် အချိုသပ်လိုက်သည်။ လိင်တံကို ချက်ချင်း ထိုးမထည့်သေးပဲ ပိပိအဝလေးတွင် ပွတ်ဆွဲနေလိုက်သည်။ ပိပိလေးတွင် အရည်များ ရွဲနစ်လျက်ရှိချေပြီ။ လိင်တံကို ပိပိအဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ ထိုးလိုက်သည်။ ထိပ်ဖျားပင်မဝင်သေး။ ‘အား.. အ… ဦးဇော်ရေ… နာတယ်…’ ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးငြူရင်းဖြင့်လှဇော်၏ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့်တွန်းထုတ်သည်။ ‘အင်း အင်း.. နာရင်မလုပ်တော့ဘူး….’ မလုပ်တော့ဘူး ပြောရင်းနှင့်ပင် အားနဲနဲထည့်ကာ ညှောင့်လိုက်သည်။ ‘အ..အား… ’ ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်တစ်ဖက်က လှဇော် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲ့ကျလာသည်။ ‘အား… ကျပ်နေတယ.် . မရလောက်ဘူးနာတယ်… ဦးဇော် မလုပ်တော့နဲ့နော်… ’ လှဇော် လိင်တံကို ပိပိအဝမှမခွာပဲ ခဏရပ်နားလိုက်သည်။ ရပ်နားနေဆဲမှာပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏အဆံလေးကို ပွတ်ချေကစားပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့ကော့တက်လာသည်။ အစောပိုင်းက နာသည်ကိုလည်း မေ့သွားပုံရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကော့အတက်ကိုစောင့်ပြီး အားထည့်ကာထိုးချလိုက်သည်။ ‘အား… သေပါပြီ… ’ ဆုပိုင်ဆွေမျက်လုံးထောင့်စွန်းမှ မျက်ရည်လေးများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ လှဇော်၏ ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့် သုံးချက်လောက်ထုလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ကို အားဖြင့်ဆောင့်တွန်းထားသည်။ ‘အား… သေပြီဦးဇော်.. သေပါပြီ… အရမ်းနာတယ်… မဆန့်ဘူး… ကြပ်နေပြီ.. ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ ဦးဇော်ရယ်…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေနွုတ်ခမ်းလေးများကို အတင်းစုပ်နမ်းသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော် အားအချိန်အဆ မှန်သွားသည်ပြောရမည်။

ပိပိထဲသို့ လိင်တံ၏ ဒစ်တစ်ခုလိုးဝင်သွားသည်။ ‘ဦးဇော်ရယ်.. ဆုပိုင်ကို သနားရင် ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထုတ်ပေးပါနော်…’ ‘အင်း အင်း… ဆုပိုင်နာရင် ဦးဇော် ပြန်ထုတ်ပေးပါမယ်… အခုတော့ ထုတ်လို့မရဘူး… ထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင် ပိုနာလိမ့်မယ်….’ ‘ဦးဇော်ဟာရဲ့ ထိပ်က အထစ်ကြီးက ဆုပိုင်ဟာလေးထဲမှာ ချိတ်နေပြီ… ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင်ဟာလေး ကွဲသွားလိမ့်မယ်…. မလွုပ်နဲ့ ဦး ငြိမ်ငြိမ်နေ…’ လှဇော် အတည်ပေါက်နှင့် လှိမ့်လိုက်သည်။ ပိပိလေးကွဲသွားမည်စိုးသဖြင့် လွုပ်လဲမလွုပ်ရဲတော့။ လှဇော် ငြိမ်ငြိမ်လေးထားရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့လေးများကို ခြေပေးနေလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ကြာတော့ လှဇော်အားတွန်းထားသော လက်ကလေးများ အားပျော့ကျသွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏နွုတ်ခမ်းများကို ဖိနမ်းသည်။ လျှာအား ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ထိုးမွသေည်။ ပါးစပ်ကမွသေလို လက်က နို့လေးများကိုချေပေးသည်။ လိင်တံက ပိပိလေးထဲတွင် ဝင်သလောက်နှဲ့ပေးသည်။ နို့လေးများအား ချေရင်းမှ ပိပိဆီသို့ပြန်ကူးကာ အဆံလေးကိုဆွပေးသည်။ ခဏအကြာ ဆုပိုင်ဆွေ၏လျှာက လှဇော်၏လျှာကို ပြန်ရစ်လာသည်။ ငြီးသံလေးမသဲမကွဲပြန်ထွက်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ခံစားချက်ပြန်တက်လာပြီဖြစ်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးစပ်အတွင်းမှ မိမိလျှာကိုပြန်ထုတ်ကာ နွုတ်ခမ်းနှစ်လွာကို တင်းကြပ်စွာ စုပ်ထားလိုက်သည်။ စုပ်ထားရင်းမှ အားသုံးကာ လိင်တံကိုထပ်ဖိချလိုက်သည်။ ‘အု……အာဝု…..အု… အင့်…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နွုတ်ခမ်းအတင်းစုပ်ထားသဖြင့် အသံမထွက်နိုင်။ ဗလုံးဗထွေးသာ ထွက်လာသည်။ လိင်တံလည်း တဝက်နီးပါး ဝင်သွားချေပြီ။ ရှေ့တွင် အမှေးပါးခံနေပုံရသည်။ အမှေးပါးအားဖြတ်သန်းရန် ထပ်ကြိုးစားရဦးမည်။ အဲယားကွန်းခန်းထဲတွင် လှဇော်ရော ဆုပိုင်ဆွေပါ ချွေးဒီးဒီးကျနေသည်။ ‘ဦးဇော်ရယ် တော်ပါတော့နော်…. ဆုပိုင်သေတော့မယ်…’ ‘အင်းပါ.. ခုနက ဦးဇော်ဟာကို ပြန်ထုတ်တာလေ.. မရဘူး ညိနေသေးတုန်းပဲ…’ လှဇော် ခပ်တည်တည်ဖြင့် ထပ်လှိမ့်သည်။ ‘ဦးဇော်ကသာ ထုတ်တယ်ပြောနေတာ.. ဆုပိုင်ဟာထဲမှာတော့ ပိုကြပ်လာသလိုပဲ….’ လှဇော်ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအားပြန်နှူးသည်။ အရင်အတိုင်း နွုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းသည်။

နို့ကို ပြန်ချေသည်။ အစေ့လေးကို ပြန်ဆွသည်။ လိင်တံကို ပိပိအတွင်းမသိမသာ မွမွေပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း လှဇော်၏အပြုအစုတွင် ပြန်မျောသွားပြန်သည်။ ပထမတစ်ခါလိုပင် ဆုပိုင်ဆွေကော့အတက်တွင် အားကုန်သုံး၍ လှဇော်ဖိချလိုက်သည်။ လိင်တံထိပ်တွင် ‘ထုတ’် ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ အမှေးပါးပေါက်သွားမှန်း လှဇော်သိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အားကုန်ရုန်းသည်။ လှဇော်အား ကုပ်ဖဲ့ဆွဲသည်။ လှဇော် လိင်တံကို ပြန်မထုတ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိအားဖြင့် မလွုပ်သာအောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များရွဲနေသည်။ လှဇော် လိင်တံကိုမလွုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအားနမ်းပေးသည်။ ပါးရလျှင် ပါးနမ်းသည်။ နွုတ်ခမ်းရလျှင် နွုတ်ခမ်းကိုနမ်းသည်။ လက်ကလည်း နို့လေးကို ပြန်ချေပေးသည်။ အနည်းငယ်အကြာတွင် အနာသက်သာသွားသည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေ ငြိမ်သွားသည်။ လှဇော်အနမ်းများကို တချက်တချက် ပြန်တုန့်ပြန်လာသည်။ လိင်တံမှာ အဆုံးအထိမဝင်သေး။ သို့သော် သုံးပုံ နှစ်ပုံခန့်ဝင်ထားပြီးပြီမို့ လှဇော်ဆက်မသွင်းတော့။ လှဇော် လိင်တံကို အနည်းငယ်ကြွလိုက်တော့ စိုးရိပ်စိတ်ဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရင်ဘတ်ကိုလာတွန်းသည်။ လှဇော် ပြန်ငြိမ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ နှဲ့နှဲ့ပေးသည်။ အစပိုင်း ဆုပိုင်ဆွေမှ ပြန်ပြန်တွန်းသော်လည်း နောက်ပိုင်းမတွန်းတော့။ အနာသက်သာသွားသည့်နောက် အရသာ တက်လာပုံရသည်။ လှဇော် ဝင်သလောက်လေး ရှေ့တိုးနောက်ငင် မသိမသာလေးလုပ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအားလည်းအာရုံပြောင်းနေစေရန် နို့လေးချေလိုက် နွုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းလိုက် နားရွက်ဖျားလေးများအားနမ်းလိုက် လုပ်နေရသည်။ အနည်းငယ်ကြာသောအခါ လိင်တံမသိမသာ ဝင်ထွက်နေသည်ကိုပင် ဆုပိုင်အားမရတော့ ခါးလေးမှာအမှတ်တမဲ့ကော့ ကော့ပေးလာသည်။ လှဇော်လည်း မသိမသာမှ သိသိသာသာအဝင်အထွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ၅ချက်လောက် အဝင်အထွက်လုပ်ရင်မှာ တချက်တလေ နဲနဲလေး ဖိဖိဆောင့်သည်။ လှဇော်၏ ဖိဆောင့်ချက်များကြောင့် လိင်တံမှာ ၃ပုံ၂ပုံမှ ၄ပုံ၃ပုံလောက်အထိ ဝင်လာသည်။ ရှေ့လည်း ဆက်တိုးမရတော့။

သားအိမ်ခံနေပုံရသည်။ လှဇော်၏လိင်တံမှာလည်း ပိပိအတွင်း တင်းကြပ်နေသည်။ လိင်တံကို ဝင်သလောက်နှင့်ပင် အသာအယာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံလေးများထွက်လာသည်။ မျက်လုံးကလေးပိတ်၊ နွုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ခါးကို အပေါ်သို့ကော ကော့ပေးလာသည်။ အသက်ရှူသံတွေပါပြင်းလာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီပြီးတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း လှဇော်ရိပ်မိလိုက်သည်။ မြန်မြန်လေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ‘အင့်.. အင့်… အင့်…’ အသွင်းအထုတ်နှင့် စည်းချက်ညီညီ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသံထွက်လျှက်ရှိသည်။ မြန်မြန်လေးဆောင့်နေဆဲမှာပင် လှဇော်၏လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်များ တင်းကြပ်သွားသည်။လက်ကောက်ဝတ်အတွင်းပင်လက်သည်းများ မြုပ်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။ ‘အင့်…အား….. အ… အား….’ ခဏနေတော့ လက်များပြေကျသွားသည်။ တင်းထားသောအကြောများ လျော့ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီပြီးသွားပေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေပြီးသွားခါမှ မိမိလည်း ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာသဖြင့် လှဇော်မြန်မြန်လေး ဆက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆယ်ချက်ပင်မပြည့် လှဇော် ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ဆောင့်ထိုးလိုက်ရင်း တွန့်သွားသည်။ လူမှာ တုန်ခနဲ တုန်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးထဲမှာ နွေးကနဲဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်များအပြင်သို့ပါ လျှံကျလာတော့သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှူသံ ပုံမှန်ပြန်မဖြစ်ကြသေး။ ရေချိုးထားသလို ချွေးများရွဲနစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာလွုပ်ပင်မလွုပ်ချင်တော့။ မြော့မြော့လေးဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းနာသည်၊ အရမ်းမောသည်၊ သို့သော် အရမ်းလည်းကောင်းသည်။ မျက်လုံးပင်မဖွင့်နိုင်ပဲ မှိန်းနေလိုက်သည်။ လှဇော် အမောဖြေပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ပိပိလေးထဲမှ မိမိ၏လိင်တံကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ လိင်တံအထုတ်တွင် သုတ်ရည်များက ပွက်ခနဲ ထပ်ကျလာသေးသည်။ သုတ်ရည်များနှင့်အတူ သွေးစများလည်း ရောထွေးပါလာသည်။ အိပ်ရာခင်းအဖြူတွင်လည်း သွေးစများပေကျံနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအားပွေ့ချီကာ မိမိကုတင်ပေါ်သို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်လုံးမဖွင့်ပဲ လှဇော်ကိုမေးသည်။

‘ဘာလို့ပြောင်းတာလဲ.. မောရတဲ့အထဲ ဦးဇော်ရာ…’ ‘အော်.. အိပ်ရာခင်းက အရည်တွေနဲ့ ရွဲနေပြီလေ… အဲဒါကြောင့်လဲမလို့’ လှဇော် အိပ်ရာခင်းကိုဆွဲယူပြီး လုံးထွေးကာ ရေချိုးခန်းထဲပစ်ထားလိုက်သည်။ အိပ်ရာခင်းအောက်မှ မွေ့ရာမှာ သားရေအုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။ ဘီဒိုထဲမှ ဟိုတယ်မှအရန်ထားသော အိပ်ရာခင်းကိုထုတ်ကာ ကုတင်ပေါ်ပြန်လွမ်းထားလိုက်သည်။ လှဇော် တစ်ရှူးဘူးမှ တစ်ရှူးများယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ပေါင်ခြံကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှ အမွိုက်ပုံးထဲ သွားပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ မျက်လုံးလေးဖွင့်ကာ လှဇော်လုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်နေသည်။ ‘ဦးဇော် ဟာကြီးက အခုကျတော့လည်း ပျော့တွဲတွဲနဲ့ ချစ်စရာကြီးဖြစ်သွားရောလား.. ခစ်ခစ်… ခုနများကတော့ ကြောက်စရာကြီး…. ဟိဟ…ိ ’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်လှည့်ကာ ပြုံးပြရင်း အိပ်ထဲမှဆေးထုတ်ကာ ရေခွက်ထဲရေထည့်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေရှိရာကုတင်သို့ပြန်လာလိုက်သည်။ ‘ကဲ မမလေး.. ခဏလေးထ… ဆေးလေးသောက်လိုက်ဦး…. နို့မို့ဆို နာနေလိမ့်မယ်…’ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား တားဆေးအပြင် အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပါ တွဲတိုက်လိုက်သည်။ နောက်ရက် လမ်းလျှောက်လို့ကွနေလျှင် ပြဿနာရှိနိုင်သည်။ ‘ဟွန့်.. လုပ်တုန်းကကျတော့ အသေလုပ်ပြီး ခုမှဆေးလာတိုက်နေတယ်…’ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး ဆေးကို ရေနှင့် မျောချလိုက်လေတော့သည်။ နောက်တစ်ရက်မနက် လှဇော်နိုးနိုးချင်း ဆုပိုင်ဆွေကိုနွိုးရသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ တော်တော်နှင့်မထနိုင်။ ၃ ခါလောက်နွိုးလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေသည် ဟုပြောသည်။ နိုးနိုးချင်း မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာကို အခန်းထဲပို့ခိုင်းလိုက်သည်။ မနက်စာစောင့်စဉ် ဆုပိုင်ဆွေအထုပ်ပြင်ရသည်။ လှဇော်ပါကူညီပြီး အဝတ်တွေထည့်ပေးလိုက်သည်။ မနက်စာစားသောက်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး ထပ်တိုက်လိုက်သည်။ ကျောင်းမှစီစဉ်မည့် အဆောင်သွား ရတော့မည်မို့ စောစောထကျသည်။ရေချိုးတော့ အတူတူချိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပိပိမှာနာနေသေးသဖြင့် လှဇော် ထပ်မလုပ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို လက်နှင့် စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်တွင် ပြီးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးမှ အထုပ်ဆွဲကာ ဟိုတယ် check out လုပ်လိုက်သည်။ ‘ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်တော့ လွမ်းနေရတော့မှာပဲ….’ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာသည်။ ‘တူမလေးရယ…် ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့.. ဦးဇော်တို့ နောက်လဲထပ် တွေ့မှာပဲကို….’ ပါးပြင်တွင် စိုစိုစွတ်စွတ်ဖြင့် နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ‘သွားဦးတော့ တူမလေးရယ်… နောက်တစ်ခေါက် တွေ့ကြမယ်နော်……..ပြီးပါပြီ။